«Για να ξανά-σταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της» των: Ανδρέα Κυράνη & Αλέξανδρου Οικονομίδη

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ                                                                                                      Μάρτιος 2014

Α.        Θεμελιακές αρχές

Β.        Για να ξανά-σταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της.

1. Είναι σήμερα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά εφικτή η ενδογενής παραγωγική ανά-συγκρότηση της χώρας μας, σε ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο παγκοσμιο-ποιημένο περιβάλλον; 
2. Ποια όμως θα μπορούσε να είναι σήμερα η ειδοποιός διαφορά ενός ελληνικού παραγωγικού προτύπου, έναντι των άλλων; 
3. Αυτή η παραγωγική συνθήκη, είναι δυνατόν σε πρώτο χρόνο να καλύψει τις ανάγκες ενός λαού φτωχοποιημένου από τις μνημονιακές πολιτικές; 
4. Τι κεφάλαια θα απαιτηθούν και ποιους συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους πρέπει η αυριανή κυβέρνηση να ενισχύσει; 
5. Με τις μεγάλες βιομηχανίες τι θα κάνουμε; 
6. Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό πρότυπο; 
7. Ενδεικτικά παραδείγματα μια τέτοιας στρατηγικής. 
8. Ζωτικά πολιτικά μέτρα για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. 
9. Νέο Θεσμικό πλαίσιο. 

Α.     Θεμελιακές αρχές

Σήμερα, ο κυρίαρχος "νεοφιλελεύθερος λόγος", μπολιάζοντας με σύγχυση και γενίκευση τα πάντα, αποξενώνει και απονευρώνει τις λέξεις από την ταυτότητα τους, στερώντας τους κάθε συλλογική λειτουργική αξία, κάθε ιστορική σημασία, και τελικά κάθε αληθινό νόημα. Απονευρώνεται έτσι η όποια δυνατότητα της κοινωνίας σε συλλογική σκέψη, προϋπόθεση για συλλογική πράξη. Ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, καινοτομία, δομικές αλλαγές, κοινωνικό κράτος, πολίτης, ανεργία, μετάβαση κα. χρησιμοποιούνται σαν συστατικά ενός ανιστόρητου απρόσωπου χυλού χωρίς το παραμικρό πρόσημο ουσίας και γεύσης. Όλοι είναι ενάντια στα προνόμια, όλοι θέλουν μεταρρυθμίσεις και δομικές αλλαγές, όλοι ενδιαφέρονται για τους αδύναμους.

Η κοινωνία οφείλει να ξαναδώσει το δικό της νόημα στις λέξεις προκειμένου να αποκτήσει δυνατότητα και δικαίωμα στη σκέψη και την πράξη.

1.        Το κίβδηλο ιδεολόγημα της ανάπτυξης

Ανάπτυξη χωρίς ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, είναι κενή νοήματος, για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Σημαίνει πλήρη υποταγή και αφανισμό, υπό το κράτος επιταγών, απρόσωπων διεθνών μηχανισμών και συμφερόντων.

2.         Εθνική ανεξαρτησία.

Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς ενδογενή παραγωγική συγκρότηση δεν υφίσταται.

Όση ανάπτυξη και αν προκύψει, θα είμαστε μια τρύπα κενού στον παγκόσμιο χάρτη, οντότητα «εικονική» χωρίς πραγματική υπόσταση.

3.         Δημοκρατία

Δημοκρατία χωρίς Εθνική Ανεξαρτησία, είναι δημοκρατία κατ επίφαση για ανιστόρητα ανθρωποειδή. Δημοκρατία δεν υφίσταται για ανέστιους νομάδες, προϋποθέτει λαό και πατρίδα και σημαίνει, όλες εκείνες τις λειτουργικές καθημερινές διαδικασίες που μετατρέπουν κοινωνία και άτομα, από αντικείμενα σε υποκείμενα πολιτικής.

4.         Ταυτότητα

Ριζική πρόταση στα αδιέξοδα δεν υπάρχει, αν δεν συναισθανθούμε και κατανοήσουμε, την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα, που προδιαγράφει κοινότητες συνανθρώπων, και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων μεταξύ τους ατόμων.[1]

5.         Η παγκόσμια οικονομική κρίση,

αποκρύβει συνειδητά και συστηματικά τη δομική κρίση σε ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων, μέχρι χθες "αδιαμφισβήτητο". Το  κεφάλαιο παράγει κέρδη χωρίς υπεραξία, μέσα από την υπερσυσώρευση της "νεκρής" εργασίας. Γεννά κέρδη, όχι αξία. Το προϊόν του ανθρώπου η "μηχανή", εμφανίζεται να τον "υποκαθιστά" πλήρως, σαν περιττό για την παραγωγική διαδικασία. Ένας ψευδοαυτάρκης "εικονικός" κόσμος παριστάνει τον πρωταγωνιστή.

6.         Παραγωγική ταυτότητα και ελληνικό Έθνος Κράτος.

Η τεχνική μας ταυτότητα διαφέρει σοβαρά από το δυτικό πρότυπο. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ το περίφημο φορντικό μοντέλο, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης σπανίζει το είδος βιομηχανικός εργάτης και οι παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόσταση τους από την μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η παραγωγική μας υπόσταση παρακολουθεί τους δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

7.         Οικιστική ταυτότητα.

Τη  «βίαια αστικοποίηση» στην Ελλάδα την προκαλούν παντελώς άλλα αίτια από ότι στη Δύση. 
Η «δυτική πόλη» είναι η κατ εξοχήν μηχανή αναπαραγωγής ενός παραγωγικού μοντέλου, αν όχι εχθρικού, τουλάχιστον ριζικά διαφορετικού από το δικό μας. Μια άλλη παραγωγική συνθήκη, με διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις, προϋποθέτει εναλλακτικό οικιστικό μοντέλο συμβατό με την «μικρή» πραγματικότητα της περιφέρειας της χώρας.

8.         Μεταποίηση

Μεταποίηση είναι η διαδικασία μετατροπής μιας πρώτης ύλης η ενός φυσικού προϊόντος, σε ένα τεχνητό κατασκευασμένο προϊόν με την διαμεσολάβηση της ανθρώπινης εργασίας και γνώσης.

Η μεταποίηση συνιστά πανάρχαια ανθρώπινη δραστηριότητα, της οποίας οι μορφές μεταλλάσσονται συνιστώντας πραγματική έκφραση συγκεκριμένης ιστορικής κοινωνικής και τοπικής πραγματικότητας.

Παραδειγματικές μορφές μεταποίησης είναι η οικοτεχνία, η βιοτεχνία και η βιομηχανία.

9.         Βιομηχανία

Βιομηχανία ορίζεται ήδη από την εποχή του Άνταμ Σμιθ ως η "κατασκευή αντικειμένων χρησίμων στη ζωή μας, με την βοήθεια μηχανών".

Είναι αδύνατον να μιλήσεις σήμερα για "βιομηχανία", ειδικά σε έναν τόπο σαν τον δικό μας, που "δραπέτευσε" από το συγκεκριμένο μοντέλο "βιομηχανικής ολοκλήρωσης", αν δεν  κατανοήσεις προηγουμένως, πως η συγκεκριμένη "βιομηχανία", ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, ανήγαγε σε ύψιστο πολιτικό της αντίπαλο και ύψιστο επικίνδυνο εχθρό την "τέχνη" και την "μαστορική".

Με την βιομηχανική επανάσταση η βιομηχανία διεκδικεί να διαχειριστεί κατ αποκλειστικότητα το σύνολο της όποιας μεταποιητικής διαδικασίας, αποκλείοντας και καταστρέφοντας μεθοδευμένα κάθε άλλη μορφή μεταποίησης, όχι γιατί είναι απαραίτητα απαρχαιωμένη και παρωχημένη, αλλά κυρίως διότι μπορεί να αναπαραχθούν εχθρικά σε αυτή μοντέλα παραγωγικών σχέσεων, δηλαδή κοινωνικής συγκρότησης και εξουσίας.

Σήμερα η βιομηχανία οφείλει να επανασημασιοδοτηθεί σαν η κατ εξοχήν μηχανή στην υπηρεσία της κοινωνίας, με άλλα λόγια σαν η κατ εξοχήν μηχανή, εργαλείο συγκρότησης εναλλακτικών παραγωγικών σχέσεων.

Ιδιαίτερα σε ένα τόπο σαν τον δικό μας, όπου η τεχνολογική επανάσταση μπορεί να στηρίξει έναν δυναμικό και υγιή μικροϊδιοκτητικό τρόπο παραγωγής, ήδη εμπεδωμένο στην μεγίστη πλειοψηφία της κοινωνίας μας, μιας τελικά κοινωνίας ελεύθερων παραγωγών.

10.       Καινοτομία

Καινοτομία σήμερα ορίζεται ως η ικανότητα να παίρνεις νέες ιδέες και να τις μετατρέπεις σε εμπορικές επιτυχίες χρησιμοποιώντας νέες διαδικασίες, προϊόντα ή υπηρεσίες με τρόπο καλύτερο και ταχύτερο από τους ανταγωνιστές σου.

Τα προϊόντα "νέων τεχνολογιών και καινοτομίας", σήμερα αναπαραγάγουν καταναλωτικές αξίες που με την σειρά τους αναπαραγάγουν σχέσεις εξουσίας μέσα από το αυστηρά από τα πάνω ιεραρχημένο μοντέλο, σχεδιασμός-παραγωγή-κατανάλωση.

Αποτελούν το συμπλήρωμα-κερασάκι μιας πλασματικής  χρηματιστηριακής εικονικής συνθήκης, που επενδύουν στον τομέα της διακίνησης του ήδη κυρίαρχου προϊόντος, αδιαφορώντας παντελώς για μια ενδογενή μεταποιητική διαδικασία. Σαν τέτοια κύρια, όχι μόνο δεν μας αφορούν, αλλά ουσιαστικά είναι ενεργούμενα μιας κατ εξοχήν εχθρικής στρατηγικής.

Σε μια εναλλακτική παραγωγική προοπτική, το "προϊόν" δεν είναι αυτοσκοπός όπως στα πλαίσια του κυρίαρχου μαζικού βιομηχανικού μοντέλου, αλλά ευκαιρία-αφορμή-όχημα συγκρότησης, εδώ και τώρα, ανατρεπτικών στις κυρίαρχες, παραγωγικών σχέσεων.

Στη γέννηση ενός προϊόντος που ενώ διακινείται στα πλαίσια της υφιστάμενης αγοράς, κινείται στα όρια και της ρωγμές της, και διεκδικεί την εμπορική επιτυχία, όχι σαν μοναδικό αυτοσκοπό αλλά σαν όχημα-μέσο-εργαλείο διεκδίκησης και συγκρότησης ενός εναλλακτικού μοντέλου στον συνολικό παραγωγικό κύκλο.

Ενός μοντέλου που οραματίζεται τον τελικό αποδεκτή του προϊόντος όχι σαν το αντικείμενο αλλά σαν το πρωταρχικό υποκείμενο της όλης διαδικασίας.

11.       Οικονομίες κλίμακας.

Αυτός ο όρος συνιστά το κύριο τεχνικό ιδεολόγημα της σύγχρονης "φορντικής" παραγωγικής πολιτικής, και έχει την ρίζα της στο μαζικό βιομηχανικό μοντέλο. Ο Όρος είναι παντελώς ανυπόστατος στα πλαίσια μιας σύγχρονης διαδικτυωμένης παραγωγικής συνθήκης, μια και αυτή η ίδια τον υπερβαίνει, γεννώντας πολύ μεγαλύτερη επί της ουσίας οικονομία, επωφελεία όχι κάποιου κεντρικού διαχειριστή αλλά των ίδιων των μελών του δικτύου.

12.       Ρωγμή φωτός

Οφείλουμε να επαναξιολογήσουμε τα προικιά μας, συνθέτοντας ριζοσπαστικά ψηφιακή κατασκευή και μαστορική, υπερβαίνοντας κάθε περί "μεγάλου", φθήνιας και μαζικότητας ιδεολόγημα.  Μόνο έτσι θα συγκροτήσουμε σε βαρύνουσα παρουσία ένα πολυπρόσωπο υπερεπαρκές "μικρό", πλάθοντας ένα υποδειγματικό διεθνές εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, μιας κοινωνίας αξιών και σχέσεων, απόλυτα συμβατό με την ιδιοπροσωπεία και τις πραγματικές μας δυνατότητες.

• Η χώρα μας, λόγω της απουσίας μιας βιομηχανικής ολοκλήρωσης, έχει απείρως μεγαλύτερες πρακτικές δυνατότητες αντίστασης σε αυτή την επιχειρούμενη πολιτική. 
• Αντιστάσεις τις οποίες η Ευρώπη ή δεν έχει καθόλου ή έχει σε πολύ μικρότερο βαθμό. 
• Εκεί κατοικεί το δικό μας «αντάρτικο» με όρους παραγωγικής διαδικασίας.

Ε.      Για να ξανα-σταθεί η ελληνική κοινωνία στα πόδια της.

Το μνημόνιο δεν προκάλεσε την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας, αλλά απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.

Αυτή είναι το αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών τουλάχιστον  των τελευταίων 30 χρόνων.

Για να έχει αποτέλεσμα μια ενδογενής υγιής δική μας δυναμική, δεν μπορεί να στηρίζεται σε αντιλήψεις περί έξωθεν βοήθειας και αναδιαρθρώσεις των ήδη υφισταμένων δανείων, με άμεση συνέπεια  την προσφυγή σε νέους δανεισμούς και  την φορολόγηση ενός πλούτου χωρίς πατρίδα. Αυτή θα καταλήξει τελικά στην υπερφορολόγηση εκείνων που έχουν πατρίδα και προσπαθούν στον τόπο τους, και τους οποίους η τελευταία περίοδος έχει ήδη οδηγήσει σε οικονομική εξαθλίωση.

·        Η χώρα δεν χρειάζεται καλύτερη διαχείριση του υπαρκτού μοντέλου.

·        Η χώρα χρειάζεται ένα εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο και σχέδιο, ικανά να διαχειριστούν από κοινού τον πραγματικό της φυσικό και πνευματικό πλούτο.

·        Μόνο αυτό μπορεί να συγκινήσει, αφυπνίσει και κινητοποιήσει στ’ αλήθεια ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού, επί τη βάση:

o   της αληθινής τους παράδοσης

o   των πραγματικών τους δυνατοτήτων

o   των πραγματικών τους αναγκών.

Οφείλουμε να εξασφαλίσουμε εκείνες τις ελάχιστες αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις, που θα επιτρέψουν στην ελληνική κοινωνία να σταθεί ξανά στα πόδια της, προκείμενου να μπορέσει να συγκροτήσει ένα δικό της σαφές όραμα και λόγο για μια εναλλακτική οικονομία, ορατό και εφικτό, που θα συνθέτει τις πολύτιμες νησίδες ταυτότητας, οι οποίες επιμένουν να αντιστέκονται ζωντανές παντού γύρω μας, με τη διεθνή πραγματικότητα. Αυτά τα ταυτοτικά μας τεχνικά χαρακτηριστικά, όντας πολύτιμα σήμερα και για τη διεθνή κοινότητα, οφείλουν να αναδυθούν, αποσαφηνιστούν, αναδειχθούν και διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού.

1.   Είναι σήμερα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά εφικτή η ενδογενής παραγωγική ανά-συγκρότηση της χώρας μας, σε ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

Ο κυρίαρχος παγκοσμιοποιημένος παραγωγικός - βιομηχανικός τομέας, συμπιεσμένος ασφυκτικά από την υπερκερδοφορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δεν επενδύει πλέον σε προϊόντα που ανταποκρίνονται σε «αληθινές-πραγματικές» ανάγκες, μια και αυτές στερούνται  υπερκερδοφορίας που προσφέρουν μόνο τα τυπικά μαζικά προϊόντα, τα οποία στηρίζονται  στην υπερεκμετάλλευση φυσικών και ανθρώπινων πόρων.

Αυτή όμως η μαζική φορντική παραγωγή, ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων μέχρι χθες αδιαμφισβήτητο, είναι πλέον σε κρίση-πτώχευση και μάλλον χωρίς επιστροφή.

Είναι λάθος να ταυτίζουμε τις συνθήκες στη χώρα μας, με τις συνθήκες στην βιομηχανική Δύση. Η χώρα μας (ο τόπος και το έθνος μας ευρύτερα), λόγο της απουσίας μιας βιομηχανικής ολοκλήρωσης, αλλά και λόγο μιας πολύ ιδιόμορφης ιστορικά σχέσης με το φαινόμενο της δυτικής βιομηχανικής επανάστασης, αυτό το "τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας από αυτήν" έχει απείρως μεγαλύτερες πρακτικές δυνατότητες συγκρότησης μιας καινοτόμας, εναλλακτικής στην διεθνώς κυρίαρχη, παραγωγικής πολιτικής, τις οποίες η Δύση, δεν έχει καθόλου, ή έχει σε πολύ μικρότερο βαθμό. 

2.     Ποια όμως θα μπορούσε να είναι σήμερα η ειδοποιός διαφορά ενός ελληνικού παραγωγικού προτύπου, έναντι των άλλων;

Στην Ελλάδα, στη μεταποίηση, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, σπανίζει ο βιομηχανικός εργάτης, οι δε παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόσταση τους από την μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Το γεγονός αυτό καθιστά εδώ εφικτή τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού παραγωγικού τομέα. Ενός παραγωγικού τομέα που θα ανταποκρίνεται σε «αληθινές - πραγματικές» ανάγκες, τομέα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά σήμερα απολύτως εφικτού, τομέα όμως που δεν αφορά σήμερα λόγο μικρού του ακριβώς μεγέθους, τις προτεραιότητες του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ο οποίος άλλωστε στρέφεται αποκλειστικά σε επενδύσεις μεγάλου μεγέθους και αντίστοιχου οικονομικού αποτελέσματος.

Αυτός ο τομέας, μικρού μεγέθους σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνολογικής αιχμής και μαστορικής παράλληλα, εκμεταλλεύεται τις ρωγμές και τα κενά του μαζικού μοντέλου, όντας ιδανικός για τις μικρές ποιοτικές, ευέλικτες και πολυπρόσωπες παραγωγικές μονάδες του τόπου μας.

Το μοντέλο μιας διάχυτης παγκόσμια αλλά σκληρά κεντρικά σχεδιασμένης και ελεγχόμενης παραγωγικής διαδικασίας, στην υπερβολή της «φιλελεύθερης» υποκρισίας του, και στο όνομα ενός δήθεν «συμμετοχικού και δημοκρατικού καταναλωτισμού», πλειοδοτεί με στρατηγικές, υπέρ ενός παραγωγικού μοντέλου συνέργειας μικρής κλίμακας επιχειρήσεων (τα περίφημα clusters[2]), διάσπαρτων στην περιφέρεια και προσαρμοσμένων υποτίθεται απόλυτα, σε εξειδικευμένες τοπικές η και ατομικές ανάγκες

Πρέπει τέλος και κυρίως, να θέλει διακαώς να συνθέσει αυτές τις διάσπαρτες πρακτικές με σύγχρονους τρόπους σε μια νέα ολότητα, γιατί πιστεύει πως εμπεριέχουν τα ζωτικά συστατικά όχι ενός "παραγωγικού χθες" που έφυγε, αλλά αντίθετα ενός "παραγωγικού αύριο" που έρχεται.

Η συναίσθηση της ζωτικής, για τη χώρα μας σήμερα κρισιμότητας, μιας τέτοιας παραγωγικής κατεύθυνσης, οδηγεί στην εξίσου ζωτική ανάγκη προστασίας των υλικών όρων που θα την στηρίξουν, δηλαδή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των αυτοαπασχολούμενων παραγωγών, των μαστόρων και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας.

Μια τέτοια εναλλακτική παραγωγική κατεύθυνση είναι αδιανόητη, χωρίς μια ολιστική εναλλακτική θεώρηση και τελικά ανατροπή του "κλασικού" βιομηχανικού κύκλου γένεσης ενός προϊόντος.

Στο μοντέλο αυτό η ίδια η μεταποίηση (όπως φαίνεται και στο παρακάτω γράφημα), έχει την μικρότερη προστιθέμενη αξία και τελικά σημασία, οδηγεί δε τελεολογικά στο περίφημο "κινέζικο μοντέλο" της μαζικής παράγωγης και της μηδενικής αξίας της ανθρώπινης διαμεσολάβησης και "χειρονομίας", δες "μαστορική- craft", στα πλαίσια της μεταποιητικής διαδικασίας.

Οφείλουμε να εφαρμόσουμε ένα εναλλακτικό ολιστικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα ανασυνθέτει σε μια νέα ολότητα σχεδιασμό, παραγωγή και διάθεση, στις σύγχρονες τεχνολογικές συνθήκες και στις τοπικές μας ιδιαιτερότητες.

Ένα μοντέλο που μπορεί να διανοηθεί, συλλάβει και να θέσει μια εναλλακτική παραγωγική συνθήκη, μεταφέροντας στην πράξη πόρους και αξίες, από το πεδίο - «ανθρωποφάγο» τέρας της διάθεσης, στο πεδίο της ίδιας της μεταποίησης, που και αποτελεί το μοναδικό πεδίο "επί του πραγματικού", αναπαραγωγής των όρων και προϋποθέσεων της αληθινής ζωής, των αληθινών ανθρώπων.

Αυτό τελικά θα αναποδογυρίζει την μέχρι χθες κυρίαρχη νοοτροπία τόσο του σχεδιασμού-design όσο και του μάρκετινγκ, με μια επί της ουσίας "υποκειμενοποίηση" και συμμετοχή της κοινωνίας  συνολικά, υπό την έννοια του ότι θα είναι εκείνη το υποκείμενο και όχι το αντικείμενο της όποιας βιομηχανικής πολιτικής.

Η Σύνθεση που προτείνουμε σε επίπεδο μεταποίησης, είναι εκείνη της ψηφιακής κατασκευής με την μαστορική, στην κατεύθυνση παραγωγής ενός «σύγχρονου σχεδιασμένου βιομηχανικού προϊόντος κατά παραγγελία». Προϊόντος «ανεπανάληπτου» σε ποιότητα και υψηλή αξία, μια και εμπεριέχει «απτή» ανθρώπινη εργασία.

Τεράστιο συγκυριακό μας πλεονέκτημα, συνιστά η μέχρι χθες κατάρα μας, η «βιομηχανική μας καθυστέρηση». Αυτό το «ελαφροπάτημα μας», το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά, από την βιομηχανική επανάσταση. Μια και αυτό που συνιστά σήμερα για την Δύση τον κύριο ανασταλτικό παράγοντα μεταλλαγής της στα πλαίσια μιας νέας παραγωγικής συνθήκης, δεν είναι άλλο από την  «υπερμηχανή- υπερπραγματικότητα» που έκτισε το χθεσινό μοντέλο, την βιομηχανική πόλη.

Υπό αυτή την έννοια, το ζήτημα μιας ενδογενούς παραγωγικής μας ανασυγκρότησης, είναι ζήτημα κατ εξοχήν πολιτικό, που προϋποθέτει την ευαισθητοποίηση, "συγκίνηση", "ενθουσιασμό"  και τελικά την κινητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας, και δευτερευόντως τεχνικό, σαν προϊόν "ευρεσιτεχνίας" των όποιων πεφωτισμένων τεχνοκρατικών εγκεφάλων μας.

Τέλος, στο φως μιας τέτοιας οπτικής, το ζήτημα της ανασυγκρότησης της βιομηχανίας μας, είναι ένα ζήτημα συγκρότησης μιας μηχανής στην υπηρεσία της ίδιας της κοινωνίας.

Ενώ η σημερινή παγκόσμια παραγωγική πραγματικότητα αποτρέπει, την παραγωγικά και τεχνολογικά εφικτή σήμερα υπέρβαση των παραγωγικών σχέσεων, που υπερκαθορίζονται από την μισθωτή εργασία, εμείς μπορούμε στον τόπο μας, εφόσον συνθέσουμε σοφά τα απολύτως οικεία σε μας εργαλεία της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης με την ζωντανή ακόμη παράδοση ενός μικροιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής, να την  αναγάγουμε ξανά σε ρεαλιστικό, εφικτό και κατ εξοχήν υγιή και υποδειγματικό τρόπο συγκρότησης μιας σύγχρονης κοινωνίας, μιας «κοινωνίας ελεύθερων παραγωγών».

3.         Αυτή η παραγωγική συνθήκη, είναι δυνατόν σε πρώτο χρόνο να καλύψει τις
        ανάγκες ενός λαού φτωχοποιημένου από τις μνημονιακές πολιτικές;

Υπό όρους και προϋποθέσεις είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει, μια και είναι:

•       η μονή που μπορεί να μας απαλλάξει από νέους δανεισμούς, 
•       η μόνη που μπορεί να δώσει αληθινή διέξοδο στη δημιουργικότητα των   Ελλήνων 
•       η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει πλεόνασμα υπέρ της ελληνικής κοινωνίας, 
•       η μόνη που μπορεί να αποσοβήσει μια αναγκαστική προς τα κάτω εξίσωση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Αντιπροτείνει ένα ρεαλιστικό δρόμο ποιοτικής και ουσιαστικής αναβάθμισης του πραγματικού εισοδήματος του ελληνικού λαού. Απέναντι στην αδιέξοδη αγωνία για παραγωγή φθηνού προϊόντος εξαρτημένου από ξένα κέντρα, είναι ο μόνος ενδογενής δρόμος και τρόπος  που μπορεί να δημιουργήσει τα αναγκαία πραγματικά πλεονάσματα, προκειμένου να στηριχθεί η ευρύτερη ανασυγκρότηση της χώρας μας.

Αντιπροτείνει τη σχεδιασμένη και εμπράγματη μεταφορά πόρων, από τα εμπορικά δίκτυα διάθεσης, στην ίδια την παραγωγική διαδικασία με τη χρήση:

• ουσιαστικών τρόπων συνέργειας και συνεταιρισμών και
• των πιο σύγχρονων τεχνολογιών επικοινωνίας και διάθεσης προϊόντων μέσω διαδικτύου.

Η ριζική αναμόρφωση ενός νέου παραγωγικού προτύπου τότε παρεμβαίνει συνολικά στο δίκτυο σχεδιασμός, παραγωγή, διάθεση, μεταλλάσσει ουσιαστικά τις παραγωγικές σχέσεις και μέσω αυτών ολόκληρη την κοινωνία.

4.    Τι κεφάλαια θα απαιτηθούν και ποιους συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους πρέπει η αυριανή κυβέρνηση να ενισχύσει;

Ένας εναλλακτικός στον κυρίαρχο δρόμος, δεν αφορά καθόλου κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και έξω από μας μεγέθη.

Είναι ζήτημα αξιακό αλλαγής νοοτροπίας, μέσα από μια ουσιαστική παλλαϊκή ενδοσκόπηση που βλέπει και θέλει την ανάκτηση  της αυτοεκτίμησης και της ταυτότητας του ελληνικού λαού στην πράξη, μέσα από μια πραγματική ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, με την ουσιαστική συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας.

Αυτό το προτεινόμενο μοντέλο διαπερνά οριζόντια όλους τους κλάδους της μεταποίησης.

Δεν βασίζεται στη στήριξή ή εγκατάλειψη κάποιου από αυτούς, αλλά αντίθετα φέρνει στο προσκήνιο προϊόντα και διαδικασίες με υψηλή προστιθέμενη αξία, που προκύπτουν από την αξιοποίηση, τόσο με σύγχρονους, όσο και με παραδοσιακούς τρόπους, της συνέργειας ανάμεσα σε επιμέρους διαφορετικούς παραγωγικούς κλάδους που δραστηριοποιούνται σε κοινά παραγωγικά συμπλέγματα. 

• Έχει συναίσθηση και συνείδηση, του ότι ένα τέτοιο εναλλακτικό προϊόν, δεν είναι προϊόν έντασης κεφαλαίου αλλά προϊόν γνώσης και εμπειρίας.
• Δεν βασίζεται στην υψηλή εξειδίκευση, αλλά αντίθετα τόσο στην ευφυή σύνθεση διαφορετικών ιστορικά τεχνολογικών μεθόδων, όσο και διαφορετικών μεταξύ τους τεχνικών κλάδων.

Ένα τέτοιου τύπου προϊόν γεννιέται από την σύνθεση:

• ψηφιακών και μαστορικών τρόπων κατασκευής
• λόγιας- επιστημονικής και άρρητης- λαϊκής γνώσης
• ομότιμης συμμετοχής όλων των υποκειμένων του παραγωγικού κύκλου, τελικούς αποδεκτές, σχεδιαστές, μηχανικούς, παραγωγούς, εμπόρους κτλ
• από την ευφυή ενσωμάτωση στα χαρακτηριστικά του προϊόντος των ταυτοτήτων χαρακτηριστικών των τόπων που το παράγουν. 

5.             Με τις μεγάλες βιομηχανίες τι θα κάνουμε;

Σε μια τέτοια συλλογιστική ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης, το δίλημμα της στήριξης και προνομιακής ενίσχυσης του μικρού ή του μεγάλου παραγωγού απαντιέται διαλεκτικά, υπό την έννοια του ότι όταν στηρίζεις τον μικρό, εμμέσως πλην σαφώς στηρίζεις και τον μεγάλο, που απευθύνεται όμως στην εσωτερική αγορά.

Μεγάλες εξαγωγικές εταιρείες, υπερβαίνουν εκ των πραγμάτων τις δυνατότητες και τις προθέσεις μιας εθνικής παραγωγικής πολιτικής, μια και εξ ανάγκης υπακούουν στους σκληρούς κανόνες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Οι εταιρείες αυτές μπορούν να μεταναστεύσουν ανά πάσα στιγμή, ανεξάρτητα των στρατηγικών και των προθέσεων μας.

Μεγάλες όμως εταιρείες με στρατηγικό, εθνικό και κοινωνικό χαρακτήρα (όπως Ενέργεια, Άμυνα, μεταφορές, δίκτυα επικοινωνίας, σημαντικοί εθνικοί ορυκτοί πόροι) συνιστούν κοινωνικό αγαθό, όντας κόμβοι μεταφοράς τεχνογνωσίας και τροφοδότες της εθνικής βιομηχανίας, δηλαδή το βασικό όχημα της ενδογενούς ανασυγκρότησης και της ελληνοποίησης του παραγόμενου τελικού προϊόντος.

6.        Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό πρότυπο;

Αυτό θα στηρίζεται:

1.  Στην τεχνική μας ταυτότητα, ταυτότητα σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, που μας διαφοροποιεί σοβαρά από το κυρίαρχο δυτικό πρότυπο.

2.     Στην ιστορική μας ιδιαιτερότητα, που συγκροτείται  από «το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας», από την βιομηχανική επανάσταση, με την ουσιαστική απουσία και απαξία του περίφημου φορντικού μοντέλου.

3.      Στο πεδίο της αξίας και της υψηλής ποιότητας.

Οφείλουμε να κατασκευάσουμε προϊόντα δικά μας, που θα διαθέτουν ταυτότητα και υψηλή εντόπια προστιθέμενη αξία, που θα γεννά και θα διαχειρίζεται ο ίδιος ο τόπος μας, αξιοποιώντας πεδία ακόμα παρθένα  στον διεθνή ανταγωνισμό. 

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε, με υγιή και αυτοδύναμο τρόπο στο ζήτημα της ανεργίας, δημιουργώντας τις πραγματικές προϋποθέσεις μιας κοινωνίας ουσιαστικού πλούτου και ισοτιμίας, προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω.

4.     Στο πεδίο του μικρού μεγέθους, που δεν υποτάσσεται στο μεγάλο, αλλά αντίθετα το συνθέτει με απολύτως σύγχρονο τρόπο.

5.   Στο πεδίο της ποιοτικής απάντησης σε συγκεκριμένες και αληθινές ανάγκες, έξω από την διεθνώς πτωχευμένη σφαίρα του τυπικού μαζικού και φθηνού.

Ένα «σχεδιασμένο βιομηχανικό προϊόν κατά παραγγελία» είναι σήμερα τεχνικά αλλά και κοινωνικά εφικτό, διαθέτοντας τις προϋποθέσεις ουσιαστικής απάντησης με συγχρόνους όρους σε υγιείς και αληθινές ανάγκες, όπως εκείνη την ξεχασμένη για τους πολλούς «ραφή του κουστουμιού στα μέτρα μας, στο ράφτη μας».

Εδώ βρίσκεται και η πραγματική μας δυνατότητα, να ξαναμπούμε με ευνοϊκούς για μας όρους στο διεθνές βιομηχανικό παιχνίδι, όταν οι έμπρακτες καινοτόμες λύσεις μας σε ιδιαίτερα δικά μας τοπικά ζητήματα, θα συνιστούν σύγχρονους τρόπους-υποδείγματα, με διεθνή αξία εφαρμογής.

Η υλοποίηση σήμερα ενός τέτοιου σχεδίου, προϋποθέτει πράγματα που διαθέτουμε σε υπερεπάρκεια και έχει δυνατότητα οριζόντιας εφαρμογής σε όλο το πεδίο της παραγωγής και μεταποίησης, από τον αγροτικό τομέα, μέχρι τα βιομηχανικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, διατρέχοντας επί της ουσίας όλα τα ζητήματα αιχμής που απασχολούν τη βιομηχανία σήμερα διεθνώς.

Συστήματα σχεδιασμένων βιομηχανικών προϊόντων, δηλαδή συστήματα σύγχρονης κατασκευής του «κουστουμιού μας στο ράφτη στα μέτρα μας», απαντούν από τη μια σε αληθινές ανάγκες της παγκόσμιας αγοράς, και από την άλλη συνιστούν ιδανικό προνομιακό πεδίο ανάπτυξης για τις μικρές παραγωγικές μονάδες της χώρας μας.

Ένα τέτοιο έργο, επί της ουσίας βαθιά πολυπαραγοντικό, προϋποθέτει:

•          Πλήρη γνώση και εμπλοκή με τον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο και ιδιαίτερα με την σύγχρονη ψηφιακή κατασκευή.
•          Βαθιά μηχανουργική και μαστορική εμπειρία.
•          Πλούσιο πολιτισμικό υπόβαθρο.
•          Την συνέργεια από πολλές μικρές και ευέλικτες παραγωγικές υποδομές.
•          Εμπειρία, συναίσθηση και συνείδηση συν-λειτουργίας στα πλαίσια μικρών μορφών κοινωνικής συγκρότησης, με ιδανικό πεδίο εφαρμογής την περιφέρεια της χώρας.
•          Σοφή σύνθεση ατομικής με συλλογική πρωτοβουλία.
•          Την συγκρότηση πλήθους από τεχνικές και εμπορικές διεθνείς πλατφόρμες που θα συγκροτούν πρακτικά την  διαδικτυακή συν-λειτουργία πολλών παράλληλων πεδίων.

Πρόκειται για προσόντα που σαν λαός και τόπος διαθέτουμε, κάποια σε πλήρη λειτουργιά  και υπερεπάρκεια, κάποια σε καθεστώς πολύχρονης ύπνωσης. Αυτά τα δεύτερα και οφείλουμε και μπορούμε, αφού  τα αφυπνίσουμε, να τα συνθέσουμε με τα πρώτα σε μια ενιαία λειτουργική οντότητα.

Αυτό και συνιστά το κατ εξοχήν πολιτικό και δημοκρατικό ζήτημα της χώρας μας.

• Ένα τέτοιο εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο για να υπάρξει οφείλει να στηριχθεί στο σύνολο των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων αυτού του τόπου και στη ιδιαίτερη τεχνογνωσία του.
• Καλούμαστε να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε η κοινωνία να έρθει συγκροτημένα στο προσκήνιο, να το θέσει και να το διεκδικήσει, σαν το κατ εξοχήν δικό της ζήτημα.
• Καμιά αναστροφή της πορείας της χώρας δεν μπορεί να επισυμβεί, ερήμην των ταυτοτικών ιστορικών δεδομένων, που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό. 
• Είναι ένα στοίχημα κατ' εξοχήν πολιτικό, που προϋποθέτει δημοκρατία και παιδεία. 
• Προϋποθέτει παλλαϊκή συμμετοχή και ριζική υπέρβαση κάθε τεχνοκρατικής λογικής. 
• Είναι αδύνατο να επισυμβεί, αν δεν ξανακερδηθεί μια σύνθεση λόγιας και λαϊκής τεχνογνωσίας, μια ομότιμη σχέση επιστημόνων και μαστόρων, σχέση ταυτοτική ενός τρόπου του τεχνικού μας πολιτισμού, (παν τι το επιστητό είναι κατασκευάσιμο), που εγκαταλείφτηκε πρόσφατα, αφού υποτιμήθηκε. Αυτή η εγκατάλειψη ευθύνεται σοβαρά για την σημερινή μας παραγωγική εξαθλίωση. 
• Επειδή η καρδιά του τόπου κτυπά ακόμη με αξιοπρέπεια στις περιφέρειες της χώρας, καμιά ανάκαμψη δεν πρόκειται να επισυμβεί, έξω από ένα όραμα ριζικής αποκέντρωσης της χώρας, ριζικής μεταφοράς πόρων από το κέντρο στην περιφέρεια. 
• Αφορά στην σοφή και «έντεχνη» ανάδυση και σύνθεση πραγμάτων που ήδη υπάρχουν σε υπερεπάρκεια, ειδικά στην περιφέρεια του τόπου, με την συγκρότηση ενός μεγάλου δυναμικού παραγωγικού πεδίου, από την σοφή σύνθεση χιλιάδων πολυπρόσωπων μικρότερων.
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι στοίχημα από κοινού διαχείρισης μιας διαθέσιμης ποιότητας, ειδικά για έναν τόπο τόσο εμπεριεκτικό όσο ο δικός μας. 
• Σε μια τέτοια απαστράπτουσα εθνική παραγωγική στρατηγική, το ζήτημα του τι θα παράγουμε έπεται, ενώ προηγείται το πως θα το κάνουμε «καλά». 
• Οφείλουμε να επικεντρωθούμε σε πράγματα συμβατά με την πολυτιμότητα του τόπου μας, ή αλλιώς, ας παράγουμε το οτιδήποτε, με καινοτομικούς δικούς μας τρόπους, που αναδύουν και δεν θρυμματίζουν, την ιδιοπροσωπία μας..

7.             Ενδεικτικά παραδείγματα μια τέτοιας στρατηγικής.

Πρωτογενής τομέας:

Μια στρατηγική για προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας προϋποθέτει την επίλυση δυο κομβικών ζητημάτων:

• Την επανάκτηση (νομικά και τεχνικά) της δυνατότητάς μας στη χρήση και διαχείριση των φυσικών μας σπόρων  στις καλλιέργειες μας.
• Την επανακαλλιέργεια της καθαρής από λιπάσματα γης στις ορεινές και νησιώτικες περιοχές της χώρας, προκειμένου να γεννηθούν υποδειγματικά προϊόντα πιλότοι για την συνολική ποιοτική αναβάθμιση της αγροτικής μας παραγωγής.
• Την δύσκολη μεταλλαγή του μεγάλου όγκου της αγροτικής μας γης, από τόπο συστηματικής μονοκαλλιέργειας με αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα, σε τόπο «οικοσυστήματος» σύγχρονης ποιοτικής βιολογικής πολυκαλλιέργειας.

Είναι αδιανόητο να πουλάμε ακόμη και σήμερα χύμα ανώνυμο προϊόν, και να εκμεταλλεύονται τρίτοι την υπεραξία του.

Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις αξιόπιστης επί τόπου πιστοποίησης και συσκευασίας του πρωτογενούς μας προϊόντος, προκειμένου να απευθύνεται στην αγορά σαν ολοκληρωμένο τελικό προϊόν.

Μια κατάλληλη διαδικτυακή πλατφόρμα από παραγωγούς και τελικούς αποδέκτες, δίνει επωνυμία στο τελικό προϊόν, βήμα στους μικρούς παραγωγούς και αναβαθμίζει την διαδρομή, τόσο από το πρωτογενές υλικό στο τελικό προϊόν-τρόφιμο, όσο και εκείνην από το τρόφιμο στον τελικό αποδέκτη του, ανοίγοντας και καθιστώντας διαυγή στην κοινωνία, ολόκληρη την διαδικασία. Σε μια τέτοια πλατφόρμα, ενσωματώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται δεκάδες επί μέρους αναγκαίες συμπληρωματικές δραστηριότητες, όπως γεωπόνοι, βιοτεχνολόγοι, διατροφολόγοι, γιατροί, γραφίστες, συσκευαστές, εστιάτορες, ειδικές κατηγορίες πελατών κτλ., και τονώνεται μια κατά παραγγελία παραγωγική διαδικασία.

Δεκάδες μικροί παραγωγοί σήμερα, ήδη διαθέτουν εξαιρετικής ποιότητας προϊόν διαδικτυακά, εντός και εκτός χώρας, με μηδενικά στοκ, καλό εισόδημα, βελτίωση του προϊόντος και άριστο προγραμματισμό της παραγωγής τους, μέσα από μια οργανωμένη παραγγελειοληψία πολύ πριν την παράδοση.

Δευτερογενής τομέας:

Ένας τομέας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εσωτερική και διεθνή αγορά, είναι εκείνος των συστημάτων προϊόντων.

• Η διαφορά τους από ένα συμβατικό προϊόν, είναι η δυνατότητα προσαρμογής τους σε απολύτως συγκεκριμένες απαιτήσεις.
• Πρόκειται για μια κατά παραγγελία κατασκευή, ένα κοστούμι στο ράφτη μας,  με πολύ καλά μελετημένους τυπικούς τρόπους υλοποίησης.
• Η τυποποίηση εδώ αφορά στον τρόπο και όχι στο τελικό προϊόν.

Το πεδίο εφαρμογών είναι τεράστιο, ξεκινά από τα μικροαντικείμενα και σκεύη καθημερινής χρήσης, περνά στο ρουχισμό, τις συσκευές, τον «φωτισμό», τον κτιριακό εξοπλισμό και τα ίδια τα κτίρια, τις μικρές ευέλικτες ανανεώσιμες πηγές παραγωγής ενέργειας και φτάνει στην ηλεκτρική αυτοκίνηση και την αμυντική βιομηχανία.

Ένα τέτοιο προϊόν μπορεί να αγγίξει και τομείς όπως η μικρο-μηχανουργία, η νανοτεχνολογία και η βιοτεχνολογία. Μπορεί επίσης να ενσωματώσει « έξυπνες» ιδιότητες, φλερτάροντας με «το internet των πραγμάτων».

• Πρόκειται για μια διαδικασία έντασης γνώσης και μαστορικής, που μπορεί άριστα να εξυπηρετηθεί από την ήδη υπάρχουσα, διάχυτη στη χώρα παραγωγική υποδομή, και απαιτεί ελάχιστες επιπλέον από τις σημερινές υλικοτεχνικές επενδύσεις.
• Προϋποθέτει ιδέες συστημάτων προϊόντων και βασανιστική μελετητική προεργασία, με κορμό έναν  εμπεριεκτικό παραμετρικό σχεδιασμό, που δίνει βήμα εν δυνάμει στους πάντες και φυσικά στον τελικό αποδέκτη.
• Ένα τέτοιο αντικείμενο επανενεργοποιεί άμεσα, ένα τεράστιο χειμάζον αλλά ταλαντούχο επιστημονικό, βιοτεχνικό και μικροβιομηχανικό δυναμικό της χώρας, σε μια κατεύθυνση παραγωγής προϊόντος υψηλής αξίας με ανύπαρκτο ουσιαστικά διεθνή ανταγωνισμό, για την ελληνική και παγκόσμια αγορά.

Μιλάμε για σύμμεικτα προϊόντα, που χρησιμοποιούν  ψηφιακά εργαλεία σχεδιασμού διαχείρισης και διάθεσης του προϊόντος,  και συνθέτουν ψηφιακές, μηχανουργικές και χειροποίητες τεχνικές κατασκευής.

• Ο σχεδιασμός συγκροτεί και συγκρατεί, μια διαδικασία ανοικτή σε όλα της τα στάδια.
• Η διαδικτυακή πλατφόρμα που περιλαμβάνει σχεδιαστές, προμηθευτές, παραγωγούς και τελικούς αποδέκτες, ενσωματώνει διαδραστικά δεκάδες επί μέρους συμπληρωματικές δραστηριότητες, όπως προγραμματιστές, γραφίστες, ανθρώπους των εφαρμοσμένων τεχνών, πλήθος από ειδικούς τεχνίτες, ειδικούς στη συσκευασία και στα logistics, κατηγορίες πελατών κτλ.
• Εξυπηρετεί κατ εξοχήν δύσκολες εφαρμογές, δημιουργώντας μια αυτόματη βάση τεχνικών δεδομένων, που επιτρέπει την εύκολη μεταλλαγή ή εντοπισμένη συντήρησή τους, στο πέρασμα του χρόνου.

Το εγχείρημα αυτό οικοδομεί προϋποθέσεις κοινωνικής δικαιοσύνης.

• Η αυτοματοποίηση μεγάλου μέρους της διαδικασίας, με τις οικονομίες που προκαλεί, δημιουργεί τις πραγματικές προϋποθέσεις  ενσωμάτωσης στο τελικό προϊόν, πολύτιμων μηχανουργικών ή και χειροποίητων κατασκευών, με αντίστοιχη αξιοπρεπή αμοιβή εκείνων που τις παρέχουν.
• Πρόκειται για μια διαδικασία ανακατανομής τόσο στην ποιότητα του προϊόντος, όσο και στην ανταμοιβή της ανθρώπινης εργασίας, μεταφέροντας πόρους από το πεδίο της διάθεσης στο πεδίο της μεταποίησης-υλοποίησης.
• Σαν παραγωγικός τρόπος, αγγίζει το σχήμα παραγωγός – καταναλωτής στον βαθύτερο πυρήνα του, παρεμβαίνοντας άμεσα και εξορθολογίζοντας τα κόστη παραγωγής και κυρίως διάθεσης.

Η πλατφόρμα αυτή υποκαθιστά την «κεντρικότητα» του πολυκαταστήματος, και η ανάγκη ζωντανής επικοινωνίας-υπηρεσίας, επιστρέφει δε στην μικρή περιφερειακή εμπορική δραστηριότητα, το πάλαι ποτέ "μπακάλικο", με αιχμή την ουσιαστική συμμετοχή του τελικού αποδέκτη στην όλη διαδικασία, συγκροτώντας ένα αντίπαλο δέος στο κυρίαρχο σήμερα πρότυπο τύπου ΙΚΕΑ.

Στο σημερινό κυρίαρχο βιομηχανικό προϊόν, το πραγματικό κόστος παραγωγής, είναι ένα ελαχιστότατο μέρος της τελικής τιμής διάθεσης του. Την μερίδα του λέοντος νέμεται το μεταπρατικό καθεστώς των ημερών μας. Εκεί οφείλει να επισυμβεί η ριζική ανακατανομή πλούτου, προκειμένου να ανασάνει η κοινωνία.

8.             Ζωτικά πολιτικά μέτρα για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου.

1. Πρακτικά οικονομικά μέτρα που θα απαλλάσσουν τον ελληνικό λαό από τα χρέη του.
2. Δεν μπορούμε να μιλάμε για " διευκολύνσεις και ρυθμίσεις χρεών".
   Αν θέλουμε ο χώρος των μικρομεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων, να αποτελέσει τον κορμό της παραγωγικής ανάκαμψης του τόπου, οφείλουμε, να επιβάλουμε   καθεστώς γενικευμένης σεισάχθειας και πλήρους φορολογικής απαλλαγής για όλους τους μικρούς πραγματικούς παραγωγούς, μέχρι να ανακάμψουν.
3. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την πολιτική των όποιων επιδοτήσεων.
   Είναι προτιμότερο να ενισχύσουμε τις επιχειρήσεις ουσιαστικά με άλλους τρόπους, βάσει του ποσοστού της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ) που επιτυγχάνουν στο τελικό προϊόν που παράγουν.
   Αυτός είναι και ένας τρόπος να κτυπηθεί το καθεστώς διαπλοκής και διακίνησης μαύρου χρήματος. 
4. Καινούργιος κανονισμός "Δημόσιων Προμηθειών", που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί  την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ).
5. Διάσωση του κοινωνικού μας ιστού, με την εφαρμογή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, προκειμένου κοινωνία, άτομα, επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι παραγωγοί, να ανακτήσουν ξανά την εμπιστοσύνη στη σχέση τους, τόσο με το κράτος όσο και μεταξύ τους.
6. Σύσταση νέων χρηματοδοτικών εργαλείων ειδικού σκοπού, προκειμένου να ενισχυθεί η μεταποιητική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από τις προϋποθέσεις και δυνατότητες του υπάρχοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος.
7. Επανασύσταση ενίσχυση και διασπορά των μηχανισμών πιστοποίησης, σε αποκεντρωμένη βάση δίπλα στους χώρους παραγωγής.
8. Επανασύσταση των σχολών τεχνικής εκπαίδευσης, με άμεση αναφορά και σχέση με τους χώρους παραγωγής.
9. Την θεσμική ενθάρρυνση και οικονομική ενίσχυση στη συγκρότηση κοινών δικτύων επικοινωνίας και συνέργειας, ανάμεσα σε όλους τους συντελεστές του παραγωγικού κύκλου, δηλαδή σχεδιαστές, παραγωγούς και τελικούς αποδέκτες.
10. Ενίσχυση της δημιουργίας δικτύων παραγωγής και διάθεσης ανά κατηγορίας προϊόντων (τρόφιμα, ενέργεια, καταναλωτικά αγαθά, ενδύματα, ειδικές κατασκευές για οικίες κλπ).
11. Ενίσχυση της δημιουργίας σχολών παραγωγής πειραματικών εφαρμοσμένων «κατά παραγγελία προϊόντων», σύμφωνα με τα πρότυπα της σχολής του Bauhaus (σε άλλες εποχές και για άλλου τύπου προϊόντα), όπου θα συνεργάζονται παραγωγοί, επιμελητήρια, αναβαθμισμένη αυτοδιοίκηση και εκπαιδευτικά ιδρύματα, με στόχο την παραγωγή συγκεκριμένων προϊόντων για ελληνικές κατ αρχάς εταιρίες και όχι μόνο.
12. Ενίσχυση της αποκέντρωσης και της επανακατοίκησης της περιφέρειας της χώρας, με ουσιαστικά φορολογικά και άλλα κίνητρα.[4]

9.    Νέο Θεσμικό πλαίσιο.

Αυτό που χρειάζεται πρώτα από όλα είναι ένα πολυετές στρατηγικό σχέδιο για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας.

• Πρώτα από όλα ο Ελληνικός λαός να ξαναβρεί την αυτοεκτίμησή του και τις ηθικές ταυτοτικές αξίες του.
• Δεύτερο πρέπει να πιστέψει ότι αυτή η προσπάθεια τον αφορά και απαιτεί την ενεργή όχι μόνο στήριξη αλλά και συμμετοχή του.

Αυτή η ανασυγκρότηση δεν αφορά μόνο ένα πολιτικό κόμμα, αλλά είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Εδώ δεν χωράνε τεχνητοί διαχωρισμοί μεταξύ αριστερών - δεξιών ή όπως άλλως ο καθείς αυτοπροσδιορίζεται ή και ετεροπροσδιορίζεται.

• Για να γίνει αυτό χρειάζεται να συσταθεί Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, που θα την ελέγχει πραγματικά ο Ελληνικός λαός με την άμεση δημοκρατία, με την αντίστοιχη «θέσμιση» της δυνατότητας  οι πολίτες  να ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους.
• Χρειάζεται να τιμωρηθούν επί τέλους όλοι αυτοί οι υπαίτιοι της διαπλοκής. Όλοι αυτοί οι οποίοι, προκειμένου να εξακολουθήσουν να αναπαράγουν τη δημιουργία και κατανάλωση μαύρου χρήματος, πρωτίστως για τον εαυτό τους, δεν δίστασαν να συκοφαντήσουν και διαβάλουν με κάθε μέσο τον τόπο τους και τους ανθρώπους του.
• Χρειάζεται η κοινωνία να ξανααποκτήσει εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στο Δημόσιο.
• Χρειάζεται να πούμε όλη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.
• Μόνο αυτός θα βάλει πλάτη και θα στηρίξει αυτήν την προσπάθεια, τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι ορατά μετά από κάποια χρόνια.

Η χώρα μας είναι πολύ μικρή και έχει αυτήν την δυνατότητα αρκεί να το θελήσουμε.

Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης  αναφέρει:

• «Εάν η κοινωνία κατέχει το «ελέγχειν» και το «ευθύνειν» της πολιτικής δεν χρειάζεται φροντίδα. Θα βρει μόνη της το δρόμο της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, της δικαιοσύνης και της ευτυχίας. 
• Το πρόβλημα είναι να αλλάξουμε τη δομή της δημόσιας διοίκησης, να συνδυάσουμε την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου και το έννομο συμφέρον του πολίτη....
• Ο τρίτος πυλώνας της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά.... »[5] 
• Βασικός ανασταλτικός παράγοντας για την οιαδήποτε Παραγωγική Ανασυγκρότηση ήταν και είναι η αντιμετώπιση “Ενός κράτους και Μιας πολιτείας, που μέχρι τώρα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό και συμφέρον, την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής τάξης “συγκατα-νευσιφάγων που τη χρησιμοποιούν ως πρυτανείο σίτισής των”.[6]

Όλα αυτά θα μείνουν στο επίπεδο επιθυμιών, αν παράλληλα δεν προχωρήσουμε σε ριζική αλλαγή και δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου, που θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση δεν υφίσταται χωρίς:

• Την «μετατροπή» της κοινωνίας, από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής.
• Την έξω-κρατική δημιουργία, δηλαδή «επιχειρείν» που είναι ο τρόπος που ενεργοποιεί τους ανθρώπους και τους κάνει παραγωγικούς και επινοητικούς, να φείδονται και να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τους πόρους.
• «Εξω-κρατική δημιουργία και επιχειρείν» σημαίνει υποχώρηση του κρατικού παράγοντα υπέρ της κοινωνίας, δηλαδή ευνοϊκό απλό και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον, υπέρ της μικρής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, που θα προστατεύεται αποτελεσματικά, από την ισοπεδωτική ιδιοτέλεια, μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. 
• Νέο σαφές Κοινωνικό Συμβόλαιο, επί τη βάσει μακρόπνοου σαφούς στρατηγικού σχεδίου, ανάμεσα σε όλα τα υποκείμενα της κοινωνίας, της παραγωγής, της εκπαίδευσης και του νομοθετικού σώματος.
• Ριζική θεσμική συντακτική αλλαγή μέσω της σύγκλησης της Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης.
• Δημόσιο χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, δεν υφίσταται.
• Παιδεία  χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, δεν υφίσταται. 
• Τράπεζες χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, υφίστανται(;), αλλά δεν αφορούν την κοινωνία.

---

[1]  Από το άρθρο του Λαοκράτη Βάσση στο Άρδην τ. 91 " Η Μεταπολιτευτική χρεοκοπία: τα πολιτιστικά αίτια"

[2] Την διανοητική ναυαρχίδα αυτής της διαδικασίας, συνιστούν παγκόσμιες διαδικτυακές κοινότητες χρηστών, σε μια ανιστόρητη, εξατομικευμένη, α-τοπική και υποτίθεται ομότιμη σχεδιαστικά και παραγωγικά πλατφόρμα, που σχεδιάζουν και παράγουν «διαδικτυακά», μέσω ψηφιακών κατασκευαστικών εργαλείων η έτοιμων υποπροϊόντων που παράγονται αδιάφορο που, εφαρμογές προσαρμοσμένες απόλυτα στις ιδιαίτερες ανάγκες τους, ερήμην της οιασδήποτε διαμεσολάβησης «τρίτου».

Η περίφημη μοδάτη εκδοχή του δικού μας εργοστασίου, μέσα στο σπίτι μας.

Μέσα από μια ψευδοακύρωση του δίπολου παραγωγός- καταναλωτής, ο δεύτερος γίνεται δήθεν παραγωγός, μια και ο έλεγχος της σχέσης –διαδικασίας, επισυμβαίνει πιο «συνεναιτικά», μέσω των αλγοριθμικών εργαλείων, σε ένα υψηλότερο πιο έντεχνο και εν δυνάμει διάφανο επίπεδο.

[4] Εμείς, απέναντι στο τέρας της Αθηναϊκής μεγαλούπολης που συγκεντρώνει πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας, τέρας πολύ πρόσφατο ιστορικά και γι αυτό απόλυτα αναστρέψιμο, έχουμε μια ακόμη πλούσια και υγιή οικιστική περιφέρεια, που παρά τις στρεβλώσεις της, διαθέτει συναισθηματική νοημοσύνη και ποιότητες μοναδικές στον κόσμο.

Αυτή την οικιστική περιφέρεια, σαν πραγματικό δοχείο ενός άλλου τρόπου ζωής, πρέπει να διαφυλάξουμε και ενισχύσουμε σαν κόρη οφθαλμού, απέναντι σε αρπακτικά συμφέροντα δρομολογημένα ήδη, που ονειρεύονται μια «κατασκευασμένη» απέραντη κόλαση τύπου Ντουμπάι.

[5] Γιώργος Κοντογιώργης  «Να απο-αιχμαλωτίσουμε την πολιτική"     Δρόμος της Αριστεράς.26/10/2012

[6] Γεώργιος Κοντογιώργης "Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής " Συνέντευξη στο Δρόμο της        Αριστεράς 30/12/2013.

[7] Αντώνης Λιάκος «Η επιστροφή της κοκκινοσκουφίτσας» εκδ. Νεφέλη 2014.

---