ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΚΘΕΣΗ ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Του Γιώργου Μιχαήλ

Ομιλία στην εκδήλωση του Άρδην με θέμα: "Ενδογενή και Αποκεντρωμένη Παραγωγική Ανασυγκρότηση" στις 09/04/2014.

"...ο μοναδικός  δρόμος  προς την  ψυχική απελευθέρωση και την ευτυχία-ενός ανθρώπου η ενός λαού, δεν   κερδίζεται  με τις αξίες και  τα αγαθά και που κυνηγάμε με θεμιτούς η αθέμιτους τρόπους, να αποκτήσουμε.  
Κερδίζεται, μόνο με τις αξίες και τα αγαθά, που τελικά οι ίδιοι  θα   δημιουργήσουμε."

Ζούμε αυτές τις μέρες τις  απαράδεκτες   μεθοδεύσεις, μιας υποταγμένης στα ξένα συμφέροντα και επικίνδυνης κυβέρνησης που   με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, θέλει να   δείξει, ότι προσπαθεί να  μας σώσει από την «κρίση» που η ίδια αποτελεί μέρος της και με μοναδική αναίδεια, υποτιμά την νοημοσύνη μας, λέγοντας, ότι πηγαίνουμε ολοταχώς με τον αυτόματο πιλότο προς την ανάπτυξη.  

Η σύγχρονη Ελλάδα, μια χώρα λαβωμένη από δυο παγκόσμιους πολέμους και έναν   εμφύλιο,   προσπάθησε να πάρει και αυτή  μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. 

Μέχρι το 1967, που η χούντα την υποβάθμισε από κάθε άποψη,    βάζοντας την στον γύψο για 7 μαύρα χρόνια. Η μεταπολίτευση που ακλούθησε, μετά από την    αντίσταση  ενός μέρους του ελληνικού λαού, το «πολυτεχνείο» και   τον μεγάλο φόρο αίματος στην Κύπρο, ήταν μια   ευκαιρία για  περισυλλογή και ένα   νέο ξεκίνημα. Αντί όμως   να  ξεκινήσει μια   πολιτική, πολιτιστική και αναπτυξιακή αναδιοργάνωση πάνω σε νέες  υγιείς  και πρωτοποριακές βάσεις,  και να πάρει η Ελλάδα την θέση που δικαιωματικά της άξιζε, σαν ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, άρχισε σιγά-σιγά, να καλλιεργείται από τους ιδιοτελείς, η φαντασίωση ότι   η ευρωπαϊκή ένωση θα αποτελούσε μια αστείρευτη πηγή  αγαθών και χρήματος, που θα την  οδηγούσε, σε μια νέα εποχή οικονομικής ευμάρειας. 

Τα πακέτα ΝΤΕΛΟΡ τα μεσογειακά προγράμματα και οι κάθε είδους   επιδοτήσεις, έδιναν και έπαιρναν, για αρκετές δεκαετίες αναπτυξιακής ανεμελιάς.  Τα περισσότερα χρήματα των δανείων και των επιχορηγήσεων, σπαταλήθηκαν για ίδιο όφελος των υμετέρων των   κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια και δυστυχώς κυβερνούν ακόμη. 

Η   αντίληψη  που επικρατούσε τότε έλεγε:  Γιατί να παράγουμε, αφού είναι πολύ πιο εύκολο με τα δανεικά που εύκολα παίρνουμε από τις αγορές, να αγοράζουμε τα δοκιμασμένα προϊόντα των άλλων και είτε να τα χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες μας είτε να τα μεταπωλούμε με εύκολο κέρδος και χωρίς το ρίσκο και την προσπάθεια του παραγωγού. Θα έλεγε κανείς,  ότι, μια νοσηρή νοοτροπία μόλυνε απ’  άκρη σ άκρη όλη την Ελλάδα. Η νοοτροπία,   ότι μπορούμε χωρίς τύψεις, να απολαμβάνουμε με το χρήμα μας, αλλά και με δανεισμούς, τα δημιουργήματα των άλλων, χωρίς και εμείς να αντιπαρέχουμε την ανάλογη δημιουργικότητα. Αυτό οδήγησε σε μια υπανάπτυξη, που επέφερε την απόλυτη εξάρτηση από τους ξένους.

Κάποτε στην Ελλάδα  κατασκευάζαμε αεροπλάνα και υδροπλάνα, ατμομηχανές,  βαγόνια τραίνων, συμβατικά αυτοκίνητα και λεωφορεία. Η βόρεια Ελλάδα, είχε δημιουργήσει μεγάλες βιομηχανίες  υφασμάτων, αξιοποιώντας τις υδατοπτώσεις, με   μεγάλο μέρος του τεχνικού εξοπλισμού, να έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από έλληνες μαστόρους και μηχανικούς,  όπως πχ. οι τουρμπίνες μετατροπής των υδατοπτώσεων σε   ενέργεια για την κίνηση των μηχανών ύφανσης.   Κατασκευάζαμε επίσης, γεωργικά μηχανήματα,  είδη ένδυσης και υπόδησης, θαυμάσια δερμάτινα είδη. Είχαμε, βιομηχανίες χαρτιού,  αλουμινίου, τσιμεντοβιομηχανίες,  κεραμοποιεία, ναυπηγεία παραδοσιακών σκαφών, αλλά  και   ανάπτυξη στον χώρο της αρχιτεκτονικής και των κάθε είδους κατασκευών.

Η έλλειψη φωτισμένης αναπτυξιακής πολιτικής  και η τυφλή υποταγή στις   ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες χωρίς την παραμικρή διαπραγματευτική διαδικασία που να αφορά στον προστατευτισμό των ελληνικών προϊόντων, κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό την παραγωγή.  

Η  γεωργία και  η  κτηνοτροφία,    οδηγηθήκαν   στο μαρασμό. Και αυτό έγινε γιατί η αλλοτρίωση των αγροτών μας από τις εύκολες επιδοτήσεις, τους οδήγησε    χωρίς   αντιρρήσεις να θάβουν   το γέννημα της γης τους και των κόπων τους. Σαν  γονείς, που σκοτώνουν και θάβουν τα παιδιά τους για να πάρουν  ανταμοιβή τα   τριάκοντα αργύρια  .  Η   αίσθηση ότι οι ισχυροί της Ευρώπης ήταν   ερωτευμένοι με την Ελλάδα και  της έκαναν όλα της τα χατίρια, προσφέροντας  πλούσια οικονομικά δώρα, έδωσε σιγά-σιγά την θέση της σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Τότε φάνηκε ότι η γυμνή παραγωγικά χώρα μας, μετά από 4 δεκαετίες αποβιομηχάνισης, δεν ήταν   για τους δυνατούς της Ευρώπης, τίποτε άλλο παρά ένα σεξουαλικό αντικείμενο,   που αφού το ξεγύμνωσαν από κάθε παραγωγική δυνατότητα, άρχισαν να το βιάζουν με τρόπο ειδεχθή και κατ επανάληψη.

Είναι  λοιπόν   ανάγκη να ξαναβρούμε την   αυτοεκτίμηση μας.  Την αυτοεκτίμηση ενός λαού με τεράστιες και πολύ παλιές  ιστορικές καταβολές. Ενός λαού που  από τα σπλάχνα του αναδείχτηκαν προσωπικότητες που άνοιξαν τον δρόμο της επιστήμης και της τέχνης. Ενός λαού που πολέμησε με τον ίδιο του τον εαυτό για να βάλει τα θεμέλια των αξιών της δημοκρατίας, που είναι ο καταλύτης για αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό.  Υποτιμούμε  σε μεγάλο βαθμό, τον τόπο, τον εαυτό και τους προγόνους μας, όταν η ηττοπάθεια μας κυριεύει και λέμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και ότι δεν μπορούμε   να παράγουμε τίποτε άλλο εκτός από τουρισμό και σκουπίδια. Είμαστε όμως Έλληνες.  Ακόμα κι’ αν στ’  αλήθεια παράγαμε μόνο αυτά, αφυπνίζοντας   το φιλότιμο,   την φιλοξενία,  αλλά και το πολυμήχανο πνεύμα του Οδυσσέα, -αρετές που δυστυχώς εν πολλοίς σήμερα βρίσκονται σε ύπνωση-, θα μπορούσαμε αξιοποιώντας μόνο τον τουρισμό και ανακυκλώνοντας τα σκουπίδια μας να ευημερούμε. 

Σίγουρα κατά την ιστορική μας πορεία έχουμε κάνει πολλά λάθη, αλλά έχουμε κάνει και πολλά σωστά. Και μαθαίνοντας από τα λάθη μας πρέπει να επικεντρωθούμε στα σωστά, για να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο στον οποίο μας οδήγησαν τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων «εταίρων» μας και των ιθαγενών αθλίων συνοδοιπόρων τους. 

Η Ελλάδα είναι η χώρα της δόξας του μικρού, του ποιοτικού και του αριστουργηματικού,  η ακόμη καλλίτερα του Αριστοτέλειου,  που χαρακτηρίζει τις συνειδητές, αλλά και υποσυνείδητες εμμονές και το πάθος πολλών σπουδαίων ελλήνων, που διέπρεψαν και διαπρέπουν ανά την υφήλιο.   Αυτή η ελληνική φαντασίωση, δεν είναι άπιαστο όνειρο, είναι μια ριζωμένη ανάγκη για ποιότητα, για δημιουργία για ομορφιά, για τον τέλειο έρωτα με   το μεγαλείο του σύμπαντος. Μέσα στις ψυχές μας, είναι βαθύς ο πόνος και η αγανάκτηση που νοιώθουμε, εμείς οι τόσο συκοφαντημένοι, «οι τεμπέληδες»,  από τους απογόνους αυτών, που οι δικοί μας πρόγονοι δίδαξαν και δώρισαν τόσα πολλά.

Το μόνο αντίδοτο σ’  αυτή την ζοφερή εξέλιξη των ημερών μας, εκτός φυσικά από την άμεση αλλαγή των σημερινών κυβερνώντων, είναι να επικεντρωθούμε σε μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης, που εκτός από την εξασφάλιση της επιβίωσης μας σαν εθνική οντότητα, θα δώσει και ένα γερό μάθημα στους συκοφάντες και τους απανταχού συνοδοιπόρους τους.

Το «σχέδιο για ενδογενή παραγωγική  ανασυγκρότηση » των εκλεκτών συντρόφων  Ανδρέα Κυράνη και Αλέξη Οικονομίδη, δίνει απόλυτα ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις σ’ αυτό το επείγoν και  κορυφαίας προτεραιότητας θέμα, που   αφορά στην επιβίωση και τη δικαίωση της χώρας μας . Με τα διάφορα ξεπουλήματα των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος , την κατασκευή  δήθεν μεγάλων έργων,   τις  οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις άδικες φορολογήσεις και τις παράνομες απολύσεις, δεν θα πετύχουμε   την ανάπτυξη.   Απλώς κυνηγούμε να πιάσουμε την ουρά μας, με όλες τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής.  

Θα ήθελα  σ’ αυτό το σημείο, να  να μου επιτραπεί να κάνω    μερικές επισημάνσεις  που να αφορούν σε τομείς που νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία να αναπτυχθούμε. Eχουμε ήδη περάσει τα 2/3 του 2014. Είναι νομίζω, μεγάλο λάθος να παραμένουμε ακόμη προσκολλημένοι σε μια στενοκέφαλη ενεργειακή πολιτική, που έχει για κεντρικό στόχο την έρευνα,  γύρω από τα ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, άνθρακα, φυσικό αέριο κτλ), όταν η γεωστρατηγική θέση της πατρίδας μας, αλλά και η ραγδαία επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, όπως και οι νέες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις, επιβάλλουν, είτε μας αρέσει είτε όχι, την ανατροπή των παραδοσιακών απόψεων για την ανάπτυξη και την τεχνολογική πρόοδο. 

Μας απασχολεί εδώ και καιρό, η περιβόητη ΑΟΖ και ο υποτιθέμενος πακτωλός των δισεκατομμυρίων που θα προκύψουν από την πιθανή εξόρυξη φυσικού αερίου και μαύρου χρυσού.  Όμως, στόχος μας θα έπρεπε να  είναι, η επικέντρωση κατά προτεραιότητα, στις ερευνητικές  προσπάθειες  προς  τα ουράνια κοιτάσματα της αέναης ηλιακής ενέργειας και των ανέμων που είναι δεδομένα και δεν χρειάζεται να τα εξορύξουμε.  

Η Ελλάδα, ενώ έχει   μεγάλο πλούτο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας,  που είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος από εκείνον πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών,   εμείς   μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν ψάχνοντας για πιθανά κοιτάσματα αναλώσιμων ορυκτών καυσίμων. Τα οποία μάλιστα, αυτή τη χρονική στιγμή δεν είμαστε τεχνολογικά σε θέση να τα αξιοποιήσουμε, οπότε τη μερίδα του λέοντος είναι πολύ φυσικό ότι θα τη φάνε αυτοί που θα αναλάβουν να   εξορύξουν για λογαριασμό μας τα ενδεχόμενα κοιτάσματα και κάποιοι υμέτεροι   θα ξεκοκαλίσουν τις μίζες που θα δοθούν από τις εταιρίες εξόρυξης .

Πρέπει επίσης, να επικεντρώσουμε τις ερευνητικές και δημιουργικές μας προσπάθειες ,  στο πολύ σημαντικό θέμα της αποκέντρωσης των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όταν είναι σε όλους γνωστό, ότι η παράγωγη του μεγαλύτερου ποσοστού  της ηλ. ενέργειας που στηρίζεται στις δυο τεράστιες λιγνιτικές θερμικές μονάδες, δεν είναι αποδοτική (η απόδοση των θερμικών γεννητριών είναι πολύ χαμηλή της τάξεως του 20-30 τα εκατό). και φυσικά, οι τεράστιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων είναι πολύ επιβαρυντικές κυρίως για την υγεία των κατοίκων στις κοντινές περιοχές που παράλληλα επιτείνουν και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. (Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα πληρώνει πρόστιμα για μεγάλη επιβάρυνση του περιβάλλοντος). 

Επίσης, κατά την διανομή  του ηλεκτρικού ρεύματος  σε μεγάλες αποστάσεις, με χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων υπερυψηλής τάσης , υπάρχουν   μεγάλες απώλειες και πολλοί κίνδυνοι όπως οι πυρκαγιές κτλ . Με  μια τέτοια συγκεντρωτική   ενεργειακή πολιτική είναι φυσικά πολύ σημαντικός και ο κίνδυνος αστοχιών και black –out.

Μπορεί λοιπόν    να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα  αποκέντρωσης των μονάδων παραγωγής ηλ. ενέργειας με την δημιουργία ενός δικτύου από μικρής κλίμακας παραγωγικές μονάδες κοντά σε μικρές και μεγάλες πόλεις, που μόνο ένα μέρος της παραγωγής   τους θα είναι θερμικής προέλευσης,  ενώ το υπόλοιπο μέρος των μονάδων, θα αξιοποιεί τον πλούτο των ανανεώσιμων πηγών που διαθέτει άφθονες η πατρίδα μας.  Σκεφτείτε τι νέες βιοτεχνίες παραγωγής, φωτοβολταικών, ανεμογεννητριών, μπαταριών, ηλεκτρονικών διατάξεων υποστήριξης, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν που θα  έδιναν εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, μειώνοντας δραστικά το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά και αυξάνοντας το επίπεδο της παραγωγικότητας.

Σκεφτείτε επίσης πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν η αποκεντρωμένη παραγωγή  και η ηλεκτρονική διαχείριση του ηλεκτρικού ρεύματος, δηλαδή το «έξυπνο δίκτυο» με ελαχιστοποίηση των κινδύνων black-out(διότι εάν σε μια   περιοχή υπάρχει μικρή παραγωγή επειδή δεν υπάρχει ήλιος η αέρας, υπάρχει μια μονάδα σε μια άλλη περιοχή με περίσσια παραγωγής διότι έχει δυνατό αέρα η ήλιο κτλ.) Πόσο μικρότερη θα ήταν   η τιμή της κιλοβατώρας, και πόσο μικρότερη θα ήταν η μόλυνση της ατμόσφαιρας και οι κίνδυνοι ατυχημάτων και πυρκαγιών.  

Μπορούμε βέβαια  , με βάση την νοσηρή τακτική   που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια,  να  δώσουμε την μελέτη και την κατασκευή όλων των παραπάνω στους ξένους – γερμανικό πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ-.    Κάποιοι υμέτεροι,  όπως συνηθίζεται, θα πάρουν τις νενομισμένες τους προμήθειες και έπειτα θα πληρώνει ο λαός  στους ξένους «επενδυτές» για όλη του τη ζωή,  τα  (ΧΑΡΑΤΣΙΑ) για την ενέργεια που θα παίρνουμε από τον δικό μας ήλιο και τον δικό μας άνεμο. Κάτι σαν τα ατέλειωτα διόδια των  κατ ευφημισμό «εθνικών οδών». 

Είναι λοιπόν    επιτακτική ανάγκη, η εκ βάθρων αναθεώρηση της παραδοσιακής ενεργειακής και αναπτυξιακής  πολιτικής μας, στις νέες βάσεις   που επιβάλει η πλεονεκτική από ενεργειακής πλευράς γεωστρατηγική θέση της χώρας μας.

Οι διεθνείς κοινωνικές, πολιτικές ,οικονομικές και ενεργειακές συνθήκες που επικρατούν στις μέρες μας, επιβάλλουν επίσης την εκ των πραγμάτων αναθεώρηση πολλών κατεστημένων θέσεων που επικρατούσαν μέχρι σήμερα στον τομέα επιλογής  των μεταφορικών μέσων από ενεργειακής πλευράς.

Συγκεκριμένα, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, η χώρα μας, με την γεωγραφική της   ιδιομορφία, τη μεγάλη ηλιοφάνεια και το νησιωτικό της αρχιπέλαγος, επιβάλλεται να στρέψει τη προσοχή της ,σε αναπτυξιακές εφαρμογές, αξιοποίησης των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων,  που είναι τα τεράστια πλούτη της σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Μερικά από τα πιο σημαντικά μεταφορικά μέσα ,   όπως ο  ηλεκτρικός σιδηρόδρομος για τις υπεραστικές μεταφορές, το τραμ για τις αστικές αλλά και τα κάθε μεγέθους και τύπου ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μπορούν να γίνουν σπουδαίοι πυλώνες ανάπτυξης, πάνω στις νέες   βάσεις της αξιοποίησης του ενεργειακού πλούτου σε ΑΠΕ που διαθέτει η χώρα μας και απαιτούν οι διεθνείς κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής μας.

Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, η βασιλεία των θερμικών χερσαίων μέσων συγκοινωνίας, τείνει σταθερά προς τη δύση της. Τα παραδοσιακά  θερμικά μεταφορικά μέσα δίνουν σιγά-σιγά τη θέση τους στα ηλεκτρικά μεταφορικά μέσα που ειναι κατασκευαστικώς απλούστερα, καθαρότερα από πλευράς παραγομένων ρύπων, καθαρότερα κατά την φάση της παραγωγής τους και εν γένει οικονομικότερα από ενεργειακή άποψη.  

Έχει μεγάλη αναπτυξιακή σημασία για τη χώρα μας, η μελέτη η σχεδίαση  και η κατασκευή, κυρίως για την κάλυψη των αναγκών της αστικής κυκλοφορίας,  μικρών οχημάτων-κυρίως στο πλάτος-, με ηλεκτροκίνηση και δομή αμαξώματος από αλουμινένιους φορείς, πλαισιωμένους με ένα ελαφρό αμάξωμα    από πολυμερή, ενισχυμένο με υαλονήματα η ανθρακονήματα. Τέτοιου είδους οχήματα, θα αυξήσουν την παροχή των μποτιλιαρισμένων δρόμων και θα αξιοποιήσουν τον πλούτο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας  με τον οποίο έχει προικιστεί η πατρίδα μας. Μπορούμε να αρχίσουμε από συμβατικά και ηλεκτρικά ποδήλατα, μέχρι μικρά υπερελαφρά τρίκυκλα η τετράκυκλα οχήματα, με ελαφρό αμάξωμα που θα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες. Θα μεταφέρουν 1-2  η και περισσότερα άτομα και θα χρησιμοποιούν την συσσωρευμένη  σε μπαταρίες ηλεκτρική ενέργεια. Τα μικρά αυτά οχήματα θα φορτίζονται από την οικιακή πρίζα, η την  πρίζα που θα βρίσκεται στα βενζινάδικα, θα συμπληρώνουν ενέργεια με επιπλέον φωτοβολταικές διατάξεις, αλλά και με την μυϊκή δύναμη που θα εφαρμόζεται στα πηδάλια τους. Θα μπορούν επίσης να αλλάζουν την εξαντλημένη συστοιχία μπαταριών με νέα φορτισμένη. Θα μπορούν ακόμη κάποιοι τύποι από αυτά να είναι εξοπλισμένοι με μικρούς μονοκύλινδρους η δικύλινδρους θερμικούς κινητήρες βενζίνης  η μικροντίζελ  που  θα παίζουν τον ρόλο γεννήτριας η εναλλακτικής κινητήριας πηγής.  

Η κατασκευή αυτού του είδους των υπερελαφρων εναλλακτικών ηλεκτρικών οχημάτων, έχει το πλεονέκτημα να μην απαιτεί τις ενεργοβόρες και οικονομικά πολύ ακριβές επενδύσεις που απαιτούνται για την παραγωγή των συμβατικών θερμικών οχημάτων. Αυτό συμβαίνει διότι ο ηλεκτροκινητήρας είναι κατασκευαστικά πολύ πιο εφικτός από τον θερμικό κινητήρα-(έχει ένα μόνο κινούμενο μέρος σε σχέση με τα περισσότερα από 80 κινούμενα μέρη του θερμικού κινητήρα). -Η κατασκευή ενός υπερελαφρού μικρού ηλεκτρικού οχήματος από αλουμίνιο και διαμορφωμένα  οπλισμένα με ίνες πολυμερή, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στις τεχνικές και οικονομικές δυνατότητες της χώρας μας.  Μπορούμε να αξιοποιήσουμε την παραγωγή αλουμινίου της χώρας μας, την εμπειρία στα ενισχυμένα πολυμερή από τις κατασκευές πλαστικών σκαφών και να κινηθούμε   εν γένει σε ένα κατασκευαστικό και παραγωγικό χώρο, με επενδύσεις πολύ χαμηλότερου  κόστους, από αυτές που απαιτούνται για την κατασκευή συμβατικών θερμικών αυτοκινήτων.  

Πρέπει επίσης να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας, ώστε να αναδιαρθρωθούν και να εκσυγχρονιστούν ο ελληνικός σιδηρόδρομος σαν υπεραστικό συγκοινωνιακό μέσο και το σύγχρονης τεχνολογίας τραμ σαν αστικό συγκοινωνιακό μέσο, για να μεταβληθούν στα πιο οικολογικά , οικονομικά και αφαλή μέσα μεταφορών με την εφαρμογή των νέων εξελίξεων στην ηλεκτροκίνηση. Ένα φωτεινό παράδειγμα μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι η γραμμή Παρίσι—Αμστερνταμ  όπου το τρένο κινείται αποκλειστικά με τη δωρεάν ηλιακή ενέργεια που παίρνει από φωτοβολταικά που είναι ανεπτυγμένα σε μια επιφάνεια πάνω από ένα τούνελ μήκους 3,5 χιλιομέτρων. Και η διαφορά  ηλιοφάνειας μεταξύ της γραμμής ΠΑΡΙΣΙ—ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ και ΑΘΗΝΑΣ- ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ είναι ασύγκριτα  υπέρ της Ελλάδας.     Εάν Διευρύνουμε   το σιδηροδρομικό  δίκτυο και το πλουτίσουμε  με νέας τεχνολογίας ηλεκτρικά – ηλιακά τραίνα, θα επιτύχουμε πολύ πιο οικονομική   μεταφορά επιβατών -εμπορευμάτων, αλλά και μεταφορά κοντέινερ, με πολύ χαμηλότερο ενεργειακό κόστος-1/10- από εκείνο που έχει η   μεταφορά τους με  νταλίκες. Η ανάπτυξη του τραίνου και του τραμ , θα αποσυμφορήσει τους αυτοκινητοδρόμους, την αστική κυκλοφορία και θα αξιοποιήσει    τον πλούτο των ΑΠΕ, βοηθώντας στην  δραστική μείωση της εξάρτησης μας από το ρυπογόνο,  ακριβό και πεπερασμένο πετρέλαιο. 

Παράλληλα η ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών για την κατασκευή στην Ελλάδα μεγάλου μέρους του τροχαίου σιδηροδρομικού υλικού θα δώσει μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης στον κατασκευαστικό κλάδο, και εργασία σε πολλούς εργάτες,  τεχνικούς και μηχανικούς  αυτού του τομέα που σήμερα πλήττονται από την ανεργία. Εκτός από την μείωση των ενεργειακών δαπανών στις μεταφορές και φυσικά την μείωση του κόστους, ο σιδηρόδρομος εξελισσόμενος και γενόμενος οικονομικά πιο προσιτός, θα συμβάλει  σημαντικά σαν μέσο μαζικής μεταφοράς  στην βελτίωση των συγκοινωνιών και φυσικά στην αποκέντρωση και την αναγέννηση της εγκαταλελειμμένης  ελληνικής επαρχίας που θα μπορέσει έτσι να γίνει ο πυλώνας  για μια αληθινή ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση και φυσικά πυρήνας για μια αναγέννηση σε νέες βάσεις της παραδοσιακής μας αρχιτεκτονικής και του τουρισμού.

Τέλος, η Ελλάδα είναι μια  θαλασσινή χώρα, μια χώρα που περιβάλλεται από το αιγαίο και το ιόνιο πέλαγος  Εχει ένα  τεράστιομήκος ακτογραμμών και είναι  γεμάτη με νησιώτικους παραδείσους, που η τουριστική αξία τους είναι   κυριολεκτικά ανεκτίμητη. Όμως παράλληλα, της δίνεται και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία  να αναπτύξει μια ζηλευτή ναυπηγική βιοτεχνία, επικεντρωμένη στη κατασκευή  μικρών κατά προτίμηση  ξύλινων σκαφών αναψυχής,  αξιοποιώντας την  παραδοσιακή γνώση και την μαστορική τέχνη  που έχει αποθησαυριστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια  στο DNA του νησιώτη καραβομαραγκού, που υπήρξε πρωτοπόρος στη μεθοδολογία της σχεδίασης και της κατασκευής του πλοίου. 

Η σχεδίαση και η κατασκευή ξύλινων  σκαφών με τη χρήση των νομέων, είναι εφεύρεση των αρχαίων ελλήνων και είναι ο πυρήνας από τον οποίον προέρχεται η μεθοδολογία σχεδιασμού οποιουδήποτε οχήματος, σκάφους η αεροσκάφους, από τα αυτοκίνητα μέχρι τα διαστημόπλοια.  Τα νησιά μας πυρήνες της ναυπηγικής τέχνης έχουν ακόμη και σήμερα ένα πλούσιο μαστορικό δυναμικό εν υπνώσει που μπορεί να  ενεργοποιηθεί, αξιοποιώντας  τους έλληνες σχεδιαστές και αρχιτέκτονες,   και τα νέα συνθετικά και πολυμερή υλικά. Μικρά και μεγάλα  πανέμορφα,  παραδοσιακά και σύγχρονα ξύλινα και πλαστικά σκάφη για ιδιωτική και επαγγελματική χρήση   σιγά- σιγά θα αρχίσουν να παράγονται, ξυπνώντας το Ελληνικό δημιουργικό πάθος του μάστορα και με την αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής και της  παραμετρικής σχεδίασης, θα δημιουργήσουν  μια φρέσκια και ολοζώντανη παραγωγική περιουσία ανεκτίμητης αξίας. 

Ο ανθρώπινος πολιτισμός ότι δημιούργησε, το εκανε μην έχοντας τίποτα άλλο από πνεύμα, πετρες και χώμα. Ο ανθρωπος με το μυαλό και   με  τα χέρια του, έπλασε το χώμα σμίλεψε, έλιωσε την πέτρα και δημιούργησε Παρθενώνες και διαστημόπλοια. 

Στον μεγάλο πόλεμο που εδώ και αιώνες ξεκίνησαν οι άπληστοι εναντία σ αυτούς που θεωρούν αδυνάτους, έχουμε να αντιτάξουμε τα πανίσχυρα όπλα των ιδεών μας, του πάθους μας, των ταλέντων μας και της εργατικότητας μας. Εξ άλλου οι έξυπνοι και οι διορατικοί αυτού του πλανήτη έχουν πια συνειδητοποιήσει ότι oι ιδεες και η δημιουργικότητα είναι η παργματική μας περιουσία και οχι το χρυσάφι.

Κλείνοντας αυτή την περιληπτική ανάλυση μερικών από τις πολλές   αναπτυξιακές μας δυνατότητες, θα ήθελα να πω,  ότι η περηφάνια-- αυτοεκτίμηση, ο μοναδικός  δρόμος  προς την  ψυχική απελευθέρωση και την ευτυχία-ενός ανθρώπου η ενός λαού, δεν   κερδίζεται  με τις αξίες και  τα αγαθά και που κυνηγάμε με θεμιτούς η αθέμιτους τρόπους, να αποκτήσουμε.  Κερδίζεται, μόνο με τις αξίες  και τα αγαθά,  που τελικά οι ίδιοι  θα   δημιουργήσουμε.

Γιώργος Θ. Μιχαήλ