Πέρα από το χρέος, συζητάμε για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας, κείμενο ομιλίας του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Το κείμενο αυτό εκφωνήθηκε στην εκδήλωση που διοργάνωσε η κίνηση  δημοτών Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη Πόλη την 1 Μαρτίου 2015

Συνομιλητές ήταν επίσης οι Βαγγέλης Πισσίας και  Ανδρέας Κυράνης.

1.      Πέρα από το χρέος - Αμηχανία

Ενώ έφθασε η ώρα μιας σοβαρής πολιτικής ανατροπής, δεν φαίνεται να έχει εμπεδωθεί η έλλειψη μιας ενδογενούς στρατηγικής, με έρμα, κέντρο και κύρια αναφορά τις αληθινές δυνατότητες και ανάγκες αυτού του λαού και αυτής της χώρας.

Χωρίς όμως σαφή στρατηγική, στηριγμένη στην πολύτιμη ταυτότητα αυτού του τόπου, δεν αντιμετωπίζονται οι εχθρικοί σχεδιασμοί των σύγχρονων νεοφιλελεύθερων χρηματοπιστωτικών κέντρων και αγορών.

Η συγκρότηση της κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας:

• ενώ δημιουργεί για πρώτη φορά, υφυπουργείο για την Καταπολέμηση της ανεργίας, το τοποθετεί κάτω από το υπουργείο Εργασίας αντί να ανήκει στο Υπουργείο Ανάπτυξης ή στο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης
• ενώ συγκρότησε πολύ σωστά, υπερυπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που περιλαμβάνει Υφυπουργό Περιβάλλοντος και Αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν περιλαμβάνει καν υφυπουργείο Βιομηχανίας.

Τυχαίο ή όχι δεν έχει καμιά σημασία. Μπορεί να το ξέχασαν ή και μόνο η χρήση της λέξης Βιομηχανία να τους γεμίζει σπυράκια ή ακόμα χειρότερα θεωρούν, ότι Παραγωγική Ανασυγκρότηση μπορεί να υφίσταται, χωρίς βασικά να στηρίζεται στην ανάπτυξη της Βιομηχανίας.

Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, η αναγκαιότητα και ο τρόπος εφαρμογής της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ουσιαστικά ξεχάστηκε.

Ενώ παντού θα έπρεπε να κυριαρχεί το ερώτημα της εξόδου από την κρίση, τελικά η συζήτηση καθορίζεται και εγκλωβίζεται, για ακόμα μια φορά, στην απολύτως στρεβλή ατζέντα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης περί Χρέους και εξυπηρέτησης της όποιας δανειακής σύμβασης, για λογαριασμό των λεγόμενων αγορών.

Τα πλαίσια της επαναδιαπραγμάτευσης με τους εταίρους υπερκαθορίζονται ξανά από το ίδιο γεγονός, ότι δηλαδή στην ελληνική οικονομία υπάρχει χρηματοδοτικό κενό.

Όλα τα μέσα ΜΜΕ μας υποδηλώνουν, αυτό που τονίζουν τόσα χρόνια οι εταίροι μας και οι πρόσφατα ανακαλυφθέντες θεσμοί, ότι αν θέλετε χρήματα ξεκινήστε την δουλειά. Φυσικά με τη λέξη δουλειά δεν εννοούν να ξεκινήσουμε να παράγουμε, αλλά αντίθετα να εφαρμόσουμε τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα εξαφανίσουν ως δια μαγείας τους λόγους της κακοδαιμονίας μας.

Αλλά σε τι στην ουσία αποσκοπούν οι μεταρρυθμίσεις που μας επιβάλλονται;

Τι άλλο από την καταστροφή της όποιας δυνατότητας ανάπτυξης του τοπικού παραγωγικού μοντέλου.... Να διαλύσουμε δηλαδή τις όποιες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ακόμα επιβιώνουν και παράγουν πλούτο, σε πείσμα όλων αυτών.

Αυτό κάναν στην Ανατολική Γερμανία, μετά πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Αυτό κάναν στην Ρουμανία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και τόσες άλλες χώρες.

Αυτό προσπάθησαν να κάνουνε στην λεγόμενη Τρίτη Ιταλία, αλλά συνάντησαν την οργανωμένη αντίδραση των τοπικών κοινωνιών και του τότε PCI.

Αυτό προσπάθησαν να κάνουνε και στην Σικελία, αλλά σπάσανε τα μούτρα τους από τους Σικελούς που υποστηρίχθηκαν και από την τοπική μαφία, η οποία και προασπίστηκε τα συμφέροντα των μικρο παραγωγών από την λαίλαπα του Βιομηχανικού Βορρά.

Φυσικά σε βοήθεια αυτής της διάλυσης, άμεσα προστρέχουν και οι "θεσμοί", όπως η Ευρωπαϊκή Πολιτική «Ευρώπη 2020», και η περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, με έτοιμες "μελέτες", γύρω στις 15.000 σελίδες, φτιαγμένες από την Task Force, πρώην Τρόικα και νυν θεσμοί, γραμμένες καθ υπαγόρευση από τους Έλληνες συνεργάτες τους.

Η κυρίαρχη ακόμα λογική δυστυχώς οδηγεί στο να  μην  υπάρξει ρήξη και αποδέσμευση από τις χρηματαγορές ούτε καν έμμεση .

Μα πως να συμβεί αυτή η ίσως αναγκαία και πολυπόθητη ρήξη, αν ο λαός σου βρίσκεται και όχι άδικα, σε πλήρη αμηχανία;

Ο λαός αυτός ενώ έχει όραμα, δεν μπορεί να το εκφράσει και δεν γνωρίζει πως να το πραγματοποιήσει, όταν οι ίδιοι οι ηγέτες του δεν το έχουν ενστερνιστεί. 

Ο λαός αυτός κατανοεί, ότι την κοινωνική καταστροφή δεν θα αποσοβήσει κανένα εναγωνίως αναζητούμενο εξωγενές χρήμα, καμία επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, καμία κρατικοποίηση τραπεζών, καμία διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και ότι άλλο, αν αυτή η χώρα δεν σταθεί κάποτε στ αλήθεια σε δικά της πραγματικά πόδια, στη δική της δηλαδή παραγωγική υπόσταση και αυτοδυναμία. 

Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάζεται η συγκρότηση ενός Στρατηγικού σχεδίου - προγράμματος  εξόδου από την κρίση, ταυτόχρονα με τη χάραξη μιας νέας Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής.

Θέλοντας και μη, αργά ή γρήγορα, η κεντρική πολιτική επικαιρότητα, θα μετατεθεί από το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του χρέους, και θα προσγειωθεί στην σκληρή πραγματικότητα, στις αιτίες δηλαδή που το γεννούν και το αναπαραγάγουν.

Τότε και θα μπουν στο τραπέζι, οι αληθινές κόκκινες διαχωριστικές γραμμές που καταφέρνουν να διχάζουν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αποτρέποντας την όποια δυνατότητά της να συγκροτήσει ένα εναλλακτικό όραμα. Τότε, ή θα αντιληφθούμε και συναισθανθούμε αυτές τις κόκκινες γραμμές, προκειμένου να τις υπερβούμε σαν κοινωνία, ή θα χαθούμε και θα χωθούμε ακόμη βαθύτερα σε μια δύνη που οδηγεί στην περαιτέρω εξαθλίωση μας.

2.      Περί αναδιανομής Πλούτου και φορολογικής πολιτικής

Δυστυχώς οι πρώτες δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την μονοδιάστατη ατζέντα που έχουν επιβάλλει τόσα χρόνια οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Οι πρώτες εξαγγελίες, δεν έχουν τίποτε να προτείνουν επί του απολύτως συγκεκριμένου. Και δεν θα μπορούσαν να έχουν, γιατί από τα υποκείμενα της σύνταξής τους απουσιάζουν παντελώς, η ίδια η μεταποιητική διαδικασία, και οι πραγματικοί παραγωγοί.

Οι πραγματικοί παραγωγοί, είναι εξορισμένοι στην κόλαση του δαιμονοποιημένου κέρδους, της κακής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που η σημερινή εξουσία με τα κατάλληλα «καλαπόδια» θα τους βάλει στο σωστό δρόμο, με τα ίδια ακριβώς εργαλεία, της εξάρτησης δηλαδή από την θεότητα του χρέους, που κάποιοι άλλοι χρησιμοποίησαν για να τους αφανίσουν.

Εμείς δεν θα τους αφανίσουμε.

Εμείς θα τους χρησιμοποιήσουμε, για να υλοποιήσουμε τις δικές μας στρατηγικές εξουσίας..

Τραγικό παράδειγμα οι πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Οικονομικών, Νάντιας Βαλαβάνη. στο Sky στις 21/2/15: Η νέα ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, είναι και η τελευταία ευνοϊκή ευκαιρία που δίνεται στους οφειλέτες. ... Νοικοκυριά – έστω και χαμηλών εισοδημάτων –αυτοί που μπορούν μεν να αποπληρώσουν τα χρέη τους αλλά αποφεύγουν να ενταχθούν στη ρύθμιση θα χάσουν οριστικά την ευκαιρία!![1].

• Αλήθεια ποιος γραφειοκρατικός μηχανισμός θα βάλει στο ίδιο τραπέζι του Προκρούστη, όλους τους ήδη κατεστραμμένους οικονομικά πολίτες, ώστε να αποφασίζει, στο ποιος έχει την δυνατότητα να πληρώσει και ποιος όχι;
• Πότε άλλαξε το κράτος και η Δημόσια Διοίκηση, ώστε ο πολίτης να το αισθάνεται ως αρωγό του και να το εμπιστεύεται;
• Πως αυτό είναι δυνατόν, όταν ο πολίτης καθημερινά αντιμετωπίζεται σαν εχθρός από τον γραφειοκρατικό κρατικό μηχανισμό;
• Πως αυτό είναι δυνατόν όταν ο κάθε υπάλληλος ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτόν του μέρος της κρατικής μηχανής και όχι σαν Δημόσιος Υπάλληλος ως οφείλει, δηλαδή Υπάλληλος του Δήμου και της Κοινωνίας.
• Πως αυτό είναι δυνατόν όταν οι δημόσιες υπηρεσίες, τις περισσότερες φορές δεν εφαρμόζουν καν τους νόμους που ψηφίζονται στο εθνικό κοινοβούλιο, αλλά τελικά εφαρμόζουν τις «ερμηνευτικές» εγκυκλίους του κάθε Γενικού Γραμματέα ή και Υπουργού;
• Πως αυτό είναι δυνατόν όταν οι πολίτες τις περισσότερες φορές στην εφορία και όχι μόνο, προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες;

Ανεπιτυχώς βέβαια, διότι άλλωστε τα χέρια του δημόσιου υπαλλήλου είναι πισθάγκωνα δεμένα από τις όποιες εγκυκλίους. Η μοναδική δυνατότητα που έχουν, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, είναι να προσφύγουν στα φορολογικά δικαστήρια, που και τελικά μετά από τουλάχιστον 10 χρόνια, μπορεί μεν να δικαιωθούν, αφού όμως έχουν χάσει στο μεταξύ, την προσωπική τους περιουσία και ίσως ακόμα και την ελευθερία τους.

Βέβαια η υπουργός προσωπικά, δεν έχει ποτέ βρεθεί στην τραγική θέση όπως η ίδια δήλωσε, όπως τόσες χιλιάδες συμπολίτες μας, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροβιοτέχνες, να έχουν χάσει πολλές φορές τη ρύθμιση, λόγω πραγματικής αδυναμίας. Το αποτέλεσμα είναι η επόμενη μέρα να τους βρίσκει με ακόμα μεγαλύτερες οφειλές, μια που τα χρήματα που έχουν ήδη καταβάλλει, στην ουσία χάνονται λόγω επαναφοράς όλων των προσαυξήσεων.

Οι περισσότεροι επαγγελματίες γνωρίζουν ότι καμιά προσφυγή σε ρυθμίσεις δεν βελτιώνει την θέση τους από μόνη της, αλλά αντίθετα τους καταδικάζει επαυξάνοντας τις εισφορές και τις επιβαρύνσεις, εφόσον παράλληλα δεν δημιουργούνται πραγματικές νέες συνθήκες απάλειψης των λόγων που τους φέραν σε αυτήν την κατάσταση.

Όταν ταυτίζουμε το κέρδος του μικροβιοτέχνη, σαν σημασία και ουσία, με το σύγχρονο απρόσωπο παγκοσμιοποιημένο κέρδος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια και κάτω από την ίδια λέξη-σημασία αντιλαμβανόμαστε και τα δυο αυτά είδη σαν ένα, τότε δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

Αμάν πια με αυτή την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.

Αμάν με τον μεγάλο αδελφό που θα ελέγχει την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας. Αμάν με την απίστευτη υποκρισία όταν, το πραγματικό κεφάλαιο έχει χιλιάδες οδούς νόμιμης διαφυγής, ενώ ο μικροεπιτηδευματίας που ασχολείται με την εργασία του δεν έχει καμία.

Καλό θα είναι η συντρόφισσα υπουργός πρώτα από όλα να επισκεφθεί το site της εφορίας ώστε να διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, ότι ακόμα και σήμερα οι πολίτες, ανεξάρτητα αν έχουν οφειλές ή όχι, αποκαλούνται "Υπόχρεοι"!

Υπόχρεοι, εκ γενετής, σε ποιόν και γιατί; Προφανώς στη εφιαλτική - απάνθρωπη Οργουελική Κεντρική Γραφειοκρατική Μηχανή, που έχει σαν μοναδικό της σκοπό να αλέσει  την ανθρώπινη προσωπικότητα μετασχηματίζοντάς τη σε "ρέπλικα".

Καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες, αντί να καλλιεργούν την προσωπική εικόνα τους, εμφανιζόμενοι καθημερινά στις εκπομπές του Αυτιά, Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου κλπ, να κάνουν μια εκπαιδευτική εκδρομή στα Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων και ειδικά τα κτίρια 7 και 5 όπου δικάζονται και καταδικάζονται καθημερινά μικρο επαγγελματίες για ασφαλιστικές εισφορές κάθε είδους ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και φορολογικές υποχρεώσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι καθημερινά στο ωράριο 9 π.μ. έως τις 3μμ "δικάζονται" 240- 300 πολίτες. Φυσικά ούτε λόγος για απόδοση δικαιοσύνης, αλλά αντίθετα πρόκειται για βιομηχανία καταδικαστικών αποφάσεων.

Δεν αναφέρομαι βέβαια στα διπλανά κτίρια, που "δικάζονται" οι κάθε είδους διαταγές πληρωμής και οι καθημερινές κατασχέσεις σπιτιών και βιοτεχνικών εργαστηρίων, όπου φυσικά ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει καμία προστασία πρώτης κατοικίας για τα κάθε είδους επαγγελματικά δάνεια και εγγυήσεις.

Το αποτέλεσμα είναι συνεχής και ανηλεής διωγμός των ΜμΕ από τον κρατικό φορολογικό και όχι μόνο μηχανισμό.

Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης.

Πολύ φοβάμαι ότι ήδη ζούμε τις εφιαλτικές σκηνές που περιγράφει η εκπληκτική ταινία του Τέρυ Γκίλιαμ «Brazil», όπου ο ελεύθερος, υδραυλικός, χειρώνακτας Ρομπέρ Ντε Νίρο, εισβάλλει σαν τρομοκράτης, είμαι σίγουρος ότι η εφορία δεν του είχε σφραγίσει το μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών, για να επιδιορθώσει τον κλιματισμό, με την λογική, τα χέρια και τα εργαλεία του, κατά παράβαση του Κεντρικού Κανόνα, που επιβάλλει τα Πάντα να ελέγχονται από τον Κεντρικό Γραφειοκρατικό Μηχανισμό.

Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν έστω και αν το τμήμα Βιομηχανικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Ιούλιο του 2014, αναφέρει:^[2] σε απάντηση στο κείμενο του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής, που σήμερα επιχειρείται να εφαρμοσθεί.

Τίθεται το ηθικό δίλημμα: Θα επιδιωχθούν οι εισπράξεις φόρων, οι οποίοι όταν θεσπίστηκαν κρίθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ άδικοι και κινητοποιούσαμε τον κόσμο;

ή αντίθετα θα πρέπει άμεσα να ακυρωθούν όλοι αυτοί οι φορολογικοί νόμοι, χαράτσια και μέτρα, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταδικάσει και δεν έχει ψηφίσει στη Βουλή;

Στη σημερινή παραγωγική συρρίκνωση της χώρας και στο τεράστιο ποσοστό ανεργίας, ένας από τους λίγους τρόπους βελτίωσης της υφιστάμενης κατάστασης είναι η κινητοποίηση από κάτω του πληθυσμού, μέσα από τον μικροϊδιοκτητικό τρόπο παραγωγής και τα συνεργατικά σχήματα ανεξάρτητων ελεύθερων μικροπαραγωγών, κάτι που άλλωστε προτείνει και το τμήμα βιομηχανίας, με την προϋπόθεση όμως ότι :

• Η φορολογική πολιτική και η ρύθμιση των ατομικών χρεών τους θα πρέπει να τους ενθαρρύνει.
• Η χρησιμοποίηση παλαιών εργαλείων και μεθόδων με τροποποίηση ορισμένων παραμέτρων, δεν συνιστά αλλαγή.
• Χωρίς παραγωγή νέου πλούτου, σε υγιή παραγωγική βάση, δεν θα πληρωθεί τίποτε!
• Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που έχουν επιζήσει ή είναι ετοιμοθάνατες από τη λαίλαπα των μνημονιακών χρόνων, θα πρέπει να δοθεί μια ανάσα και στήριξη με στόχο την ανασυγκρότησή τους.

Επισημάνσεις:

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι προτάσεις μας θα ακουμπήσουν αυτούς που έχουν πατρίδα, προσπαθούν ακόμα σε αυτόν τον τόπο και άρα δηλώνουν εισοδήματα.

Το Κράτος δικαίου θα πρέπει να είναι παντού παρόν και να εφαρμοστεί από τα πάνω προς τα κάτω.

3         Με ποιο τρόπο και ποιες προτεραιότητες;

Άμεση αναγκαιότητα υιοθέτησης ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου,

Δεν μπορούμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση στο όνομα μελλοντολογικών φαντασιώσεων. Η όποια μελλοντολογική επιδίωξη, για να έχει την παραμικρή ελπίδα να γίνει πραγματικότητα, οφείλει να στηριχτεί σε πραγματικές δυνάμεις της κοινωνίας, εδώ και τώρα στο σήμερα. Αυτοί είναι οι σημερινοί παραγωγοί.

Οι πρόσφατες εξαγγελίες για τη μεγάλη βιομηχανία, «το κάρο» δηλαδή που δήθεν θα σύρει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σαν υποκατασκευαστές και προμηθευτές της, καθώς και περί των Δημοσίων επενδύσεων, που θα λειτουργήσουν ως η μηχανή για την Παραγωγική ανασυγκρότηση, είναι πολύ φοβάμαι εκτός Τόπου και Χρόνου.

Τέτοιες προσεγγίσεις, φυσικά, όχι αλλαγή αλλά ολοκλήρωση της καταστροφής θα φέρουν, όχι από κακή πρόθεση αλλά από παντελή άγνοια του πραγματικού αντικειμένου.

Σε αυτή τη λογική δεν υπάρχει το παραμικρό εναλλακτικό παραγωγικό όραμα.

Υπάρχει μόνο το κυρίαρχο που μας έφερε μέχρι εδώ, με άλλη φορεσιά, φρεσκοπλυμένη και φρεσκοσιδερωμένη, με ευγενείς πόθους για ανακατανομή πλούτου και αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Πως; Μέσα από μια νέα «εμπνευσμένη» γραφειοκρατική λειτουργία.!!!!

Οι νέες εξαγγελίες βρίθουν από προτάσεις στο «διοικητικό», οργανισμοί και κόντρα ελεγκτικοί μηχανισμοί, ΔΕΚΟ και κόντρα ΔΕΚΟ. Δεν είμαστε υπέρ της καταστροφής της δημόσιας σφαίρας και του ζωτικού ρόλου της. Αυτό όμως προϋποθέτει και άλογο για να σύρει το κάρο. Εδώ ξανά το κάρο επιμένει να θέλει να σέρνει το άλογο.

Σ’ ένα σύγχρονο ενδογενή δρόμο, όμως μόνο το ανάποδο μπορεί να συμβεί, δηλαδή το μικρό να συγκροτήσει και σύρει το μεγάλο, σε μια πλήρη αντιστροφή του φορντικού μοντέλου.

Ενώ η σημερινή παγκόσμια παραγωγική πραγματικότητα αποτρέπει, την παραγωγικά και τεχνολογικά εφικτή σήμερα υπέρβαση των παραγωγικών σχέσεων, που υπερκαθορίζονται από την μισθωτή εργασία, εμείς αντίθετα μπορούμε στον τόπο μας, εφόσον συνθέσουμε σοφά τα απολύτως οικεία σε μας εργαλεία της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης, με την ακόμη ζωντανή παράδοση ενός μικροιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής, να την  αναγάγουμε ξανά σε ρεαλιστικό, εφικτό και κατ εξοχήν υγιή και υποδειγματικό τρόπο συγκρότησης μιας σύγχρονης κοινωνίας, μιας «κοινωνίας ελεύθερων παραγωγών».

Το ζήτημα της ανασυγκρότησης της βιομηχανίας μας, είναι ένα ζήτημα συγκρότησης μιας μηχανής στην υπηρεσία της ίδιας της κοινωνίας.

Το γεγονός αυτό καθιστά εδώ και τώρα εφικτή τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού παραγωγικού τομέα.

Ενός παραγωγικού τομέα που θα ανταποκρίνεται σε «αληθινές - πραγματικές» ανάγκες. Τομέα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά σήμερα απολύτως εφικτού.

Τομέα όμως που δεν αφορά σήμερα λόγω ακριβώς του μικρού του μεγέθους, τις προτεραιότητες του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ο οποίος άλλωστε στρέφεται αποκλειστικά σε επενδύσεις μεγάλου μεγέθους και αντίστοιχου οικονομικού αποτελέσματος.

Αυτός ο τομέας, μικρού μεγέθους σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνολογικής αιχμής και μαστορικής, εκμεταλλεύεται τις ρωγμές και τα κενά του μαζικού μοντέλου, όντας ιδανικός για τις μικρές ποιοτικές, ευέλικτες και πολυπρόσωπες παραγωγικές μονάδες του τόπου μας.

Στο μαζικό μοντέλο, η ίδια η μεταποίηση έχει την μικρότερη προστιθέμενη αξία και τελικά σημασία, οδηγεί δε τελεολογικά στο περίφημο "κινέζικο μοντέλο" της μαζικής παραγωγής και της μηδενικής αξίας της ανθρώπινης διαμεσολάβησης, στα πλαίσια της μεταποιητικής διαδικασίας.

Η Σύνθεση που προτείνουμε σε επίπεδο μεταποίησης, είναι εκείνη της ψηφιακής κατασκευής με την μαστορική, στην κατεύθυνση παραγωγής ενός «σύγχρονου σχεδιασμένου βιομηχανικού προϊόντος, μεγάλης προστιθέμενης αξίας,  κατά παραγγελία».

Προϊόντος «ανεπανάληπτου» σε ποιότητα και υψηλή αξία, μια και εμπεριέχει «απτή» ανθρώπινη εργασία.

4.        Που βρίσκεται τελικά η ποθούμενη Προστιθέμενη Αξία;

Η Προστιθέμενη αξία μετρά τη συμβολή της επιχείρησης στην εγχώρια παραγωγή της χώρας. Εξ ορισμού η Προστιθέμενη αξία μετρά επίσης τα ποσά που διαθέτει η επιχείρηση για να αμείψει την εργασία και το κεφάλαιο που κινητοποιήθηκαν για την παραγωγή αυτή.

Αυτή ενσωματώνεται βασικά στο τελικό διεθνώς εμπορεύσιμο προϊόν.

Ένα σύγχρονο προϊόν σπάνια ανήκει σε ένα και μόνο κατασκευαστικό κλάδο. Αυτό έχει σχεδόν εκλείψει εδώ και κάμποσα χρόνια. Η όποια εξειδίκευση σε κλάδο πλέον είναι παρωχημένη.

5.        Ενδεικτικά παραδείγματα αποκλεισμού.

Για να πουλήσεις ένα οιοδήποτε προϊόν με υψηλή προστιθέμενη αξία χρειάζεσαι πιστοποίηση.

Αυτή τις περισσότερες φορές δεν μπορεί πια να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η μόνη σου δυνατότητα είναι να απευθυνθείς στο εξωτερικό. Φυσικά εκεί προστατεύεται άμεσα ή έμμεσα η εγχώρια κατασκευή, με αποτέλεσμα είτε ουσιαστικά να σου φέρνουν χιλιάδες προσκόμματα είτε η πιστοποίηση να είναι πανάκριβη για τις Ελληνικές επιχειρήσεις.

Ακόμη και όταν ζητείται επί τόπου επισκευή ενός εξαρτήματος η ενός μηχανήματος, ο κατασκευαστής αναφέρει ότι παύει να ισχύει η εγγύηση ολόκληρου του μηχανήματος συστήματος, εφόσον ο επισκευαστής δεν είναι εξουσιοδοτημένος από τον κατασκευαστή. Με αυτόν τον τρόπο αποκλείονται όλοι οι εγχώριοι κατασκευαστές ενώ δίνεται η δυνατότητα μόνο στους αντιπροσώπους.

Συμμετοχή σε Αναπτυξιακά προγράμματα.

• Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες δημιουργίας business plan και όχι μόνο) και του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων.
•  Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο τελικό προϊόν, περιορίζονταν στον  έλεγχο των δαπανών κτιριακού, υπηρεσιών, μηχανολογικού εξοπλισμού και μάλιστα καινούργιου με πιστοποιητικό (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!)
• Για να εισπράξεις την οιαδήποτε επιχορήγηση θα πρέπει να καταθέσεις εγγυητική επιστολή, άρα αποκλείοντας ουσιαστικά όσους την χρειάζονται, και ουσιαστικά απευθύνεται σε αυτούς που τελικά δεν την έχουν ανάγκη. 

Ένας ουσιαστικά νέος Αναπτυξιακός νόμος θα ήταν:

• To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης θα έπρεπε τελικά να είναι η δημιουργία τελικού προϊόντος υψηλής ελληνικής προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ)..
• Αυτό είναι ήδη γνωστό στους πάντες εξ αρχής και όλοι προσπαθούν στη μεγιστοποίηση αυτής.
• Τότε η όλη διαδικασία απλοποιείται και σταματάει η έγκριση να υπόκειται στη διάθεση των όποιων τεχνοκρατών - επαϊόντων, τρομάρα τους.

6.        Περί της δήθεν ελεύθερης αγοράς.

Ας μην κοροϊδευόμαστε ελεύθερη αγορά ουδέποτε υπήρξε και ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Το βασικό επιχείρημα για να μπούμε στην Ευρωπαική νομισματική ένωση - Ευρώ, ήταν ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις θα είχαν ελεύθερη πρόσβαση στις χρηματοδοτήσεις από τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και θα μπορούσαν να δανείζονται με τους ίδιους όρους και τα ίδια επιτόκια. Αυτό ποτέ φυσικά δεν ίσχυσε.

Σήμερα μεγάλες επιχειρήσεις όπως η 3E ή αλλιώς Coca Cola, η ΦΑΓΕ, η Βιοχάλκο και άλλες, έχουν ήδη μεταφέρει την έδρα τους στο εξωτερικό, με βασικό επιχείρημα την αναζήτηση κεφαλαίων.

Η ανεπτυγμένη δύση προφυλάσσει την ενδογενή παραγωγή της, δημιουργώντας νέα εργαλεία προστατευτισμού όπως η πιστοποίηση και οι πατέντες.

Οι προδιαγραφές και πιστοποιήσεις είναι ένας άλλος τρόπος προστατευτισμού.

Εμείς λοιπόν για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά οφείλουμε να τα πολεμήσουμε με τα ίδια τους τα όπλα. Δημιουργώντας τις δικές μας πατέντες και προδιαγραφές.

Στον τομέα της Άμυνας η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 2009/81/ΕΚ στο εθνικό δίκαιο περί προμηθειών, απαγορεύει οποιαδήποτε προνομιακή ανάθεση έργου στην εγχώρια βιομηχανία.

Η κατάργηση της Εγχώριας Βιομηχανικής Συμμετοχής (ΕΒΣ), της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ) και των Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων (ΑΩ) που αποτελούσαν σημαντική παράμετρο για τη βιωσιμότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την εισαγωγή τεχνογνωσίας στη χώρα μας, δημιουργεί πλέον ένα αβέβαιο περιβάλλον για τη βιομηχανική δραστηριότητα αυτών των επιχειρήσεων.

Ωστόσο η εφαρμογή της οδηγίας 2009/81 στην Ε.Ε, κατά το διάστημα Αύγουστος 2011-Μάρτιος 2013 είχε σαν αποτέλεσμα:

• το 92% το συμβάσεων που υπογράφηκαν από τα κράτη μέλη να ανατεθεί στην εγχώρια βιομηχανία τους ενώ
• σε αξία συμβάσεων το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται σε 97%.[3]

Είναι προφανές ότι στη πράξη οι χώρες της Ε.Ε με στοχευμένες κινήσεις κατορθώνουν να αναθέτουν σχεδόν το σύνολο των αμυντικών τους δαπανών, στη εγχώρια βιομηχανία τους.

7.      Που θα στηριχθούμε ποια είναι τα προικιά μας

1.          Στην τεχνική μας ταυτότητα, που είναι ταυτότητα σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, και που μας διαφοροποιεί σοβαρά από το κυρίαρχο δυτικό πρότυπο.

2.          Στην ποιοτική απάντηση σε συγκεκριμένες και αληθινές ανάγκες, έξω από την διεθνώς πτωχευμένη σφαίρα του τυπικού μαζικού και φθηνού.

3.          Προκειμένου να οικοδομήσουμε έναν δικό μας ενδογενή δρόμο, το ζήτημα δεν εστιάζεται στο τι θα παράγουμε, αλλά στο πως θα το παράγουμε. Σε αυτό το πως, κρίσιμο βάρος έχει το ποιος, δηλαδή το υποκείμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης.

4.          Να επικεντρωθούμε σε πράγματα συμβατά με την πολυτιμότητα του τόπου μας, ή αλλιώς, ας παράγουμε το οτιδήποτε,  με τους δικούς μας καινοτομικούς τρόπους, που αναδύουν και αναδεικνύουν την τοπική μας ταυτότητα. (Το Made In Greece να γίνει το εθνικό μας Branding, κοίτα  το παράδειγμα της Ελβετίας).

Τεράστιο συγκυριακό μας πλεονέκτημα, συνιστά η μέχρι χθες κατάρα μας, η «βιομηχανική μας καθυστέρηση». Αυτό το «ελαφροπάτημα μας», το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά, από την βιομηχανική επανάσταση.

Στην Ελλάδα, στη μεταποίηση, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, σπανίζει ο βιομηχανικός εργάτης, οι δε παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόσταση τους από την μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Υπό αυτή την έννοια, το ζήτημα μιας ενδογενούς παραγωγικής μας ανασυγκρότησης, είναι ζήτημα κατ εξοχήν πολιτικό, που προϋποθέτει την ευαισθητοποίηση, "συγκίνηση", "ενθουσιασμό"  και τελικά την κινητοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας, και δευτερευόντως τεχνικό, σαν προϊόν "ευρεσιτεχνίας" των όποιων πεφωτισμένων τεχνοκρατικών εγκεφάλων μας.

8.        Επί των Ληπτέων Μέτρων

Η συναίσθηση της ζωτικής για τη χώρα μας σήμερα κρισιμότητας μιας τέτοιας παραγωγικής κατεύθυνσης, οδηγεί στην εξίσου ζωτική ανάγκη προστασίας των υλικών όρων που θα την στηρίξουν, δηλαδή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των αυτοαπασχολούμενων παραγωγών, των μαστόρων και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας.

Αν αυτοί δεν διασωθούν, τότε δεν θα υπάρχει κανένα άλογο για να σύρει το κάρο.

Ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση δεν υφίσταται χωρίς:

• Παιδεία, δημοκρατία, παλλαϊκή συμμετοχή και ριζική υπέρβαση κάθε τεχνοκρατικής λογικής.
• Νέο σαφές Κοινωνικό Συμβόλαιο, στη βάσει μακρόπνοου σαφούς στρατηγικού σχεδίου, ανάμεσα σε όλα τα υποκείμενα της κοινωνίας, της παραγωγής, της εκπαίδευσης και του νομοθετικού σώματος.
• Γενικευμένη σεισάχθεια και πρακτικά οικονομικά μέτρα που θα απαλλάσσουν τον ελληνικό λαό και τους μικρο-παραγωγούς, από την αγχόνη των χρεών τους. Να ζητήσουμε την εμπιστοσύνη από τους φορολογούμενους, αλλά και εμείς πρέπει κάποτε να τους εμπιστευθούμε και να τους στηρίξουμε, με ένα ξεκάθαρο και απλό θεσμικό πλαίσιο, ώστε όταν ανασάνουν να μην μπορούμε να τους τραβήξουμε «το χαλί κάτω από τα πόδια τους» όπως είναι ο κανόνας μέχρι σήμερα.
• Όλα αυτά θα μείνουν στο επίπεδο επιθυμιών, αν παράλληλα δεν προχωρήσουμε σε ριζική αλλαγή του ρόλου του Δημόσιου και σαφούς διαχωρισμού του από τη κρατική εξουσία, με τη δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου, που να ξανακερδίσει όχι μόνο την εμπιστοσύνη αλλά και τον πραγματικό έλεγχο του Δημοσίου από τους ίδιους τους πολίτες.
• Δημιουργία Καινούργιου κανονισμού "Δημόσιων Προμηθειών" που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί  την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της ΕΠΑ.
• Η ανασύσταση μιας νέας αμυντικής βιομηχανίας, μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν αιχμή του δόρατος για την ανασυγκρότηση της εθνικής παραγωγής, και μάλιστα σε τομείς υψηλής τεχνολογίας με σαφείς εξαγωγικούς στόχους.
• Την επανασύσταση, ενίσχυση και διασπορά των μηχανισμών πιστοποίησης, σε αποκεντρωμένη βάση, δίπλα στους χώρους παραγωγής.
• Την επανασύσταση των σχολών τεχνικής εκπαίδευσης, σε οργανική σύνδεση με τους χώρους παραγωγής.
• Την δημιουργία δικτύων παραγωγής και διάθεσης ανά κατηγορίας προϊόντων, που θα μεταθέτουν με σαφήνεια το κέντρο βάρους της όλης διαδικασίας, από την σφαίρα της διάθεσης, σε εκείνη της μεταποίησης.

Κλείνοντας θα επαναλάβω ότι η αισιοδοξία μου πηγάζει από το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός ότι:  οι πολιτικοί αρχίζουν μεν τις μάχες, αλλά μόνο ο λαός τις κερδίζει.

Ο Αλέξανδρος Οικονομίδης είναι Μαθηματικός - Μηχανουργός μέλος του τομέα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ.

---

[1]  Βαλαβάνη: Η ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες θα είναι και η τελευταία

[2] Σχόλια και παρατηρήσεις του Τμήματος Βιομηχανίας στο κείμενο του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής

[3] (Commission staff working document on defense .COM(2013) 542 final tab.12-13)