26 Μαρτίου 2020

ΤΩΡΑ «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ» ΜΕΤΑ ΟΜΩΣ ΤΙ; του Ανδρέα Κυράνη


Μάρτιος  2020
Τα αγαθά της συγκοινωνίας, 1925 του Κωνσταντίνου Παρθένη

1. Το διεθνές περιβάλλον 

Μετά μια δεκαετία αναγκαστικής συμφιλίωσης με σοβαρές ανατροπές στην κανονικότητα της καθημερινότητας μας έρχεται η επιδημία του κορονοϊού να προκαλέσει μια νέα ριζική ανατροπή της οποίας το μέγεθος ουδείς μπορεί από τα πριν να διαστασιολογήσει. Η αδυναμία της ιατρικής βιομηχανίας να προσφέρει άμεση θεραπεία οδηγεί τις κατά τόπους κυβερνήσεις σε λήψη περιοριστικών μέτρων πρωτόγνωρων και παράλληλα πρωτόγονων προκειμένου, απολύτως στα τυφλά, να διασωθεί ότι μπορεί να διασωθεί από ανθρώπινες ζωές. Τα μέτρα αυτά, αγνώστου κατ αρχάς σαφή ορίζοντα, γεννούν με την σειρά τους μια αδιανόητη καταστροφή σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική της τυφλής παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς χρηματιστηριακής οικονομίας υφίσταται σοβαρό πλήγμα. Μαζί όμως με τα "ξερά" καίγονται και τα "χλωρά", οι τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, τα λαϊκά στρώματα σε όλη την ποικιλία των ταξικών τους διαστρωματώσεων. Ακούμε σενάρια για τεραστία πτώση τόσο του παγκόσμιου όσο και των εθνικών ΑΕΠ. Γενάτε λοιπόν το εύλογο ερώτημα. Ποιος θα πληρώσει και πως τον τελικό λογαριασμό; Ένα λογαριασμό δυο διαστάσεων. Η πρώτη αφορά στο πως θα επιβιώσουν εντελώς άμεσα τα θύματα αυτής της εξαναγκαστικής φτωχοποίησης; Η δεύτερη και σοβαρότερη στο ποιος θα είναι ο ρόλος τους στο νέο οικονομικό σκηνικό της επόμενης μέρας;

Ανεξάρτητα από τα αληθινά αίτια της πανδημίας, ανεξάρτητα δηλαδή από το εάν πρόκειται για προϊόν "κακής τύχης", πλημμελούς κοινωνικής ευθύνης των εχόντων και κατεχόντων η ακόμη και κάποιου σχεδίου σκοτεινών κέντρων, γεγονός είναι πως θα προκαλέσει τεραστία ανεπίστροφη καταστροφή και ανακατανομή ισχύος και πλούτου τόσο στην παγκόσμια όσο και στις εθνικές οικονομίες, ιδιαίτερα σε εκείνες τις πιο ευάλωτες σαν την δική μας με χαμηλό δείκτη ενδογενούς παραγωγικής υπόστασης. 

Η ιστορία διδάσκει ότι ο καπιταλισμός σε περιόδους κρίσης ακολουθεί την οδό της δημιουργικής καταστροφής προκειμένου να δημιουργήσει στην συνέχεια ευνοϊκότερες συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου του. Στη Δύση κρίσεις και επιδημίες ανά τους αιώνες οδήγησαν σε εμβληματικά φαινόμενα όπως εκείνο των εξαναγκαστικών περιφράξεων κατ αρχάς και της βίαιης αστικοποίησης αρκετά αργότερα που κατέστρεψαν κάθε ολιστική υπόσταση και αυτοδυναμία της περιφέρειας, κατέστρεψαν τις συντεχνίες και μορφοποίησαν μέσα από έναν αυστηρά ποσοτικοποιημένο καταμερισμό εργασίας τον αυταρχικό, αντικοινωνικό και κερδοσκοπικό χαρακτήρα της δυτικής βιομηχανικής επανάστασης και πόλης.

Για πρώτη φορά όμως ιστορικά έχουμε μια γενικευμένη παγκόσμια κρίση σε συνθήκες τόσο ανεπτυγμένης παγκοσμιοποίησης, τόσο άμεσης διαδικτυακής διεθνούς επικοινωνίας και τέτοιου μεγέθους υποχώρησης κάθε έννοιας εθνικής κρατικής αλλά και κάθε άλλης ιστορικής συλλογικής υπόστασης. Η κρίση λοιπόν αυτή βρίσκει τις κοινωνίες σε συνθήκες πλήρους διάλυσης μια και η ιδεολογική και πραγματική διεθνώς κυριαρχία ενός πλήθους από ατομικότητες έχει καταργήσει κάθε από κοινού επί της ουσίας συλλογικό υποκείμενο με αποτέλεσμα μια πραγματική αδυναμία για κάθε συγκροτημένη αντίδραση και αντίσταση στα τεκταινόμενα.

Είναι ήδη ορατή μια τάση σε διεθνές επίπεδο όπου, από το αφήγημα της πλήρους κατάργησης του εθνικού κράτους και της παντοκρατορίας των υπερεθνικών οικονομικών κολοσσών, οδηγούμαστε από την ανάγκη σε ένα νέο αφήγημα όπου συμπλέουν επί του πρακτέου υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί με κατά τόπους εθνικά κράτη προς επίλυση επιτακτικών ζητημάτων που η συγκυρία της πανδημίας προκαλεί. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που φτωχοποιούνται περεταίρω ευρύτατα στρώματα, αδιανόητα κεφάλαια διοχετεύονται σε περιορισμένους τομείς της οικονομίας όπως οι πάσης φύσεως μηχανισμοί ελέγχου, κρατικού και μη, οι μεγάλες εταιρείες διαχείρισης δικτύων επικοινωνίας (π.χ. Google), η ιατρική βιομηχανία, τα είδη πρώτης ανάγκης και η μαζική βιομηχανικά τυποποιημένη διατροφή αμφιβόλου ποιότητας και αξίας. 
Σε περιόδους μηδενικής δυνατότητας αποταμίευσης από τα νοικοκυριά ο πλούτος μεταφέρεται με αδιανόητη ταχύτητα και βία σε ακόμη ολιγότερους και οι κοινωνίες, εκπτωχευμένες παντελώς, στερούνται και τον στοιχειώδη μηχανισμό ισχύος προκειμένου να δυνηθούν να αντιδράσουν. 
Ένα γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο. Βρισκόμαστε στην απαρχή μιας παντελώς διαφορετικής μέρας, στην απαρχή μιας υπό διαμόρφωση μετάβασης όπου θα συγκρουστούν έντονα σχεδιασμοί και βουλήσεις. 
Μια και δεν διαθέτουμε τα εργαλεία και τους μηχανισμούς προκειμένου να προτείνουμε μια γενική συνταγή διεθνούς χρήσης είναι φρόνιμο να  επικεντρωθούμε στα της χώρας μας.


2. Μια φράση που, ευτυχώς, δεν τέλειωσε

Όσο και αν φαντάζει κυνικό και σκληρό για την συγκυρία, η επιδημία αυτή για τις κρατούσες στην Ελλάδα δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα, στην πολιτική, την οικονομία και την διανόηση , ήλθε ως "μάνα εξ ουρανού" κάτι σαν το ποδοσφαιρικό  "μια βροχή μας σώζει". Το κυρίαρχο "αναπτυξιακό" μοντέλο ήταν σε επικίνδυνη βουβή κρίση πολύ πριν την εκδήλωση της επιδημίας. Ο κορονοϊός προσέφερε στους κρατούντες το απίστευτο δώρο της απόκρυψης και μετάθεσης αυτής της κρίσης λίγο πριν την ολοσχερή αποκάλυψη της. Τώρα οι φορείς εξόφθαλμα αποτυχημένων στρατηγικών και πολιτικών, έχουν την ευκαιρία, αποσιωπώντας την αποτυχία τους, να εμφανιστούν ως οι Διασώστες μας και οι κοινής αποδοχής "ελέω θεού" σχεδιαστές της τύχης μας για την επόμενη μέρα.

Ποιό ήταν όμως το κυρίαρχο μότο αυτής  της εν τοις πράγμασι "εθνικής" στρατηγικής δεκαετιών που μας οδήγησε μέχρι εδώ; Μιάς στρατηγικής που, στο πιο πρόσφατο ιστορικά νήμα της ξεκινά με την μέσω του εμφυλίου καταστροφή της όποιας ενδογενούς εθνικής αστικής τάξης διέθετε αυτό το κράτος (της περίφημης γενιάς του 30) και ολοκληρώνεται με την διάλυση της όποιας ενδογενούς και ιστορικής παραγωγικής υπόστασης αυτής της χώρας με την εγκληματικά άστοχη διαχείριση της εισόδου στην ευρωπαϊκή ένωση και το ευρώ από την πολιτική, οικονομική και διανοητική ηγεσία αυτού του τόπου από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Τόσο μακρύ είναι το πρόσφατο μόνο νήμα. 
Ποιό είναι το κυρίαρχο ποθούμενο αυτής της στρατηγικής; Η ερήμην κάθε ιστορικής ιδιοπροσωπίας βίαιη ένταξη αυτού του τόπου στον κυρίαρχο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αυτά ακριβώς πρέσβευε ο αείμνηστος πατήρ του σημερινού πρωθυπουργού στην απαρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας του ως υφυπουργός οικονομικών με ενισχυμένες αρμοδιότητες στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1951) οπότε και ξεκίνησε ο πλήρης αφανισμός του μεγαλύτερου μέρους της προπολεμικής ελληνικής βιομηχανίας[1] (όπως π.χ. η ΡΟΣΤΡΟ, ουσιαστικός και αφανής τροφός τόσο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά όσο και εκείνων της Ελευσίνας αργότερα). Είναι θετικό το γεγονός του ότι, ο νυν πρωθυπουργός σε συνέντευξη του σε εκδήλωση του ΣΕΒ πριν τα Χριστούγεννα για την βιομηχανία 4.0, σε αντίστοιχη ερώτηση για το αναπτυξιακό του πρότυπο για την χώρα, δήλωνε το πολύ ορθό, τουλάχιστον στα λόγια, ότι η Ελλάδα οφείλει να σχεδιάσει τον δικό της αναπτυξιακό δρόμο. Στην ίδια όμως συνέντευξη, λίγο πριν, διετύπωνε και αυτός το ίδιο κοινότυπο με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους συνέδρους ιδεολόγημα, σύμφωνα με το οποίο το μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι οι πολλές μικρές της επιχειρήσεις. Ευτυχώς έτσι είναι μόνο και μόνο διότι έτσι εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες σε αυτή την χώρα. Την ίδια στιγμή και στο ίδιο συνέδριο, ο εκ των βασικών εμπνευστών του σχεδίου βιομηχανία 4.0 και βασικός σύμβουλος της γερμανικής καγκελαρίας Δανός Henrik von Scheel, αφού δήλωνε ότι έφριξε με τα όσα άκουσε, πρότεινε, "εις ώτα μη ακουόντων" να στοχεύσουμε να γίνουμε "η κιβωτός του Νώε" της Ευρώπης επικεντρώνοντας μέσα από μικρές επιχειρήσεις σε ότι πιο πολύτιμο διαθέτουμε[2].

Αντ΄ αυτού ποια είναι η κυρίαρχη στρατηγική των τελευταίων ετών και ποια η απαστράπτουσα έκφραση της από το σημερινό υπουργείο ανάπτυξης; Οι περίφημες μεγάλες ξένες επενδύσεις. Το πρακτικό τους μέχρι στιγμής αποτέλεσμα; " ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν μῦν". Τα ποσοτικά στοιχεία που παραθέτει ο Κώστας Μελάς σε πρόσφατο άρθρο του είναι αποκαλυπτικά[3] για την πανωλεθρία του όλου εγχειρήματος. Τα πρακτικά βιωματικά στοιχεία, ιδιαίτερα την πολύ πρόσφατη περίοδο της σημερινής πολιτικής ηγεσίας είναι δραματικά αρκεί να διαθέτεις στοιχειώδη κοινό νου. Έτσι, αρκετά πριν την κρίση του κορονοϊού και με κορωνίδα την ανωτέρω πολιτική, όλη η μικρομεσαία αγορά της χώρας στέναξε βαθιά με πτώση σε όλους τους δείκτες, παρά τα δεκάδες υπέρ της μέτρα (ρυθμίσεις χρεών, ασφαλιστικό, φορολογικό κα.). Πράγματι πρέπει να διαθέτεις δείκτη νοημοσύνης πάνω από την κατώτατη βάση προκειμένου να αντιληφτείς πως όταν επικεντρώνεις μια ολόκληρη κοινωνία και οικονομία γύρω από ιδεολογήματα και προτεραιότητες πολύ μεγάλων επενδύσεων, πάνω και πέρα από τα συνήθη μέτρα αυτής της κοινωνίας και οικονομίας απλά την ξεπατώνεις συθέμελα. Και αυτό διότι αυτή η κοινωνία και οικονομία αδυνατεί εκ των πραγμάτων να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο αίτημα παρά μόνο δια της αποδοχής και πρόταξης του κάθε "εισαγόμενου" που διαθέτει τις πρακτικές και τυπικές προδιαγραφές να ανταποκριθεί στο πλαίσιο του νέου μεγάλου αφεντικού.

Ακόμη πιο πρακτικά μιλώντας όταν σε μια οικονομία και κοινωνία της παντοκρατορίας του μικρού επιβάλεις τόσο βίαια μια τυφλή παντοκρατορία του μεγάλου, ο μόνος πρακτικά τρόπος να το επιτύχεις είναι να αφανίσεις το μικρό και να το εντάξεις βίαια στο μεγάλο, ότι φυσικά από αυτό μπορεί στ αλήθεια να ενταχτεί πράγμα απολύτως συζητήσιμο. Αυτό είναι αδύνατο αν δεν τινάξεις στον αέρα τα δυο τρίτα του πληθυσμού σου που είναι ιστορικά ελεύθεροι επαγγελματίες ή μικρές επιχειρήσεις ή εργασιακό δυναμικό που εξαρτάται άμεσα από αυτούς, προκειμένου να τους εντάξεις ως νέο λούμπεν απελπισμένο προλεταριακό στρώμα με χαμηλότατες κάτω από τα όρια  της φτώχειας απολαβές στα αλλοδαπά σχήματα στα οποία ξεπουλάς τον τόπο σου. Έτσι φαντάζει απολύτως κωμικό και θλιβερό παράλληλα, όταν ολοκληρώνεις την καταστροφή του μοναδικού φορέα που διαθέτεις για φθηνό ενδογενές ρεύμα, την ΔΕΗ και τον λιγνίτη, και αφού έχεις εκχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες κοψοχρονιά δεκάδες κρίσιμους παραγωγικούς σου κλάδους στους Γερμανούς, επικοινωνίες, ενέργεια, αεροδρόμια αλλά επίσης έχεις εντάξει στην δική τους παραγωγικη αλυσίδα ως υποκατασκευαστή τον ανθό της βιοτεχνίας και βιομηχανίας σου, να ζητιανεύεις επενδύσεις από τους νέους ιδιοκτήτες ευκαιρίας του πάλαι ποτέ εθνικού σου πλούτου.

Αυτά σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε εθνικό τώρα επίπεδο, εσύ που παριστάνεις τον προασπιστή του εθνικού συμφέροντος δεν κατανοείς πως, παραδίδοντας το σύνολο της οικονομίας της χώρας σου σε "μεγάλες απρόσωπες επενδύσεις", την προσαρτάς ανεπιστρεπτί σε δίκτυα μεγάλων συμφερόντων απόλυτα ενταγμένων στην οικονομική στρατηγική της Γείτονος που καραδοκεί να σε ρουφήξει αμαχητί; 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης το γεγονός του ότι, μέχρι και την αντίσταση του λαού της Μυτιλήνης, κυρίαρχη ήταν η άποψη της εύπεπτης αποδοχής με essence ανθρωπισμού και κοσμοπολιτισμού του πλήθους των μεταναστευτικών ροών με πλήρη ιδεολογικοθεωρητική υποστήριξη από την σε διατεταγμένη υπηρεσία "υψηλή" διανόηση του τόπου. Αυτοί οι τελευταίοι, οι πρόσφυγες-μετανάστες δηλαδή, άνθρωποι απελπισμένοι, πιο απελπισμένοι από τους αντιστοίχους ημεδαπούς, με οριστικά χαμένη κάθε πατρίδα, θα ήταν απολύτως πιο πρόσφοροι από άποψη προσαρμοστικότητας και υποταγής για φθηνό εργατικό δυναμικό των νέων αφεντάδων και των εντόπιων συγκατανευσιφάγων τους. Ιστορικά, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, προκειμένου να αντικαταστήσουν  το εθνικό παραγωγικό τους δυναμικό με πιο ευπροσάρμοστο και "φιλοπρόοδο", εκείνο των πιο πρόσφατων αλλοδαπών υποτελών τους, έπρεπε  πρώτα να το εξαθλιώσουν και εξανδραποδίσουν. Αυτό δεν συνιστά κανενός τύπου ευρεσιτεχνία των αντίστοιχων ημεδαπών διανοουμένων μας που ψάχνουν δήθεν, τρομάρα τους, να συνεισφέρουν με την αχυρένια σκέψη τους στην επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος.


3. Η επομένη του κορονοϊού μέρα 

Η επομένη του κορονοϊού μέρα θα είναι μέρα μιας νέας ριζικής ανακατανομής πλούτου και ισχύος. Είναι πράγματι πιθανό να δούμε θετικά γεγονότα όπως την ενίσχυση του εθνικού κράτους, την υποχώρηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, την διαγραφή χρεών κρατών, την επιστροφή εξ ανάγκης σε μια εθνική πραγματική οικονομία. 
Κατά την ταπεινή μας γνώμη όμως, εδώ δεν πρέπει να δούμε ξανά την πραγματικότητα στη χώρα μας υπό τους συνήθως παραμορφωτικούς φακούς, δηλαδή υπό την σκέπη μιας οπτικής "ωφέλειας" μιας αφηρημένης διεθνούς πραγματικότητας.

Οφείλουμε και έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να δούμε αυτή την ύστατη ώρα την ελληνική πραγματικότητα υπό το πρίσμα της κατά δικής μας ιστορικής ιδιαιτερότητας. Με ουσιαστικά οικονομικούς και παραγωγικούς όρους αυτό σημαίνει πως ο μόνος ενδογενής και εθνικά ανεξάρτητος δρόμος που διαθέτουμε είναι εκείνος της ενίσχυσης της μικροϊδιοκτητικής υπόστασης της κοινωνίας μας και όχι εκείνος του αφανισμού της στο όνομα του όποιου κατ επίφαση εκσυγχρονισμού της.

Το κυρίαρχο μέχρι χθες δυτικό μοντέλο περνά πολυετή βαθύτατη κρίση. Υποθηκευμένο βαριά από το βιομηχανικό-αποικιοκρατικό του παρελθόν του είναι ιδιαίτερα δύσκαμπτο και δυσκοίλιο. Εμείς εδώ διαθέτουμε ακόμη, ΝΑΙ ΑΚΟΜΗ, και παρά την οικονομική μας εξαθλίωση, την δυνατότητα μέσω των κατάλληλων σύγχρονων δικτύων και της κατάλληλης προϊοντικής στόχευσης, όχι μόνο να υπερβούμε την κρίση αλλά και να αποτελέσουμε σύγχρονο διεθνές βιώσιμο εναλλακτικό πρότυπο. Πώς; Στοχεύοντας καθαρά σε πράγματα στα οποία είμαστε πράγματι ικανοί. Πράγματα που πηγάζουν από την γεωμορφολογία, την γεωοικονομία και τον πολιτισμό μας και εκφράζονται έμπρακτα στην ακόμη ζωντανή ιστορική κοινωνική, πολιτισμική και τεχνική μας παράδοση. Πράγματα πολύτιμα και μονάκριβα σε διεθνές επίπεδο. Η σύγχρονη δική μας απάντηση στο μαζικό φτωχό τυπικό προϊόν μπορεί να είναι εκείνη ενός πολύτιμου σύγχρονου κατά παραγγελία βιομηχανικού προϊόντος που θα εξισορροπεί την ελλειμματική ποσότητα του με την πλεονασματική σαφώς εκπεφρασμένη ποιότητα του. Ενός προϊόντος "στα μέτρα μου στο ράφτη μου" με απολύτως συγχρόνους όρους, μέσα δηλαδή από την ευφυή σύνθεση υψηλής τεχνολογίας και ιστορικής χειροπρακτικής δεξιότητας και τεχνογνωσίας. Το μοντέλο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί σε όλα τα πεδία της εθνικής οικονομίας από τον αγροτικό τομέα μέχρι και την εθνική μας άμυνα. Απαιτεί ελάχιστες νέες επενδύσεις. Αξιοποιεί στο μέγιστο ήδη υφιστάμενες υποδομές και ανενεργά κεφάλαια, προϋποθέτει διαδικτυακές και όχι χωρικές πυκνώσεις και ως εκ τούτου ενθαρρύνει μια αποκέντρωση και περιφερειακή ανάπτυξη και τέλος αναβαθμίζει την νέα γενιά του τόπου, την γενιά της νέας τεχνολογίας, από φθηνό εργασιακό δυναμικό ξένων συμφερόντων σε πολλά υποσχόμενο νέο εθνικό επιχειρηματικό δυναμικό που συμφιλιώνεται οργανικά και ζωογόνα με την τεχνική μαστορική παράδοση των πατεράδων και των παππούδων του. 

Μια τέτοια οικονομική στρατηγική όντας στο περιθώριο των κυρίαρχων διεθνών μαζικών οικονομικών στρατηγικών που στηρίζουν και στηρίζονται από την γείτονα Τουρκία, συγκροτεί μια στρατηγική βάθους στην ουσιαστική άμυνα μας απέναντι της. Συνιστά το μόνο αληθινό αντίπαλο δέος απέναντι σε μια οικονομία, εκείνη της Γείτονος, που εκφράζει με το μέγεθος και το φασίζον απύθμενων αντιθέσεων κοινωνικό της υπόβαθρο ότι το πιο οπισθοδρομικό έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία. Απέναντι σε ένα αυταρχικό βιομηχανικό καθεστώς των αναρίθμητων εξαθλιωμένων και εξαρτημένων το μόνο που μπορείς να αντιπαραθέσεις είναι ένα βιώσιμο οικονομικά πολίτευμα που στηρίζεται στην συμμετοχή και την ομοτιμία, πράγματα στα οποία οι νυν κυβερνώντες μας διαθέτουν προβληματική όραση. Με αυτό τον τρόπο δεν ενισχύεις απλά την εθνική οικονομία αλλά πολύ περισσότερο την αρματώνεις ενισχύοντας την με ένα δικό σου παντελώς ενδογενή τρόπο.

Την Ψυχή και το Σώμα για την στήριξη ενός τέτοιου ενδογενούς αναπτυξιακού μοντέλου συνιστούμε Εμείς και η παράδοση μας. Είμαστε ήδη πολύ λίγοι και όλοι μας τρομακτικά πολύτιμοι σε ιστορικές δεξιότητες που κινδυνεύουν να χαθούν. Δεν περισσεύουμε λοιπόν καθόλου προκειμένου να επανδρώσουμε ανθρωποφάγες διεθνείς γαλέρες ως υπάλληλοι, τριτοκλασσάτες ανθρώπινες μηχανές. Αν κάποιοι τόσο τις λατρεύουν ας στείλουν εκεί τα δικά τους παιδιά και εγγόνια. 

Ένα τέτοιο θετικό ενδεχόμενο δεν θα προκύψει από μόνο του αν δεν το επιδιώξουμε με σαφήνεια και σχέδιο. Για να γίνουμε πεζοί, ήδη στην αρχή της επιδημιολογικής κρίσης οι τζίροι των super market και των περί αυτά μεγάλων προμηθευτών έχει αυξηθεί κατά 80% και αντίστοιχα ο τζίρος των περιφερειακών καταστημάτων τροφοδοσίας ειδών πρώτης ανάγκης, μπακάλικα, φούρνοι κτλ έχει περιοριστεί κατά 60%. Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις γύρω από τον κλάδο του τουρισμού εμφανίζουν τεράστιες ζημίες και πολλές κλείνουν και απολύουν προσωπικό. Δεν ξέρουμε ακόμη τι γίνεται σε ένα τεράστιο στρώμα μικρών παραγωγών που απευθύνονται σε αντίστοιχες μικρές επενδυτικές δραστηριότητες. Με τα μέχρι σήμερα αστεία κυβερνητικά μέτρα ελάχιστοι από αυτούς που διαθέτουν οικονομικές εφεδρείες θα διασωθούν. Μέσα σε μια νύχτα με εξαίρεση τους δημοσίους-κρατικούς υπαλλήλους όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας ζει το δράμα της αδυναμίας επιβίωσης ή τουλάχιστον της πλήρους ανασφάλειας για το αύριο. Ακόμη όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι που προς το παρόν πέφτουν στα μαλακά ποια εθνική οικονομία και πως θα τους συντηρήσει από αύριο; 

Αν ένα εθνικό κράτος δεν φροντίσει συστηματικά να επουλώσει αυτά τα τραύματα υπέρ των αληθινών ιστορικά δικαιούχων και αρκείται στην εύκολη, βολική και ενοχοποιητική της κοινωνίας εικόνα των "μπαταχτσήδων"[4] και όλο αυτό το πραγματικό κενό αφεθεί στην αγορά, δηλ. εκείνους που θα βγουν αρκετά πιο ισχυροί από την κρίση (οι μεγαλομπακάληδες, οι φαρμακευτικές, οι κεντρικοί προμηθευτές του δημοσίου και το ξένο κεφάλαιο δηλαδή) για να αγοράσουν το σύμπαν σε τιμές ακόμη πιο ευκαιρίας, απλά θα έχει καταργηθεί κάθε έννοια Ελλάδας και ελληνικής κοινωνίας.

Αυτός ο κόσμος εξ άλλου δεν μπορεί να διασωθεί με δυτικού τύπου γιατροσόφια. Ακούμε πως δυτικά κράτη θα επανεθνικοποιήσουν παραγωγικούς τομείς που κινδυνεύουν προκειμένου να διασωθούν οι θέσεις απασχόλησης. Ακούω και τα δικά μας ξεφτέρια να παπαγαλίζουν για προστασία των θέσεων απασχόλησης. Πως άραγε; κρατικοποιώντας όλη αυτή την διάχυτη μικρή παραγωγική δραστηριότητα; Δυστυχώς στο μυαλό τους έχουν την άμεση κοινωνική μας υποβάθμιση με την μετατροπή μας είτε σε αποδέκτες επιδομάτων είτε σε χαμηλόμισθο δυναμικό νέων εταιρικών σχημάτων που θα αρχίζουν να ξαναποκτούν κοψοχρονιά το όποιο μέχρι χθες ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού λαού. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα οδηγήσει άμεσα και τελεσίδικα στην πλήρη εξάτμιση κάθε τελευταίου ίχνους εθνικής υπόστασης και ανεξαρτησίας αυτού του τόπου.

Η έννοια έθνος πέρα από μια αφηρημένη ιστορική διάσταση έχει παράλληλα μια απολύτως συγκεκριμένη απτή καθημερινή υπόσταση που χαρακτηρίζει ποιοτικά στοιχεία της καθημερινής μας ύπαρξης. Το εθνικό είναι πρώτα από όλα τρόπος σκέπτεσθαι εφαρμοσμένος στην παραμικρή πτυχή της καθημερινότητας μας, στη χαρά στη λύπη στην επικοινωνία και κυρίως στα απτά παραγωγικά έργα μας. Δεν είναι κάτι έξω και πέρα από εμάς. Είναι το μοναδικό "εμείς" που διαθέτουμε. 


4. Ιχνηλατώντας τη μόνη δυνατή διέξοδο

Αν στ αλήθεια θέλουμε και αγαπάμε αυτός ο τόπος να διατηρήσει την όποια εθνική ιστορική του υπόσταση
οφείλουμε να υπερβούμε μια λογική  που μιλά για "θέσεις εργασίας" και "απασχολησιμότητα" λες και στο οικονομικό μας σύμπαν το μόνο υφιστάμενο είδος είναι ο  "εξαρτημένος υπάλληλος", δημόσιος η ιδιωτικός. Οφείλουμε να μιλήσουμε για στήριξη ενός μικρού ανεξάρτητου επιχειρείν που ενισχύεται με την εθελοντική συμμετοχή του σε ομότιμα δίκτυα σχεδιασμού, παραγωγής και διάθεσης. Μέσω τέτοιων δικτύων αυτό το μικρό επιχειρείν μπορεί θα αναδυθεί σε οικονομική οντότητα άξια λόγου εντός και εκτός χώρας. Η πλούσια κοινοτική μας παράδοση μπορεί να φωτίσει δεκάδες αντιστοίχους σύγχρονους τρόπους, τρόπους που ασκούν ήδη σύγχρονα δίκτυα ομότιμης παραγωγής σε δεκάδες επιτυχημένα εφαρμοσμένα πεδία σε Δύση και Ανατολή.

Αν συνολικά η ελληνική κοινωνία δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία, αν οι νυν δημόσιοι υπάλληλοι και η δημόσια σφαίρα δεν στηρίξουν  με σαφήνεια και σχέδιο εμπράγματα και όχι με λόγια σε όλα τα επίπεδα (από την νομοθετική έως την δικαστική εξουσία και από Παιδεία μέχρι την Υγεία) μια ελληνική κοινωνία ελεύθερων διαδικτυωμένων μικρών παραγωγών το μόνο μέλλον που διαθέτει αυτός ο τόπος είναι η μετατροπή του σε χώρα πάμπτωχων υπόδουλων γερόντων σε αξία ωμού κρέατος.

Το έργο αυτό είναι και μαχητό και εφικτό αλλά όχι εύκολο. Αρκεί να ξεκαθαρίσουμε και ιεραρχήσουμε στην κεφάλα μας τα πρωτεύοντα και δευτερεύοντα ζητήματα. Πρώτο από τα πρωτεύοντα είναι το πως το πρώτο κεφάλαιο που διαθέτουμε, δεν δαπανάμε και προστατεύουμε πάση θυσία, είναι το ζωντανό ανθρώπινο δυναμικό μας με τον τρόπο του και τις δεξιότητες του, δυναμικό που συνιστά την ζωντανή μας παράδοση αιώνων και γενεών. Αν υπάρχουν κεφάλαια διατιθέμενα να επενδύσουν σε αυτό το δυναμικό καλοδεχούμενα, κάτω όμως από βιώσιμα σχέδια που εμείς έχουμε την πολύ σοβαρή υποχρέωση να συντάξουμε. Κεφάλαια που θα επενδυθούν στη γη μας, ερήμην των ανθρώπων μας, χωρίς σαφέστατη στρατηγικά εθνική ωφέλεια, μας είναι από εχθρικά έως παντελώς αδιάφορα.

Μπορεί άραγε η ελληνική κοινωνία να αναστηθεί ξανά μετά από όσα έχει περάσει και να πιστέψει ενεργά σε ένα τέτοιο ζωογόνο όραμα; 
"ἀνάγκᾳ δ᾿ οὐδὲ θεοὶ μάχονται". 
Είναι δύσκολο αλλά εφικτό και προϋποθέτει ζωντανά εφαρμοσμένα ελπιδοφόρα παραδείγματα και σχέδιο. Αυτά τα ζωντανά εφαρμοσμένα παραδείγματα και σχέδια οφείλουν να είναι η πρώτη προτεραιότητα μας στην παρούσα περίοδο. Ας μετατρέψουμε αυτή τη μεγάλη σκοτεινή περίοδο αναγκαστικού εγκλεισμού μας σε μια πολύ καλή ευκαιρία προετοιμασίας μας. Αύριο ίσως να είναι πάρα πολύ αργά. Ο Θεός είναι μεγάλος και υπάρχει αλλά προϋποθέτει την δική μας σαφώς εκπεφρασμένη ελεύθερη βούληση. Ας φροντίσουμε να μην χαθεί μέσα στο ασφυκτικό μίγμα τρόμου, αγωνίας και οκνηρίας που μας περισφίγγει.
-->


[1] Τα αντίστοιχα αρχεία της Τράπεζας Πειραιώς για αυτή την περίοδο είναι αδιαμφισβήτητος μαρτυράς για την αλήθεια του ισχυρισμού μας
[2] Μπορείτε να παρακολουθήσετε την σχετική ομιλία του εδώ:  https://www.youtube.com/watch?v=ioNvj_7fgnk
[3] "Ξένες επενδύσεις και εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις-Μύθος και πραγματικότητα"  16-2-2020 SLpress.gr όπου με στοιχεία αποσαφηνίζει ότι οι ξένες επενδύσεις 2002-2018 αντιστοιχούν  περίπου στο 1% του ΑΕΠ όταν ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου κυμαίνεται αντίστοιχα στο 18,7% 
[4] όπως αρέσκεται ο κ. Γεωργιάδης σε πρόσφατες δηλώσεις του

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προσθέστε τα σχόλια σας:

Ευρετήριο: Όλες οι αναρτήσεις του blog με προεπισκόπηση στο άγγιγμα της εικόνας