Για την επίκαιρη ανατρεπτική σκέψη του Θεμιστοκλή Ξανθόπουλου

Οκτώβριος  2021  

του Ανδρέα Κυράνη

Η προσωπική γνωριμία μας με τον Θεμιστοκλή Ξανθόπουλο, στις αρχές του 2013, υπήρξε μικρή, μόλις στα τελευταία 8,5 χρόνια της ζωής του, αλλά ιδιαίτερα δημιουργική και θα τολμούσα να πω φιλική και συντροφική. Τότε, με τον φίλο Αλέξη Οικονομίδη, είχαμε αρχίσει να δημοσιοποιούμε κάποιες σκέψεις διεξόδου από την κρίση, μέσω μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης εδρασμένης στις δικές μας ιστορικές δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις. Διαβάζοντας τα γραπτά μας ζήτησε από την συνάδελφο Μαργαρίτα Αντωνίου να μας γνωρίσει. Στο όραμα μιας ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης συναντήθηκαν στη συνέχεια αρκετοί φίλοι, πανεπιστημιακοί, τεχνικοί και άλλοι, ανάμεσα στους οποίους και δυο πρώην μαθητές του, ο Βαγγέλης ο Πισσίας και ο Γιώργος ο Μιχαήλ. Αυτή η πρωτοβουλία, χάρη στην δική του ζωτική δημιουργική συνδρομή και ενθάρρυνση, οδήγησε στην σύσταση του ΙΝΕΠΑ, του Ινστιτούτου Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.

  

Οι ελληνικές σπάνιες γαίες και η γεωπολιτική τους σημασία. Του Χρήστου Μαλτέζου*

     

Τα τελευταία δέκα χρόνια χαρακτηρίζονται από ραγδαίες εξελίξεις τόσο στην υψηλή τεχνολογία όσο και την «πράσινη» ανάπτυξη. Όλοι μας χρησιμοποιούμε τις ευεργετικές εφαρμογές της ψηφιακής τεχνολογίας και γενικότερα της υψηλής τεχνολογίας. 

Ο ρυπογόνος λιγνίτης καταργείται και γίνεται χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) για την προστασία του περιβάλλοντος. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα σταδιακώς αντικαθιστούν τα αυτοκίνητα βενζίνης, πετρελαίου για τον ίδιο λόγο. Το μόνο καύσιμο που δεν είναι ρυπογόνο είναι το «πράσινο» υδρογόνο, το οποίο παράγεται με ηλεκτρόλυση του νερού από ΑΠΕ.

     Η «πράσινη» ανάπτυξη ονομάζεται και αειφόρος ή βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι βιώσιμη, δηλαδή να εξασφαλίζεται η επάρκεια ενέργειας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Για να παραχθούν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και «πράσινη» ενέργεια, απαραίτητες είναι οι  κρίσιμες ορυκτές πρώτες ύλες (ΚΟΠΥ). Αυτές είναι «κρίσιμες», διότι βρίσκονται σε περιορισμένα αποθέματα ή διάθεση σε σχέση με την ολοένα αυξανόμενη χρήση τους. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι σπάνιες γαίες. 

Σωτήρης Σοφιανόπουλος – Ιδιοκτήτης της ΧΡΩΠΕΙ και Οραματιστής Ενδογενούς Παραγωγικής Ανάπτυξης. Tου Χρήστου Μαλτέζου

  

          Κάποτε έτυχε να παρακολουθήσω από το διαδίκτυο ένα βίντεο μια τηλεοπτική συνέντευξη του Σωτήρη Σοφιανόπουλου στον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Χούντα[1]. Ο λόγος του ήταν ένας χειμαρρώδης, πλούσιος από γνώσεις και εμπειρίες γύρω από τις δυνατότητες που έχει η πλούσια χώρα μας για παραγωγική ανάπτυξη και οικονομική αυτάρκεια. Στο λόγο του Σωτ. Σοφιανόπουλου, διέκρινα απαράμιλλο ήθος, ειλικρίνεια και μαχητικότητα για την αγαπημένη του Ελλάδα. Έκτοτε, αναζήτησα και άλλες εκπομπές καταγραμμένες σε βίντεο από το διαδίκτυο, και τις παρακολούθησα με πολύ προσοχή. 

     Διαπίστωσα ότι το όραμα του Σωτ. Σοφιανόπουλο για ενδογενή παραγωγική ανάπτυξη είναι συνυφασμένο με τα ενδιαφέροντα μου, ήδη ως μέλος του Ινστιτούτου Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (ΙΝ.Ε.Π.Α.) 

    

«Ρέκβιεμ με κρεσέντο;» του Θεμιστοκλή Ξανθόπουλου

-->

Αγαπητές/Αγαπητοί Συνεργάτες και Φίλοι στο ΙΝ.Ε.Π.Α.,

Δυόμισι χρόνια από την επικοινωνία μας μέσω και της αποστολής του Α΄ Τόμου του δοκιμίου υπό τον γενικό τίτλο 

«Ρέκβιεμ με κρεσέντο;»

καταθέτω το σύνολο του τρίτομου πονήματος.  Θέτω υπό την κρίση σας ερευνητική δουλειά δέκα χρόνων, εμπλουτισμένη με εμπειρίες μισού και πλέον αιώνα στα ελληνικά και διεθνή εκπαιδευτικά – ερευνητικά δρώμενα και το παγκόσμιο κοινωνικό και παραγωγικό γίγνεσθαι, για τη συστηματική παρουσίαση και την κριτική επισκόπηση της προϊστορικής και ιστορικής μας πορείας.

Κοινός μας τελικός στόχος είναι η χάραξη και θεμελίωση της εξόδου κατά τον 21^ο αιώνα από το παγκόσμιας εμβέλειας τρέχον δυσπνοϊκό παραλήρημα. Το βιώνουμε καθημερινά, με οδυνηρές για τις νεότερες κυρίως γενιές επιπτώσεις. Συμμερίζομαι και προσπαθώ να τεκμηριώσω με λογικά επιχειρήματα τη διάχυτη σε αρκετούς από εμάς αίσθηση του πνιγηρού εγκλωβισμού σε δίκτυα και δίνες ολιγάριθμων δεσποτειών επί της δικής τους τεχνητής Παγγαίας και Πανθάλασσας. Διαπιστώνουμε άλλωστε ότι  πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν ήδη οδηγηθεί στην εφιαλτική κατάσταση απόκληρων, μεταλλαγμένων σε σπαστικές μαριονέτες. 

Ενέργεια και Μεταλιγνιτική Εποχή. Του Χρήστου Μαλτέζου*

Πρόλογος

Η μεταλιγνιτική εποχή στην οποία εισέρχεται η χώρα μας, φέρνει μεγάλες αναταράξεις και ανακατατάξεις στον ενεργειακό τομέα. Το χρονικό διάστημα της σταδιακής απόσυρσης των λιγνιτικών μονάδων παραγωγής ενέργειας, το οποίο επέλεξε και δεσμεύτηκε η χώρα μας, είναι ήδη πολύ μικρό. Έως το 2023, θα υπάρξει απώλεια ενός μεγάλου μέρους της εγκαταστημένης και ικανής προς λειτουργία ηλεκτρικής ισχύος. Και αυτό, σε σύγκριση με άλλες χώρες μεγαλύτερης λιγνιτικής παραγωγής ισχύος στην Ε.Ε., που κατά συνέπεια είναι πολύ μεγαλύτεροι ρυπαντές, ωστόσο, τελούν υπό ευνοϊκότερους όρους απόσυρσης άνθρακα ως ενεργειακό καύσιμο.

Η ρεαλιστική δυνατότητα ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης και οι αληθινά δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Διαδικτυακή συζήτηση.

Την Δευτέρα 18 Μαΐου στις 8.30 το βράδυ, η ΔΡΑΣΗ κίνημα πολιτών για τα Βριλλήσσια, διοργάνωσε τη δεύτερη διαδικτυακή εκδήλωσή της.

Βρισκόμαστε στο ΜΕΤΑ της κοινωνικής απομόνωσης. Και η συζήτηση για την Οικονομία έχει έρθει στο επίκεντρο... 

Εισηγητής: Ανδρέας Κυράνης αρχιτέκτονας μηχανικός 

Πάνω που μάθαμε να είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης, χάσαμε τους πελάτες. Του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Κτίριο τροφοδοσίας νοσοκομείου Σωτηρία. Αρχιτέκτονας Ιωάννης Δεσποτόπουλος 

Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τους φίλους της  «Δράσης» σχετικά με την σημερινή πρωτοβουλία τους να μιλήσουμε για την επόμενη μέρα μετά τον Κορονοϊό.

Ένα θέμα τόσο καίριο αλλά και ταυτόχρονα τόσο αποκλεισμένο από τον λόγο τόσο του πολιτικού προσωπικού, αλλά και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Σήμερα μετά από 12 χρόνια βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, μετά από 10 χρόνια σκληρής εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών, οι κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πέρσι και σε συνέχεια της ΝΔ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι επιτέλους είχαμε επανέλθει στην ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Φυσικά η οικονομική εξαθλίωση του κόσμου συνεχίζεται καθώς και η κατάρρευση της ίδιας της χώρας μας σε κοινωνικο-οικονομικούς δείκτες (ΟΟΣΑ). 

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝ "ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΝΟΣΗΜΑ" ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ του Ανδρέα Κυράνη

Απρίλιος  2020

"....κ’ εγώ θα τα περνώ στου σπλάχνου μου το μυστικό αργαστήρι / κι αγάλια με το παίξε γέλασε και το βαθί κανάκι/ πέτρες, νερό, φωτιά και χώματα θα γίνουν όλα πνέμα...."

από στίχους της Οδύσσειας του Καζαντζάκη στο κάτω μέρος του μεγάλου ψηφιδωτού που φιλοτέχνησε ο Τσαρούχης το 1959-60 (διαστάσεων 3,765x2,02). Βρισκόταν στον αίθριο χώρο της Σχολής Δοξιάδη στον Λυκαβηττό, δωρίστηκε από τα παιδιά του Κων. Δοξιάδη στο Μουσείο Μπενάκη και τοποθετήθηκε στην είσοδό του. 

«...καμιά αρετή σχεδόν δεν φοβούνται οι δαίμονες, όσο την πραότητα....»

                                                                 Ευάγριος ο Ποντικός μοναχός (γύρω στο 380μχ), "Κεφάλαια περί διακρίσεως παθών και λογισμών"

1. Η ανάγκη τα πράγματα να λεχτούν ακριβώς με το όνομα τους 

ΤΩΡΑ «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ» ΜΕΤΑ ΟΜΩΣ ΤΙ; του Ανδρέα Κυράνη

Μάρτιος  2020

Τα αγαθά της συγκοινωνίας, 1925 του Κωνσταντίνου Παρθένη

1. Το διεθνές περιβάλλον 

Μετά μια δεκαετία αναγκαστικής συμφιλίωσης με σοβαρές ανατροπές στην κανονικότητα της καθημερινότητας μας έρχεται η επιδημία του κορονοϊού να προκαλέσει μια νέα ριζική ανατροπή της οποίας το μέγεθος ουδείς μπορεί από τα πριν να διαστασιολογήσει. Η αδυναμία της ιατρικής βιομηχανίας να προσφέρει άμεση θεραπεία οδηγεί τις κατά τόπους κυβερνήσεις σε λήψη περιοριστικών μέτρων πρωτόγνωρων και παράλληλα πρωτόγονων προκειμένου, απολύτως στα τυφλά, να διασωθεί ότι μπορεί να διασωθεί από ανθρώπινες ζωές. Τα μέτρα αυτά, αγνώστου κατ αρχάς σαφή ορίζοντα, γεννούν με την σειρά τους μια αδιανόητη καταστροφή σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική της τυφλής παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς χρηματιστηριακής οικονομίας υφίσταται σοβαρό πλήγμα. Μαζί όμως με τα "ξερά" καίγονται και τα "χλωρά", οι τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, τα λαϊκά στρώματα σε όλη την ποικιλία των ταξικών τους διαστρωματώσεων. Ακούμε σενάρια για τεραστία πτώση τόσο του παγκόσμιου όσο και των εθνικών ΑΕΠ. Γενάτε λοιπόν το εύλογο ερώτημα. Ποιος θα πληρώσει και πως τον τελικό λογαριασμό; Ένα λογαριασμό δυο διαστάσεων. Η πρώτη αφορά στο πως θα επιβιώσουν εντελώς άμεσα τα θύματα αυτής της εξαναγκαστικής φτωχοποίησης; Η δεύτερη και σοβαρότερη στο ποιος θα είναι ο ρόλος τους στο νέο οικονομικό σκηνικό της επόμενης μέρας;