«Ανατέμνοντας την κρίση». Ομιλία του Κωνσταντίνου Γάτσιου

Από την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου τού Δημήτρη Ιωάννου «Ανατέμνοντας την κρίση», που πραγματοποιήθηκε στην  αίθουσα εκδηλώσεων του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» στις 24 Μαΐου 2016.

«… Η δεύτερη σκέψη μου αφορά το μέλλον, δηλαδή την περίοδο που αρχίζει από τώρα και εκτείνεται μπροστά μας. Αναφέρεται στην Ελλάδα του αύριο που πρέπει να αρχίσει να βγαίνει από την κρίση και που σήμερα πρέπει να αρχίσουμε να κτίζουμε, αλλά και στην Ελλάδα του μεθαύριο, εκείνη στην οποία ελπίζω να ζήσουν τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. 
Πρέπει να είναι μια Ελλάδα η οποία, σε αντίθεση με την Ελλάδα του χθες, θα έχει την δυνατότητα να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο, χωρίς να αποστρέφει το βλέμμα από αυτήν. 
Θα έχει αυτοσυνείδηση, αίσθηση της ιστορικότητάς της και του προορισμού της. 
Θα έχει αυτονομία και αυτοτέλεια που θα εγγυώνται την ιστορική της επιβίωση. 
Και για το λόγο αυτό οι οικονομικές και άλλες πολιτικές της, αντί να υπηρετούν τον καιροσκοπισμό και την ανευθυνότητα, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, θα υπηρετούν τη σταθερότητα και τη δομική ισορροπία μιας στιβαρής και σώφρονος, ως προς τις επιλογές της, κοινωνίας. 

Και για όσους ρωτούν «εσείς τι κάνετε για αυτό;», θα απαντήσω: όλοι πρέπει να κάνουμε αυτό που μας καλεί η ανάγκη, αυτό που επιτάσσει το καθήκον. Γιατί το κλειδί της λύσης το κρατάμε εμείς, κανείς άλλος. 
Και κανείς δεν πρόκειται να σώσει τη χώρα και να διασφαλίσει το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της, παρά μόνο εμείς. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο όλοι όσοι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο και προς την ίδια κατεύθυνση της μεγάλης αλλαγής στη πατρίδα μας, αλλά είμαστε διασκορπισμένοι και δε γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να δημιουργήσουμε δρόμους και διαδικασίες γνωριμίας, συσπείρωσης και κοινής πορείας».

Βεβαίως, η δημιουργία μιας τέτοιας Ελλάδας απαιτεί προσπάθεια, αγώνα και κόπο. Ευτυχώς, όμως, όσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτό, η σημερινή πικρή πραγματικότητα που βιώνουμε μπορεί να μας δώσει κίνητρο –και υλικό– για τον αγώνα μας. Ας αξιοποιήσουμε, λοιπόν, την τραγική σημερινή εικόνα της κοινωνίας μας, έτσι όπως παραδέρνει σαν ξυλάρμενο καράβι γιατί ξέχασε όλα τα άλλα και παρασύρθηκε στην επιδίωξη εφήμερων και ανούσιων στόχων, ως δίδαγμα και ως παράδειγμα προς αποφυγήν, προκειμένου να διαπαιδαγωγηθούμε εμείς οι ίδιοι αλλά και να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, έτσι ώστε να επιθυμούν να ζουν μέσα σε σχέσεις προσωπικής αξιοπρέπειας, συλλογικής σύνεσης και εθνικής αυτονομίας. 

Σε μια κοινωνία μέτρου αλλά και υψηλού φρονήματος, που δε θα επιδιώκει να καταναλώνει παρά μόνο αυτό που δικαιούται, που θα επιλέγει πολιτικές με κριτήριο τη συνοχή της και την επιβίωσή της και που θα θεωρεί τις ηθικές αξίες, τη δημιουργία, τη συντροφικότητα και την αρετή, σημαντικότερα αγαθά από την ευτελή καταναλωτική επιδειξιομανία. Μια κοινωνία φρόνησης και λογικής, αλλά και τόλμης και φαντασίας, μια κοινωνία στην οποία οι φωνές των δημαγωγών και των αερολόγων θα είναι πραγματικά φωνές «βοώντων εν τη ερήμω», όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά εξ αιτίας της ωριμότητας των πολιτών της. Ας αξιοποιήσουμε την κρίση, λοιπόν, για να γίνουμε καλύτεροι, πιο έμφρονες, πιο αυτάρκεις, πιο συνετοί αλλά ταυτόχρονα και πιο τολμηροί –δηλαδή πιο ισορροπημένοι– ως λαός και ως έθνος.