Δημόσιο

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ του 1793


Πρέπει κάποτε οι λέξεις να ξανα-αποκτήσουν το αληθινό τους νόημα

Tο σύνταγμα αυτό είναι της πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ψηφίσθηκε από την Συμβατική Συνέλευση (Convention Nationale), στις 24 Ιουνίου 1793, αφού ήδη τα ξένα στρατεύματα είχαν εκδιωχθεί από το έδαφος της Γαλλίας και την εκτέλεση του Βασιλιά.
Στην Συμβατική είχαν ήδη υπερισχύσει οι Ιακωβίνοι (Ροβεσπιέρος) και οι Ορεινοί (Μπαρέρ).

Το σύνταγμα αυτό ποτέ δεν εφαρμόσθηκε!
....Μήπως σήμερα είναι καιρός;

ΟΟΣΑ Ελλάδα: Επιθεώρηση της Κεντρικής Διοίκησης

Πίνακας περιεχομένων 


«Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής» του Γιώργου Κοντογιώργη.

Η σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής αντιμετωπίσθηκε και εξακολουθεί να προσεγγίζεται στην εποχή μας υπό το πρίσμα της αυστηρής διχοτομίας ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα που το ενσαρκώνει ταυτολογικά το κράτος και στην κοινωνία που καλείται να αρκεσθεί σε μια θέση ιδιώτη. Η συνάντηση, επομένως, της κοινωνίας των πολιτών με την πολιτική εγκαθίσταται σε ένα εξωθεσμικό περιβάλλον, η δε σχέση τους διαμεσολαβείται οριακά από τις ομάδες συμφερόντων και τις πολιτικές δυνάμεις. Κατά τούτο, οι πολιτικές του κράτους/συστήματος απόκεινται εξ ολοκλήρου στους συσχετισμούς δύναμης που αναδεικνύει το εσωτερικό και το διακρατικό κοινωνικο-οικονομικό γίγνεσθαι.

«Να απο-αιχμαλωτίσουμε την πολιτική» του Γιώργου Κοντογιώργη

Συνέντευξη στους Σταμάτη Μαυροειδή – Μιχάλη Σιάμο στο "Δρόμο της Αριστεράς".

Με δομικό στοιχείο στη σκέψη του την αντίληψη ότι η κρίση στην Ελλάδα (μολονότι εντάσσεται στο πλαίσιο της δυτικής κρίσης) έχει πρωτογενή αιτία το ελληνικό κράτος, ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, κάνει λόγο για τους τρεις πυλώνες της ελληνικής πορείας προς την καταστροφή.

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ερχόταν κι επανερχόταν, με παραδείγματα κι επιχειρήματα, σε αυτές ακριβώς τις πηγές της κακοδαιμονίας, που είναι κατά τη γνώμη του το πολιτικό σύστημα, η δημόσια διοίκηση και η νομοθεσία. Σε αυτό το πλαίσιο μάλιστα βλέπει τη διάρρηξη της σχέσης κοινωνίας και κράτους, που διαπιστώνουμε σήμερα στο δυτικό κόσμο, η οποία όμως «στην Ελλάδα αποτελεί τη σταθερά από τη δεκαετία του 1830».

Γιώργος Κοντογιώργης, Το έθνος, ο εθνικισμός και η ολιγαρχική νεοτερικότητα

Ώστε, το έθνος του κράτους, το έθνος της νεοτερικής ολιγαρχίας, υπηρετεί τους πάσης φύσεως ολιγάρχες, ενώ το έθνος της κοινωνίας την κοινωνική συλλογικότητα. Το έθνος του κράτους χρεώνει στην κοινωνία τις πολιτικές των νομέων του κράτους. Το έθνος της κοινωνίας την ελευθερία/τα συμφέροντά της. Το σημαντικό, στο πλαίσιο αυτό, για τους ολιγάρχες είναι να μην επικαλεσθεί η κοινωνία την αρμοδιότητά της για το έθνος/πολιτική, διότι θα διαταράξει την ήδη επιτευχθείσα πολιτική κυριαρχία των αγορών. Διά του έθνους -της συλλογικής συνείδησης- η κοινωνία των πολιτών θα αξιώσει αρμοδιότητα επί της πολιτείας. Εξού και η επίκληση του έθνους από την κοινωνία ενοχοποιείται ως εθνικισμός, ενώ τα "δικαιώματα" αντιτείνονται ως υπέρτερα της ελευθερίας.

Η αναχρονιστική και αντιδραστική Δημοκρατία μας, του Γιώργου Κοντογιώργη

Δηλώνω εξαρχής ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι αναχρονιστικό και συνάμα αντιδραστικό. Είναι αναχρονιστικό, διότι ανάγεται στις διανοητικές επεξεργασίες και ανάγκες του 18ου αιώνα, όταν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αγωνιούσαν να αποτινάξουν τη φεουδαρχία. Επομένως, δεν απαντά στα σημερινά προβλήματα, ούτε ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες. Είναι αντιδραστικό, διότι χρησιμοποιείται ως όχημα για να εμποδιστεί η κοινωνία να χειραφετηθεί, να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της, και κυρίως για να ποδηγετηθεί από τη διεθνή των αγορών. Από την άλλη, η νεοτερικότητα, από άγνοια αλλά και από βαθιά ολιγαρχική αφετηρία, επιχειρεί να το νομιμοποιήσει, διατεινόμενη ότι πέτυχε το θαύμα: ότι το σημερινό σύστημα είναι και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό, τη στιγμή που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, και πάντως τα δύο αυτά συστήματα είναι ασύμβατα μεταξύ τους.
Τι είναι δημοκρατία;

«Δημόσια διοίκηση και βιομηχανία» της Μαργαρίτας Αντωνίου


Δεν είναι δυνατό να υπάρξει (και δεν υπήρξε) σοβαρό Κράτος χωρίς μόνιμη εξειδικευμένη, ιεραρχημένη και σοβαρή Δημόσια Διοίκηση με τυποποιημένη και κωδικοποιημένη λειτουργία δηλαδή ‘γραφειοκρατία’.
Όμως σήμερα ξεκινώντας από τα αντανακλαστικά που σκόπιμα καλλιεργούνται στην ελληνική κοινωνία ώστε να ταυτιστεί η δημόσια διοίκηση με την ατέρμονη και άσκοπη γραφειοκρατία, την αναποτελεσματικότητα και τη διαφθορά έχουμε καταλήξει σε ένα Κράτος χυλό που η αποσπασματική λειτουργία του είναι τελικά ο κανόνας.
Όμως..


Παρατηρήσεις στο κείμενο «Δημόσια διοίκηση και βιομηχανία» του Θεμιστοκλή Ξανθόπουλου

Κυρία Αντωνίου.
Ευχαριστώ και συγχαίρω για το κείμενό σας περί δημόσιας διοίκησης. Επιτρέψτε μου ορισμένες συμπληρωματικές παρατηρήσεις:

1. Η αξιοκρατική θεμελίωση μιας υψηλού επιπέδου δημόσιας διοίκησης στη Γαλλία επί Ναπολέοντα-Βοναπάρτη υπήρξε ένα από τα αποφασιστικά πλεονεκτήματα κατά την αυτοκρατορική περίοδο και το παράδειγμα της Γαλλίας ακολούθησαν με επιτυχία οι τότε αντίπαλες χώρες. Υστέρησαν μόνο, η τσαρική Ρωσία και τα περισσότερα κράτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης και το μειονέκτημά τους αυτό εκμεταλλεύτηκαν πολλαπλά οι μεγάλες δυνάμεις καθόλη τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προσθέστε τα σχόλια σας:

Ευρετήριο: Όλες οι αναρτήσεις του blog με προεπισκόπηση στο άγγιγμα της εικόνας