Πολιτισμός

Μάνος Χατζιδάκις Για το ρεμπέτικο.


Χωρίς τον μπαγλαμά και το ασηχτήρ τού μπουζουκιού, 
χωρίς τον χασικλίδικο καημό της μάγισσας 
και τον χορό μιας αλεξανδριανής φελάχας, 
θα 'χαμε γίνει πρόβατα έτοιμα για σφαγή, 
στο όνομα τού Πατρός, παντός υιού και κάθε μορφής έθνους.



Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός χειρότερος από τον κλασικό












Μια αδημοσίευτη στην Ελλάδα συνέντευξη του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη, η οποία δόθηκε τρεις μέρες πριν τη δολοφονία του το 1975
 Μετάφραση – πρόλογος: Θανάσης Αποστόλου
Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, τρεις μέρες πριν την δολοφονία του, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραχώρησε συνέντευξη τύπου στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε τη ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει για χρόνια. Τελικά η συνέντευξη –εκτενή αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε εδώ– ήρθε στο φως της δημοσιότητας το 2011. Επανεμφανίστηκε τότε, για άλλη μια φορά, η ρηξικέλευθη, ανυποχώρητα κριτική και στοχαστική, ενίοτε απελπισμένη, αλλά πάντοτε μαχητική φωνή του Παζολίνι.
Η πλήρης επικράτηση του καταναλωτισμού, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα πιο ασφυκτικός έλεγχος της ίδιας της ζωής από την ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης. Σαράντα χρόνια μετά, η σκέψη του όχι μόνο επιβεβαιώνεται πολλαπλώς, αλλά συνεχίζει να φωτίζει το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν και τις συντελεσμένες συμφορές, που επέφερε η παρούσα τάξη πραγμάτων.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ...του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ 


Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι
τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να 'χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να 'σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν' αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ' το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,


Η Μεταπολιτευτική χρεοκοπία: τα πολιτιστικά αίτια, του Λαοκράτη Βάσση

Στα ιζήματα του καταναλωτικού βυθού της μεταπολιτευτικής κοινωνίας μπορούμε να βρούμε όλες τις απαντήσεις: πρώτον για την εξαχρείωση της κοινωνίας μας, που πέρασε απότομα στον «καταναλωτικό παράδεισμο», ρευστοποιώντας με κυνική αφροσύνη μερίσματα των μελλοντικών γενεών, δεύτερον για την εξαχρείωση του πολιτικού μας συστήματος, που, αντί να βάλει χαλινάρι, καβαλίκεψε και επιτάχυνε τον καταναλωτικό κατήφορο, επιτείνοντας, ως σύστημα άγριας νομής της εξουσίας, όλες τις αρνητικές ροπές και όλα τα νοσηρά φαινόμενα της κοινωνίας μας (άκοπος πλουτισμός, λογική της ελάσσονος προσπάθειας, ρουσφέτι, βόλεμα, φοροδιαφυγή, αυθαίρετα και άλλα τέτοια παρόμοια) και τρίτον για την εξαχρείωση του Έλληνα, που, υπό την επήρεια της καταναλωτικής μέθης, έγινε αγνώριστος, άλλοτε πρωταγωνιστώντας, άλλοτε ανεχόμενος και αδιαφορώντας για το εξακολουθητικό βούλιαγμα στο μεταπολιτευτικό τέλμα, έκθετος στην κατακλυσμιαία και αποχαυνωτική υποκουλτούρα των Μ.Μ.Ε και όχι μόνο, με την παιδεία να μην οργανώνει την πολιτιστική μας άμυνα και με τους πνευματικούς μας ανθρώπους να μην ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών.
...Γιατί, για να βγούμε, εντέλει, απ’ τον σκοτεινό λαβύρινθο της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας, χρειαζόμαστε οδηγητικό «μίτο», καμωμένο απ’ τη συλλογική μας «Αριάδνη» με «ίνες» απ’ την αξιακή μας παρακαταθήκη ή, έστω, απ’ το αξιακό υπόλοιπο της σκόρπιας ψυχής μας, που, παρ’όλες τις κακοποιήσεις που της επιφυλάξαμε, ο εσώτατος αξιακός της πυρήνας αντέχει ακόμη.
...τούτος ο τόπος, ο τόπος μας, που τόσο κι οι ίδιοι έχουμε αδικήσει, εξακολουθεί να είναι ανεκτίμητο για όλη την ανθρωπότητα κοίτασμα πολιτισμού και να έχει ακόμα και τώρα εν δυνάμει ηγεμονικό πολιτιστικό λόγο ουκουμενικής εμβέλειας, που είναι μάλιστα και σηματοδοτικός μιας εναλλακτικής προς την κυρίαρχη της δυτικογενούς παγκοσμιοποίησης καταναλωτική φιλοσοφία ζωής. 


Ο φονταμενταλισμός της αγοράς και το λυκόφως του κοινωνικού κράτους, του Henry A. Giroux

Αποκρινόμενος το 1940 στην καταστροφή που ξεδιπλωνόταν από την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Walter Benjamin έγραψε το διάσημο τώρα έργο του «Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας». Στην ένατη θέση, ο Benjamin σχολιάζει τον πίνακα «Angelus Novus» του Paul Klee. Γράφει:

"Ο 'Angelus Novus' απεικονίζει έναν άγγελο που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι απεικονίζεις τον άγγελο της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Ο Άγγελος θα ήθελε να μείνει, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να ξαναενώσει όσα έχουν διαλυθεί. Αλλά μια θύελλα σηκώνεται από τη μεριά του Παράδεισου, αδράχνοντας τις φτερούγες του με τόση δύναμη που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια μπροστά του φτάνει ως τον ουρανό. Η θύελλα αυτή είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδος".


Η ΕΡΠΟΥΣΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑ, του Λαοκράτη Βάσση φιλόλογου, συγγραφέα

   α.  Η αντιμετώπιση της πολύ κρίσιμης κατάστασης του τόπου μας περίπου με ψευδαίσθηση ιστορικής κανονικότητας στην πορεία μας προς το μέλλον (σαν να μην είμαστε επικυριαρχούμενη χώρα ή μετανεωτερική αποικία χρέους, όπως σε πιο σύγχρονη πολιτική ορολογία λέγεται!), καταδεικνύει πως ένα απ’ τα πολλά μεγάλα ελλείμματά μας είναι αυτό της   ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   α υ τ ο σ υ ν ε ί δ η σ η ς,  που οδηγεί και σε επικίνδυνο έλλειμμα ι σ τ ο ρ ι κ ή ς   ε υ θ ύ ν η ς.  Η σχεδόν γενικευμένη αγανάκτηση της κοινωνίας μας - με εξαίρεση τους … νεομαυραγορίτες της πάντοτε εθνικά ασπόνδυλης οικονομικής μας ολιγαρχίας-εξαιτίας της ασύμμετρου κυνισμού λεηλασίας της από τις μνημονιακές πολιτικές, καθόλου δε σημαίνει πως έχουμε , ως εθνική συλλογικότητα, και βαθιά συνείδηση του τι και γιατί μας συμβαίνει, άρα και πώς θα ξεπεράσουμε αυτό που μας συμβαίνει.

Γιώργος Καραμπελιάς H εποχή του μετανθρώπου

Αν η εξαφάνιση της αστικής τάξης δεν πραγματοποιηθεί πριν από μια σχεδόν υπολογισμένη στιγμή της τεχνικής και επαναστατικής εξέλιξης (καθορισμένη από τον πληθωρισμό και τον χημικό πόλεμο) όλα είναι χαμένα. Το φυτίλι που καίγεται πρέπει να κοπεί προτού η σπίθα αγγίξει τον δυναμίτη.
Β. Μπένγιαμιν, «Αγγελιοφόρος πυρκαγιάς»

Η κρίση του εγελιανού και μαρξιστικού μεσσιανισμού προήλθε από την εξάντληση των προτάσεών τους, στην αντιπαράθεση με την ίδια την ηγερία τους, την Ιστορία, και από την εκκένωση του «μύθου του 20ού αιώνα» –για να δανειστούμε τον τίτλο του Ρόζενμπεργκ – του ημιθέου της ιστορίας. Ο ημίθεος κομμουνιστής/προλετάριος και ο αντίπαλός του, ο Γερμανός υπεράνθρωπος/δολοφόνος, θα βυθιστούν στο λυκόφως, όσο και εάν ο πρώτος συνιστά μια πλέον ελκυστική ανθρώπινη φιγούρα από την αποτρόπαιη καρικατούρα του δεύτερου.



«Δύσκολα Χρόνια» (Hard Times) του Ντίκενς, απο το βιβλίο : «Εξέγερση και Μελαγχολία» των Michael Loewy & Robert Sayre, Εναλλακτικές Εκδόσεις.

The Coketown
Υπάρχει άραγε πιο επίκαιρη και καλύτερη περιγραφή για την σημερινή κυριαρχία των «Αγορών» από αυτήν που περιγράφει ο Κάρολος Ντίκενς, το 1854, στο βιβλίο του Δύσκολα Χρόνια
το κάθε τι στον κόσμο «δεν είναι παρά μια υπόθεση αριθμών, ένας απλός αριθμητικός υπολογισμός,...κάθε τι που δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε αριθμούς και κάθε τι που δεν μπορεί να αγοραστεί στην πιο χαμηλή τιμή και να ξαναπουληθεί στην πιο υψηλή, δεν υπάρχει και δεν θα έπρεπε να υπάρχει,...κάθε χιλιοστό της ανθρώπινης ζωής, από την γέννηση μέχρι τον θάνατο, πρέπει να είναι μια εμπορική πράξη που εξοφλείται τοις μετρητοίς...» 

άντε σήμερα και επι πιστώσει!.


Πρόοδος και Εκσυγχρονισμός - Το αδιέξοδο Άνταμ Σμίθ. Του Ζαν-Κλωντ Μισεά

Διότι η αψεγάδιαστη σοφία των οικονομολόγων –μας διαβεβαιώνουν τώρα– είναι σε θέση να αποδείξει, με τρόπο που δεν σηκώνει συζήτηση, ότι η σύγχρονη ανθρωπότητα έφαγε πια τα ψωμιά της, ότι οι ευτυχισμένες ημέρες βρίσκονται κιόλας πίσω μας και πως θα πρέπει να το χωνέψουμε ότι, μέχρι τώρα, ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας. 



Κρίση Ενώ καίγεται το σπίτι μας, εμείς - ακόμη - αισθητικολογούμε; Του Τάσου Μπίρη


"Είναι λοιπόν ίσως ώρα να θυμηθούμε ότι στον τόπο αυτό η ζωή δεν υπήρξε ποτέ βολική και εύκολη, όπως έχω ξαναγράψει. Οι άνθρωποι εδώ  δημιούργησαν -και δημιούργησαν πολλά- όχι από το πλεόνασμα χρήματος και μέσων, αλλά από το υστέρημά τους. Δεν είχαν δηλαδή να δώσουν παρά ψυχή, μυαλό και εργασία για να επιβιώσουν. Και το έκαναν....Και όλα αυτά έγιναν με απλή αλλά και ευρηματική χρήση του κοινού σοβά, του σκυροδέματος, του ξύλου και του γυαλιού (όλα υλικά του εμπορίου ή της διπλανής μάντρας)• ή με τη χρήση απλών μεταλλικών διατομών και σωλήνων της ελληνικής (!) βιομηχανικής παραγωγής• με απλούστατα συνθετικά και κατασκευαστικά συστήματα για χρήση του κοινωνικού συνόλου και όχι μόνο των ολίγων."

(1) Αρχιτεκτονική: Πορεία εν καιρώ πολέμου



«Οι επιπτώσεις της επικυριαρχίας των δογμάτων στις κοινωνικές εξουσίες» του Θεμιστοκλή Ξανθόπουλου

Είναι πολύπλοκη και δυσχερής η εμβάθυνση στα εσωτερικά αίτια της παρακμής των κοσμικών εξουσιών στις διαστρωματωμένες κοινωνίες και της ποσόστωσης κάθε αιτίου στη φάση της μη αναστρέψιμης τελικής τους κατάρρευσης. Ας μου επιτραπεί λοιπόν η απομόνωση μιας σημαντικής παραμέτρου, των διαφορετικών ποσοστών επιρροής των δογμάτων της εκάστοτε ιδεολογικής εξουσίας στην άσκηση των τριών κοσμικών εξουσιών. Τα ποσοστά αυτά έχουν ευρύτατα όρια: κυμαίνονται διαχρονικά από το ελάχιστο της διακριτής-διακριτικής άσκησης της δογματικής ιδεολογικής εξουσίας, μέχρι το μέγιστο της διόγκωσης-επέκτασης της επιρροής της σε όλα τα σημαντικά κοινωνικά δρώμενα και την καταχρηστική αξιοποίησή της από τους κοσμικούς ηγέτες. Το τίμημα στην τελευταία περίπτωση είναι ο εγκλωβισμός τους σε αδιέξοδες, εσωστρεφείς και αντιπαραγωγικές δογματικές έριδες.

Λαοκράτης Βάσσης: Η αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από το αν θα ανταποκριθεί στις εθνικές του ευθύνες.

.... δεν υπάρχει ο λαός για την Αριστερά αλλά η Αριστερά για το λαό. Πως ο λαός δεν είναι μια αφηρημένη συλλογικότητα με «φαντασιακά» κατασκευασμένη την εθνική του ταυτότητα. Πως η πολιτιστική ιθαγένεια, το εθνικό, το εθνο/πολιτιστικό και το ελληνικό, όχι μόνο δεν είναι ασύμβατα μεγέθη με την Αριστερά αλλά απολύτως αλληλοπροσδιοριζόμενες διαστάσεις της ταυτότητάς της. Πως μια Αριστερά χωρίς τόπο, ή, καλύτερα, που δεν πατάει σωστά στον τόπο της, είναι μια ανέστια και καθ’ όλα άτοπη Αριστερά, που δεν μπορεί να αγναντέψει το πολύχρωμο μέλλον της πλανητικής πατρίδας των πατρίδων μας. Πως, για να περιοριστώ σ’ αυτά, αν δεν αγαπάς, προφανώς σωστά, τον τόπο σου, δεν μπορείς να αγαπάς και την ανθρωπότητα

Λουκάς Αξελός "Διαπερνώντας το τείχος των εμπλοκών στην Ελλάδα της κρίσης"

Ομιλία του Λουκά Αξελού, στην εκδήλωση της "Δράσης" στο Πάρκο Μ. Θεοδωράκης στα Βριλήσσια την Δευτέρα 2 Δεκέμβρη 2013.


"...πρέπει να ξεφύγουμε από τον συντεχνιασμό, την μικροπολιτική, τον οικονομισμό και τη δεκαρολογία. Πρέπει να φύγουμε από το γήπεδο του αντιπάλου, που είναι και το γήπεδο του κακού μας εαυτού. Πρέπει να επαναφέρουμε στην κεντρική σκηνή την πολιτική και την ηθική. Η σύνδεση της πολιτικής με την ηθική είναι το μέγιστο ζητούμενο για να μπορέσουμε με επάρκεια να υπερασπιστούμε τις βασικές αξίες, την δημοκρατία, την ελευθερία, τον ουμανισμό, τον πατριωτισμό, τον διεθνισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια."

Λαοκράτης Βάσσης "Διαπερνώντας το τείχος των εμπλοκών στην Ελλάδα της κρίσης"

Η παρέμβαση του Λαοκράτη Βάσση στην εκδήλωση της "Δράσης", την Δευτέρα 2 Δεκέμβρη 2013.


"Δεν κινείται ο λαός! Μα πότε κινείτε ο λαός; Ένας λαός κινείται όταν υπάρχει κινούσα ιδέα που θα βάλει φωτιά στην ψυχούλα του. Μια κινούσα ιδέα, η οποία θα τον συναρπάσει, θα τον συνεγείρει για να τους σαρώσει. Αυτή την κινούσα ιδέα θα την πούμε πιο διανοουμενίστικα, στρατηγική αντίληψη για να βγούμε από τα αδιέξοδά μας. Τι είναι αυτό το στρατηγικό δια ταύτα; Πρέπει να είναι κάτι το πάρα πολύ απλό. Να είναι σαφές, να είναι κρουστικό, για να είναι πειστικό, να το πάρει ο κόσμος, να το κάνει τραγούδι και αυτό να τον οδηγεί."

Ο διαρκής Άρης Κωνσταντινίδης: Του Τάσου Μπίρη

Η σημασία της προσφοράς του για την εισαγωγή του «Πνεύματος του Τόπου» στον ύστερο ελληνικό Μοντερνισμό.

Η γνωριμία.
Γνώρισα τον Α.Κ. όταν ακόμη ήμουν 12 χρονών, καθώς αυτός και ο πατέρας μου Κυπριανός διατηρούσαν μεταξύ τους μια γερή φιλική σχέση. Είχε έρθει στη Ραφήνα, καλεσμένος του Κυπριανού, στο εξοχικό μας που είχε μόλις τελειώσει.



ΦΙΞ: χάθηκε η «συνομιλία» με τον Ζενέτο, του Τάση Παπαϊωάννου

Πολύ εύστοχο το κείμενο του Τάση Παπαιωάνου. 
Μόνο μια μικρή αλλά ουσιαστική κατά τη γνώμη μας παρατήρηση. Ακόμη και εκείνη η όψη προς την πλευρά της Συγγρού, η οποία καμώνεται ότι σέβεται δήθεν την υπόσταση και οικοδομική του αρχικού κτίσματος, πολύ απέχει από το να  το κάνει στα αλήθεια. Και αυτό γιατί η ίδια η οικοδομική της υπόσταση, δηλαδή ο τρόπος υλοποίησης, «ο τρόπος μεταποίησης της ύλης» που πρεσβεύει, το ανύπαρκτο «κατασκευαστικό της ήθος», δεν έχει την παραμικρή, ναι την παραμικρή υποψία επαφής με το αντίστοιχο του πρωτότυπου. Εδώ δεν υπήρξε ίχνος αγωνίας, άρα επιμέλειας και προσπάθειας,  να σχεδιαστεί για παράδειγμα και κατασκευαστεί ένα νέο κούφωμα,  που ενώ θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες, θα έχει κάτι έστω από την επιμέλεια, αυστηρότητα και τελικά ποιότητα του αντίστοιχου αυθεντικού. Με απίστευτη ευκολία, μηδενικό βάσανο και απέραντη πνευματική φτώχεια, το παλαιό κούφωμα, ενδεικτικό ενός κατ εξοχήν ενδογενούς βιομηχανικού τρόπου της εποχής, εκείνης της μικρής σε διάρκεια αλλά τεράστιας σε υπόσταση ενδογενούς άνοιξης της δεκαετίας του 60, υποκαταστάθηκε αβασάνιστα από ένα σύγχρονο βιομηχανικό σκουπίδι. Όταν ο ζήλος μας για την πρόσφατη ουσιαστική μας παράδοση είναι τόσο ανάπηρος και ανύπαρκτος, ιδεολογήματα και  καρικατούρες όπως εκείνες περί δήθεν αναφοράς στον Ιλισό που περνούσε από εκεί, έρχονται να καλύψουν το κενό της απύθμενης ανεπάρκειας και ρηχότητας μας. Αν μια τέτοια ρηχότητα και ένας τέτοιος στραβισμός μας χαρακτηρίζει, μην μεμψιμοιρούμε για τίποτε μια και δεν διαθέτουμε το ηθικό δικαίωμα για κανένα μέλλον . 
Ανδρέας Κυράνης
Νοέμβριος 2014

Το χρέος είναι "βιώσιμο", μας λένε, ακόμη κι αν τα θύματά του δεν είναι, του Κώστα Δουζίνα

Χρέος και ψυχανάλυση

Ενώ όλοι αναγνωρίζουν τις καταστροφικές συνέπειες του χρέους, η κυβέρνηση θέλει τη διαιώνισή του. Αντί για την κατάργηση, η εξουσία διακατέχεται από την «επιθυμία του χρέους»: μια σειρά αποφάσεων και ενεργειών, εκούσιων ή μη, οδήγησαν αναπόφευκτα στην αύξησή του τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ενα σκιάχτρο γυρνάει πάνω από τον κόσμο, το σκιάχτρο του χρέους. Πολίτες, επιχειρήσεις και κράτη είναι χρεωμένα μέχρι τον λαιμό. Ενυπόθηκα και προσωπικά δάνεια, φοιτητικά και επιχειρηματικά, «κόκκινα» και τοξικά, μια ολόκληρη σημειωτική και ποιητική του δανεισμού και του χρέους κυριαρχεί στη ζωή μας. Εχει υπολογιστεί ότι το παγκόσμιο χρέος είναι 313% του παγκόσμιου ακαθάριστου εισοδήματος. Είναι επομένως αδύνατο να αποπληρωθεί χωρίς μια τεράστια καταστροφή ή έναν πόλεμο που θα διαγράψει μονοκοντυλιά μεγάλο μέρος του. Στην Ελλάδα το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο 210% του ΑΕΠ και το ιδιωτικό στο 90%. Οπως λένε η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι όμως, το χρέος πρέπει να πληρωθεί μέχρι το τελευταίο ευρώ. Το χρέος είναι «βιώσιμο», μας λένε, ακόμη κι αν τα θύματά του δεν είναι.


Μπορεί να υπάρξει πολιτική λειτουργία της «ελληνικότητας»; του Κώστα Μελά

Α.
Μια από τις έννοιες που επανέρχεται  στο σύνολο των ερμηνευτικών σχημάτων της ελληνικής πραγματικότητας  για ακόμα μια φορά, στα τελευταία 160 χρόνια,  είναι  αυτή της ελληνικότητας.

Το ζήτημα της ελληνικότητας επανέρχεται κατά καιρούς και έχει απασχολήσει την πολιτιστική παραγωγή και την πολιτική ζωή της νεότερης Ελλάδας[1] .
Ως έννοια η ελληνικότητα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα σε μια περίοδο αναζήτησης της ιστορικής συνείδησης ή ταυτότητας των Ελλήνων και αποτέλεσε έκτοτε, κατά καιρούς, αντικείμενο έντονων συζητήσεων και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των διανοουμένων της χώρας μας.


Μουτζούρα, του Μανώλη Λυδάκη*

Αν τους αφήσουμε, στο τέρμα αυτής της δυστοπίας που σχεδιάζουν θα έχεις μείνει δίχως ρίζες και κοινότητα. Ένα ευέλικτο εργατικό δυναμικό, μόνο αυτό θα είσαι. Δεν θα έχεις τίποτα να επικαλεστείς, η ιστορία σου θα σβήνει πριν αρθρώσεις λέξη.

Ανάστροφη πορεία: Η σιωπηρή επανάσταση Του Γιάννη Μακριδάκη


Σε λίγο καιρό όποιος κατέχει αυτόν τον σπόρο της ολόγλυκιας ντομάτας Βόρειας Χίου, θα συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ενάντια στη δημόσια υγεία. Αυτoύς τους νόμους θεσπίζουν οι πολυεθνικές μέσω των κυβερνήσεων. Με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας ποινι-κοποιούν κάθε σπόρο που έθρεψε για χιλιάδες χρόνια την ανθρωπότητα και της αφαιρούν το δικαίωμα της κοινoκτη-μοσύνης των σπόρων. Νομίζουν ότι θα υποτάξουν τη φύση και ότι θα ταϊζουν τους ανθρώπους με ό,τι βγάζει το εργαστήριο της ανήθικης κερδοσκοπικής τους μανίας. 

Γράμμα από τη Βολισσό ή αλλιώς η τρυφερή επανάσταση Του Γιάννη Μακριδάκη


...Κι η μόνη διέξοδος πλέον, η μόνη πρόταση ζωής, είναι η αποσυμπίεση, η αλλαγή πορείας, η αποανάπτυξη, το τέλος του γιγαντισμού, η κατεδάφιση του πύργου της Βαβέλ μας τούβλο - τούβλο, και η στροφή της ανθρωπότητας στη μικρή κλίμακα με σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση γύρω του, η επιστροφή στην παραγωγή, στα ταπεινά αλλά τόσο βασικά, τα αρχέγονα της ύπαρξής μας διότι αν δεν επιζούμε ως βιολογικά όντα, ούτε ανθρώπινες σχέσεις, ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδο, ούτε τεχνολογία, ούτε σπουδές, ούτε τέχνες, ούτε πολιτική μπορούμε να παράξουμε και να θεραπεύσουμε.




Ανεξαρτησία - Ανοργανωσιά - Αναποτελεσματικότητα Του Θανάση Αθανασόπουλου-Καλόμαλου

*Αποσπάσματα από το βιβλίο "Περί Ελλάδος και Ελλήνων" Εναλλακτικές Εκδόσεις 2006

Στην αρχαία Ελλάδα από το 900 π.Χ. τουλάχιστον και δώθε ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής ήταν ο Μικροιδιοκτητικός Τρόπος Παραγωγής ΜΤΠ. Αυτός ο τρόπος παραγωγής και οι κοινωνικές τάξεις που τον επανδρώναν (μικροιδιοκτήτες, αγρότες, μικροαστοί) «γέννησαν» το πολιτικό εποικοδόμημα και την παιδεία, που τους «αντιστοιχούσαν» διαρθρωτικά, δηλαδή την ελευθερία, την ισονομία, την δημοκρατία, την πατρίδα και τον πατριωτισμό, τη συζήτηση, την επιχειρηματολογία, την έρευνα, την ιστοριογραφία, τη φιλοσοφία κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προσθέστε τα σχόλια σας:

Ευρετήριο: Όλες οι αναρτήσεις του blog με προεπισκόπηση στο άγγιγμα της εικόνας